Delivery

«Ζητείται νεαρός με μηχανάκι για ντελίβερι, μόνο για την περίοδο των γιορτών». Δεν ήταν -και κυρίως δεν αισθανόταν πια- νεαρός, αλλά και μηχανάκι είχε και κυρίως ανάγκη για λεφτά. Πήρε το τηλέφωνο της αγγελίας και του έδωσαν τη διεύθυνση για να πάει να συνεννοηθεί. Η ταμπέλα του μαγαζιού έλεγε «Pepper's». Πέρασε μέσα. «Συγγνώμη, ψάχνω τον κύριο Γιάννη». «Εκεί, στη γωνία». «Ο κύριος Γιάννης; Γεια σας, για την αγγελία είμαι, μιλήσαμε πριν μισή ώρα». «Με έχουν πάρει πολλοί, αλλά κάθησε». «Πότε προλάβατε και το στήσατε το μαγαζί; Πριν λίγες μέρες πέρασα απ΄έξω και δεν θυμάμαι να υπήρχε». «Το μαγαζί μας είναι εποχιακό. Δουλεύουμε μόνο την περίοδο Χριστουγέννων - Πρωτοχρονιάς, οπότε πρέπει να ξέρεις ότι η δουλειά είναι μόνο για δυο βδομάδες και ότι αυτές τις δυο βδομάδες θα σου βγει ο πάτος, γιατί έχουμε μεγάλο αριθμό παραγγελιών. Τα λεφτά είναι πολύ καλά όμως. Δέχεσαι;». «Δέχομαι». «Ωραία, έλα πάλι κατά τις οκτώ, για να πιάσεις δουλειά».

Το ίδιο βράδυ παρέλαβε τις πρώτες του παραγγελίες, τις έβαλε μέσα στο μεταλλικό κουτί, συμβουλεύθηκε τον χάρτη του και ξεκίνησε για την πρώτη. Έφτασε, βρήκε το κουδούνι, χτύπησε και του άνοιξε ένας κύριος με κόκκινο γιλέκο, πιτζάμες με ρίγες, φθαρμένες παντόφλες και άσπρα μαλλιά. Πρέπει να ήταν περασμένα ογδόντα. «Τι σας χρωστάω;». Έβγαλε την σακκούλα και είδε την απόδειξη. «Μισό λεπτό κύριε, φοβάμαι ότι πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος. Έχετε παραγγείλει ένα κλαμπ σάντουιτς και σας έχουμε χρεώσει 50 ευρώ». «Πενήντα πήγε φέτος; Δεν είναι λάθος, παιδί μου. Φοβάμαι όμως ότι δεν έχω να σου αφήσω πολύ πουρμπουάρ». Του άφησε είκοσι λεπτά. Ξεκίνησε για τη δεύτερη, μπερδεύτηκε λίγο με τους δρόμους, πήγε ανάποδα σε κάτι μονόδρομους, τελικά την βρήκε. Αυτή την φορά του άνοιξε μια γυναίκα γύρω στα 35 με ένα μωρό στην αγκαλιά. Από μέσα ακούγονταν κι άλλα παιδιά. «Συγγνώμη για την φασαρία» του είπε και τσίριξε «Για κάντε λίγο ησυχία». Και η κυρία είχε κάνει την ίδια ακριβώς παραγγελία, με την ίδια ακριβώς χρέωση.

Επέστρεψε στο μαγαζί μπερδεμένος. Το τηλέφωνο χτυπούσε. «Γιατί δεν το σηκώνετε; Ας το σηκώσει κάποιος» άκουσε τον κύριο Γιάννη από το βάθος. Το σήκωσε. «Παρακαλώ». «Θέλω ένα Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Sandwich. Η διεύθυνσή μου είναι ...».

Την επόμενη μέρα πήρε και είπε ότι είναι άρρωστος. Το περίμενε ότι θα απολυθεί, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή. Ξαναπήρε το βράδυ στο μαγαζί -από το κινητό του αυτήν την φορά-, έδωσε τη διεύθυνσή του και παρήγγειλε ένα σάρτζεντ πέπερς. Ο ντελιβεράς που ήρθε πρέπει να ήταν αυτός που προσέλαβαν στη θέση του. Του έδωσε το πενηντάευρο χωρίς καθόλου πουρμπουάρ, άνοιξε με αδημονία την σακκούλα κι άρχισε να ξετυλίγει την συσκευασία. Μέσα της ήταν ένα συνηθισμένο κλαμπ σάντουιτς, που από μέσα του βγήκε ένα ασυνήθιστο πλάσμα, ύψους δέκα πέντε περίπου εκατοστών, αλλά κατά τ' άλλα ανθρωπόμορφο. «Τι ακριβώς είσαι;». «Ξέπλυνέ με πρώτα απ' τα μαρούλια και τις μουστάρδες και μετά θα σου πω». Το ξέπλυνε, του σκούπισε τα μαλλιά με την πετσέτα, το κράτησε στην παλάμη του κι έκατσαν στον καναπέ. «Είναι προτιμότερο να μην κάνεις πολλές ερωτήσεις. Θα είμαι εδώ μόνο για 24 ώρες, οπότε ας μην τις σπαταλήσεις σε τί και σε πώς».

Σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο αργότερα έβλεπε τον καλύτερο του φίλο να σβήνεται κυριολεκτικά μέσα από τα μάτια του. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ξανατηλεφώνησε στο Pepper's. Το έκανε για τις επόμενες έξι ημέρες. Η κάθε του παραγγελία τού έφερνε ένα νέο πλάσμα, όμοιο εμφανισιακά με τα προηγούμενα, το οποίο είχε επίγνωση της σχέσης που είχε διαμορφώσει μαζί τους και με το οποίο ξεκινούσαν από το σημείο που είχε φτάσει με το τελευταίο.

Την έβδομη ημέρα κάθονταν με το πλάσμα κάτω από το μικρό και φτωχό δέντρο που είχε στολίσει μόλις χθες. «Δεν έχω άλλα λεφτά, ξέρεις. Δεν θα μπορέσω να παραγγείλω αύριο». «Και τι θα κάνεις;». «Δεν θέλω να το σκέφτομαι. Μετά τον χωρισμό μου ήξερα ότι δεν θα άντεχα τις γιορτές, αλλά τώρα, αφού σε βρήκα, αφού σας βρήκα, μου φαίνεται εντελώς ανυπόφορο να ξαναμείνω μόνος».

Ήθελε δεν ήθελε, έπρεπε να το σκεφτεί όμως. Μια ώρα μετά την φυγή του τελευταίου πλάσματος καβάλησε το μηχανάκι, πήγε τρέχοντας στο Pepper's και όρμησε στην κουζίνα. «Που είναι; Που είναι;», άρχισε να φωνάζει, ενώ έκανε όλο το μέρος λίμπα και δεν έβρισκε τίποτα άλλο από οδοντογλυφίδες, κρέατα, ψωμιά και κέτσαπ. Τον έπιασαν από τα χέρια και τον ακινητοποίησαν. «Δεν τα βάζουμε εμείς», του είπε ο κύριος Γιάννης όταν σταμάτησε να αντιστέκεται. «Εσείς τα εμφανίζετε και είναι μόνο στα σπίτια σας που εμφανίζονται. Εμείς απλά βρήκαμε κι εκμεταλλευόμαστε την πατέντα». «Μπορώ να έχω κι άλλα; Θέλω κι άλλα, τα έχω ανάγκη, αλλά δεν έχω να πληρώσω». «Έλλειψις χρημάτων, στάσις εμπορίου», του απάντησε σηκώνοντας τους ώμους. «Προσέλαβέ με ξανά τότε. Σε παρακαλώ. Πολύ». «Πολύ αργά. Δεν προσλαμβάνουμε τζάνκις. Ζούμε απ' αυτά».