Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006

Τα δώδεκα επόμενα πρωινά

«Ένα βράδυ, ο Τζέικομπ Χόουντς, φοιτητής στο πανεπιστήμιο, βγήκε με μία κοπέλα που του άρεσε. Την επομένη την αναζήτησε στις αίθουσες και τους διαδρόμους του πανεπιστημίου αλλά δεν μπόρεσε να τη βρει. «Δεν την ξαναείδα ποτέ. Σίγουρα πέρασε από δίπλα μου πολλές φορές αλλά εγώ δεν κατάφερα να την αναγνωρίσω. Κι αυτή απλά νόμιζε ότι δεν της μιλούσα».
Ο Χόουντς δεν μπορούσε να θυμηθεί το πρόσωπό της - ούτε κανενός φίλου του - γιατί πάσχει από μία εγκεφαλική διαταραχή που ονομάζεται προσωπαγνωσία. Ακόμα και την Αντζελίνα Ζολί να έβλεπε δίπλα του δεν θα την αναγνώριζε. Και δεν είναι ο μόνος. Η πάθηση είναι πολύ συνηθισμένη και, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, κανένας ασθενής δεν ξέρει ότι έχει πρόβλημα.
Οι έρευνες για την προσωπαγνωσία, ή τύφλωση προσώπου, γίνονται συχνότερα τα τελευταία χρόνια, και δεν έχουν στόχο μόνο να βρουν γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν γνωστά τους πρόσωπα. Μπορεί να δώσουν απάντηση στο πώς οι υπόλοιποι αναπτύσσουν την ικανότητα της αναγνώρισης. Το ερώτημα έχει εξελιχθεί σε επιστημονική διαμάχη. Έχει ο εγκέφαλος μία ξεχωριστή περιοχή («δομικά ανεξάρτητα στοιχεία» τα ονομάζουν οι ειδικοί) αφιερωμένη σε αυτό τον σκοπό ή τα πρόσωπα αναγνωρίζονται από την ίδια περιοχή που αναγνωρίζει όλα τα αντικείμενα; Κι αυτό οδηγεί σε ένα μεγαλύτερο ερώτημα για τη διαχείριση της πληροφορίας από τον εγκέφαλο. Είναι όπως ένας ελβετικός σουγιάς με ξεχωριστά εργαλεία για κάθε δουλειά ή είναι ένας επεξεργαστής πληροφοριών γενικής χρήσης;
Σύμφωνα με δημοσίευμα στο «New Scientist», η προσωπαγνωσία διαγνώστηκε για πρώτη φορά το 1947 όταν ένας Γερμανός νευρολόγος, ο Γιόακιμ Μπόνταμερ, διαπίστωσε την αδυναμία ενός 24χρονου άντρα να αναγνωρίσει τους φίλους του και την οικογένειά του, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό στον καθρέφτη, έπειτα από ένα τραύμα από σφαίρα στο κεφάλι. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, είχαν βρεθεί μόνο μερικές δεκάδες περιπτώσεις, όλες έπειτα από τραύμα στον εγκέφαλο και η διαταραχή χαρακτηριζόταν ως πολύ σπάνια. Πρόσφατα όμως, οι ερευνητές ανακάλυψαν μία δεύτερη μορφή τύφλωσης προσώπου, την οποία ονόμασαν «αναπτυσσόμενη προσωπαγνωσία», η οποία είναι εκ γενετής ή δημιουργείται πολύ νωρίς στη ζωή του ασθενούς.
Η αναπτυσσόμενη προσωπαγνωσία είναι πολύ διαδεδομένη. Τον Μάιο, μία ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και το University College του Λονδίνου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα μιας ιντερνετικής έρευνας στην οποία συμμετείχαν 1.600 άτομα. Το 2% των ανθρώπων έπασχαν από κάποιο βαθμό τύφλωσης προσώπου (το 2,5% του γενικού πληθυσμού πάσχει από αχρωματοψία και το 5% από δυσλεξία). Τον Αύγουστο, η Μαρτίνα Γκρούτερ και οι συνεργάτες της στο Ινστιτούτο Ανθρώπινης Γενετικής του Μούνστερ στη Γερμανία βρήκαν πως το 2,5% 700 μαθητών του γυμνασίου είχαν πρόβλημα στην αναγνώριση προσώπων.
Τα αποτελέσματα εξέπληξαν τους επιστήμονες αλλά και τους ασθενείς. Φαίνεται ότι αν δεν έχεις ποτέ αναγνωρίσει ένα πρόσωπο, δεν ξέρεις απαραίτητα ότι αυτό είναι πρόβλημα. Δεν γνωρίζεις δηλαδή ότι όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να το αναγνωρίσουν. Αυτό μάλλον εξηγεί γιατί η αναπτυσσόμενη προσωπαγνωσία ήταν άγνωστη μέχρι πρόσφατα. «Οι ασθενείς ξέρουν ότι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ανθρώπους, αλλά δεν ξέρουν ότι οι άλλοι μπορούν να το κάνουν», εξηγεί ο Μπραντ Ντουσέιν, γνωσιακός νευροεπιστήμονας στο University College του Λονδίνου. «Μερικές φορές δεν καταλαβαίνουν καν ότι το πρόβλημά τους εστιάζεται στο πρόσωπο».
Πάντως, όσοι πάσχουν από αυτή τη διαταραχή επινοούν άλλους τρόπους για να αναγνωρίζουν τους φίλους τους. Από τον τρόπο που περπατούν, τα ρούχα που φορούν συνήθως ή την ομιλία. Μερικοί θυμούνται τους ανθρώπους ακόμα κι από το κούρεμα ή το χτένισμα. Αν όμως αλλάξει κάτι από αυτά τα χαρακτηριστικά, ο ασθενής τα χάνει. «Αναγνώριζα μία συνάδελφο από τα μαλλιά της. Μία φορά όμως, έδεσε τα μαλλιά της κότσο μπροστά στα μάτια μου και ήταν σα να εξαφανίστηκε. Μέσα σε δευτερόλεπτα δεν ήμουν σίγουρος ποια ήταν», θυμάται ο Χόουντς.
Kανένας από όσους ασθενείς πάσχουν από προσωπαγνωσία δεν έχει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Μερικοί δεν αναγνωρίζουν μόνο πρόσωπα, άλλοι έχουν πρόβλημα και με τα αντικείμενα και τα ζώα. Κάποιοι αναγνωρίζουν πρόσωπα αλλά δεν καταλαβαίνουν αν είναι όμορφα ή άσχημα ή τα συναισθήματα που εκφράζουν. Κάποιοι εκπαιδεύονται να αναγνωρίσουν τα κοντινά τους πρόσωπα, άλλοι δεν μπορούν ούτε τον εαυτό τους στον καθρέφτη να καταλάβουν. Αυτό αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο στην επιστημονική έρευνα. Υπάρχουν επιστήμονες που πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι κληρονομικό και οφείλεται σε κάποιο γονίδιο. Άλλοι πιστεύουν ότι εκδηλώνεται από μία πάθηση στα μάτια στη βρεφική ηλικία. Όποια κι αν είναι η αιτία για την προσωπαγνωσία, τα νέα για τη θεραπεία της δεν είναι καλά. Το μόνο που υπάρχει προς το παρόν είναι κάποιες στρατηγικές αντιμετώπισης, που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι ασθενείς ή αναπτύσσουν οι ειδικοί...».
«Τα Νέα», 9.12.06.
«Πένθος
Για όλα τα ξοδεμένα βλέμματα
Μέχρι να σε πρωτοαντικρύσω.
Θέλω
Να τυφλωθώ αμέσως
Για να μην ξαναπεράσει τίποτα άλλο
Απ' τα μάτια μου εμπρός.
Το πρόσωπό σου στο σκοτάδι μου.
Το πρόσωπό σου στα όνειρά μου.
Αυτό
Και άλλο τίποτα».

Όταν η Νατάσα γνώρισε τον Γιώργο κατάλαβε τι θα πει κεραυνοβόλος έρωτας· από τον τρόπο που την κοιτούσε, αλλά κυρίως από το ποίημα που της έγραψε. Κράτησε το ποίημα, αλλά του έδωσε ψεύτικο αριθμό τηλεφώνου γιατί βρήκε την υπερβολή του αφόρητη. Όταν μετά από μήνες ξανασυναντήθηκαν τυχαία, έκανε πως την έβλεπε για πρώτη φορά. Της έγραψε και ποίημα. Εκείνη προσβλήθηκε σφοδρά, γιατί κατάλαβε πως όχι μόνο επρόκειτο για κόλπο που έκανε με όλες, αλλά -το χειρότερο- δεν τη θυμόταν καν. «Μου έχεις ξαναγράψει, ξέρεις». «Εσύ ήσουν λοιπόν;». Της εξήγησε για την προσωπαγνωσία. Έκτοτε έγινε το αγαπημένο της παιχνίδι. Είχε συλλέξει δέκα ακόμη ποιήματά του, σε ισάριθμες τυχαίες -εντός εισαγωγικών πλέον- συναντήσεις και διαπίστωνε πως αδυνατούσε να κάνει βήματα λογοτεχνικής προόδου, κινούμενος πεισματικά στον ίδιο μπανάλ χυλό. Ο Γιώργος, φυσικά, είχε καταλάβει πως τον κορόιδευε, πως κάθε φορά εξαφανιζόταν, πως οι επόμενες εμφανίσεις της μόνο συμπτωματικές δεν ήταν. Είχε ήδη όμως ερωτευθεί παράφορα την ίδια γυναίκα δώδεκα φορές και θεωρούσε τον εαυτό του ευλογημένο. Πόσο μάλλον που τα δώδεκα επόμενα πρωινά ξυπνούσε με σβησμένο μέσα του το πρόσωπο που λίγες ώρες πριν πίστευε ότι δεν θα άντεχε να μην το ξαναδεί. Η λησμονιά του προσώπου της καθιστούσε αδύνατη τη νοσταλγία του και η έλλειψη νοσταλγίας καθιστούσε αδύνατο τον πόνο, αλλά όχι και την προσδοκία της επόμενης φοράς, τη λαχτάρα να ξαναπρωτοαντικρύσει τον έρωτα της ζωής του. Ο έρωτας του Γιώργου για τη Νατάσα μετρούσε ως τώρα δώδεκα εντελώς πρωτόγνωρες, εντελώς ολοκληρωτικές και εντελώς εφήμερες επαναλήψεις, ο έρωτάς του δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο, όντας υπό αυτήν την έννοια ανεπανάληπτος.

11 Comments:

At 12/13/2006 09:21:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Η προσωπαγνωσια τον χτυπαγε υπουλα και ξαφνικα. Το χειροτερο του ηταν οταν την στιγμη εκεινη κοιταγοταν στον καθρεφτη. Το σοκ ηταν φοβερο. Ξαφνικα ερχοταν αντιμετωπος με εναν αγουροξυπνημενο αγνωστο, γεματο αφρους, που κραδαινε ασπρο BIC ξυραφακι.
Οσο γελοιο και να φαινοταν σε συγγενεις, φιλους και αγνωστους, το τατουαζ "ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ" που χτυπησε στο κουτελο του βελτιωσε δραματικα την κατασταση.
--
e

 
At 12/13/2006 09:39:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ανάθεμα σε έρωτα, τυφλέ, ύπουλε ψεύτη όπου σε σένα η ζήση μου κι η νιότη μου εμπερδεύτη...



Λοιπόν.



Αφού δεν απαντάς θα σου τα πω από εδώ.



Διατελείς σε πανικό. Σαφές. Δεν ξέρεις τι κάνεις και γιατί, κάνεις και λες ανοησίες, ξεχνάς τους ανθρώπους και ζεις μέσα σε διαδοχικές πλασματικές καταστάσεις.



Ο πανικός δεν έρχεται από μόνος του. Σε βοηθάνε και τον παθαίνεις. Αν τον δεις και θέλεις να βγεις, βγαίνεις. Αν όχι, εξακολουθείς σε αυτόν.



Έχεις κάνει ένα τεράστιο λάθος μαζί μου: ενώ εγώ προσπάθησα να σε βοηθήσω, εσύ με εκμεταλλεύτηκες για να βυθιστείς περισσότερο στον πανικό. Λογικό: εδώ χρησιμοποιείς τον εαυτό σου...γιατί να λυπηθείς εμένα.



Είναι όμως λάθος που δεν οδηγεί πουθενά. Έτσι αν συνεχίσεις, θα περάσουν κι άλλα χρόνια και θα είσαι στάσιμη.



Εξώδικο; Να μου στείλεις. Θα σου στείλω και εγώ. Θα γράφω μέσα ότι προσπάθησα έμπρακτα να σου δείξω που με οδήγησε η εμμονή σου να ζεις παραληρηματικές καταστάσεις πανικού, θα γράψω ότι παραλίγο να σκοτωθώ και είχες να πεις αηδίες, θα γράψω ότι έτρεχα υπό βροχή και σε περίμενα νύχτες όπως και τη σημερινή. Ό,τι καθένας αγαπάει, αυτό θα γράψει.



Ζήλεψα σήμερα όταν άκουσα γλυκό «ναι» στο τηλέφωνο. Και εκνευρίστηκα όταν χτύπησε το άλλο. Ζήλεψα πολύ. Ζήλεψα όπως το 2000 με τον Insh. Δεν φταίνε όμως αυτοί...



Εσύ διατελείς σε πανικό. Εσύ θεωρείς ότι το sms-sex είναι αρετή και τα ρέστα. Εσύ αρνείσαι να διακρίνεις ποιος σε αγαπάει και ποιος όχι. Εσύ είχες πάντοτε να μου πεις μόνο κακά λόγια – ακόμα και για ό,τι καλό προσπάθησα και είχε αποτέλεσμα, εσύ δεν το δέχθηκες.



Έτσι έφτασες να λες για εξώδικα. Και όλα ξεκινούν από τον πανικό: η άρνηση να μαζευτείς, να γίνεις συγκεκριμένη μαζί μου, να μιλήσεις, να πεις έχω αυτό το πρόβλημα και η παράλληλη άρνηση να πάψεις να με κατηγορείς για ό,τι σου δημιουργεί ο πανικός.



Είμαστε εγώ κι εσύ. Ποιον είχες. Εμένα νύχτα τα τηλέφωνα μου ρε δε χτυπάνε – μόνο εσένα περιμένω.



Τα βλέπω μάταια ό,τι και να σου γράψω. Είσαι σε μια κατάσταση πανικού: μια φοβισμένη που κινείται. Ανάλογη η κατάστασή σου με αυτή του Insh: αφού ξέρω ότι θα ψοφήσω, ό,τι γαμήσω. Να σου πω εσύ τι κάνεις: αφού ο κόσμος χάνεται, πάμε, φύγαμε, ζήτω η τρέλα.



Καταλαβαίνεις που εντάσσεται και πως ταξινομείται η περίπτωση σου; Πανικός. Και δεν θέλεις να ακούσεις. Ίσως να φταίω κι εγώ που λέω άντε στο διάολο σήκωσέ το. Όμως, ξέρεις καλά, ότι αυτό με πονάει! Και δεν μου απαντάς ποτέ γι’ αυτό που με πονάει Κατερίνα, μόνο φεύγεις. απόδειξη ότι δεν συζητάς, επειδή ζεις πανικό.



Αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι ότι ο πανικός σου έχει τεράστιες διαστάσεις. Μια ανθρώπινη κουβέντα βρίσκουν όλοι – εσύ όμως, παρόλο που θέλεις να περνιέσαι για τυρβάζουσα περί τις συγγενικές του ΔΟΛ επιστήμες, δεν βρήκες μια κουβέντα ανθρώπινη. Είναι σκληρό να ξέρω ότι δεν θα την βρεις να μου την πεις...



Σκληρό γιατί εμένα ο έρωτας μου με οδήγησε ακόμα και στη βαρβαρότητα, ενώ εσένα σε οδηγεί η βλακεία του πανικού πάλι στη βαρβαρότητα. Βαρβαρότητα είναι να λες: δεν την θυμάμαι εκείνη τη νύχτα. Βαρβαρότητα είναι να σε περιμένω κι εσύ να απαντάς τηλέφωνα – δηλαδή στα δικά μου τα ματάκια, έτσι φαίνεται. Γιατί λέω: ποιον έχει, που πάει, πως θα αντιδράσει καθένας όταν δει τον πανικό της μεταμφιεσμένο.



Μη μου κουνιέσαι αγάπη μου. Δεν ξέρεις περισσότερα από κανέναν. Δεν μπορείς να ξέρεις ΤΙΠΟΤΑ μέσα στον πανικό. Σε χάιδεψα στην περίπτωση με τον Insh. Σε άφησα να μοιράζεις αυτά τα «πέθανες». Αν ήθελες να γαμηθείς, ας γαμιόσουνα. Φυσικά η λέξη γαμιέμαι μέσα στον πανικό σου, δεν σημαίνει σεξ, σημαίνει θάνατο! Δες τι σου λέω. Σκέψου το. Δες τις κινήσεις σου. Δεν είμαι εδώ να σε μαλώσω. Σου εξηγώ.



Διότι άμα θες να κάνεις έρωτα, δεν μαλώνεις. Δηλαδή, όσοι το έχουν κάνει, ξέρουν πως γίνεται. Είναι απαλό, αχνό, αργό, αχαμνό, λικνιζόμενο. Είναι δια της τριβής, δια του φιλημάτου, δια της αναπνοής. Δεν είναι «γεια σου ρε Insh μπάσταρδε, πέτα μου μία πούτσα στο φαράγγι της Σαμαριάς μη σου αλλάξω πρόσημο». Ε, δεν είναι. Ε, εσύ τι κάνεις; Τα τσαλέμια του πανικού, του τσαλαπετεινού, της αφασίας.



Πες μου. Το νικ Αλβανός σου έστειλε ένα κείμενο. Μου το έδειξες. Είπα: αηδίες. Σε ποιον θα δείξεις το κείμενό μου; Στο δικαστήριο; Θα το επισυνάψεις στο εξώδικο;



ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΙ ΚΑΚΟΣ. ΑΥΤΗ ΣΟΥ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΟΤΙ ΕΣΥ ΤΟ ΠΡΟΚΑΛΕΙΣ;



Νομίζω ότι είναι όλα καθαρά. Εσύ είσαι σε πανικό. Δεν βλέπεις. Έχεις κινητό. Στέλνεις sms. Χύνεις, καημένο μου. Η μοναξιά (όχι η φυσιολογική, η μετά τον πανικό) καραδοκεί, θα σε συλλάβει. Θα με ψάξεις. Δηλαδή, αυτές οι υστερίες σου, θα τελειώσουν. Τι θα γίνει τότε; Η μοναξιά. Κάποια στιγμή θα θελήσεις να βγεις. Σε ποιον θα πας που όλους τους έχεις βυθίσει και τους χρησιμοποιείς μέσα σου υποτιμημένους για να παίξεις τα παιχνίδια του πανικού; Παραβιάζω προσωπικούς χώρους, σε παίρνω στις δύο τη νύχτα. Ναι. Έχω λόγο σοβαρό. Από αυτούς που ο πανικός σου μάχεται. Θα τους παραβιάσω live αυτούς τους χώρους, για να σε σώσω. Μα τι σκατά βλέπεις, και τι είδες μέχρι τώρα!



Ο πανικός σε κάνει απάνθρωπη. Εγώ δεν προσπαθώ να σε γαμήσω πουλώντας σου φούμαρα. Τι να γαμήσω που είσαι φάλενα και που για να μπορέσω να εισχωρήσω, πρέπει να σε αγαπάαωωωωω πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ. Πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ. Εγώ σε πονάω. Ως πότε. Και τα βουνά ραγίζουν. Άρα εγώ δεν είμαι γκόμενος. Γιατί τα έχεις με τους άντρες, τι σου έκαναν; Τίποτα. Με όλους τα έχεις. Είσαι θυμωμένη; Ναι. Μπορούμε να συζητήσουμε. Είσαι σε κατάσταση να συζητήσεις; Αυτός ο ΔΟΛ σου κάνει κακό, δεν είναι για σένα, δεν είναι ανθρώπινο το περιβάλλον. Πρέπει να παραιτηθείς. Ελπίζω να σε απολύσουν. Πρέπει να μιλήσω με το Λάλα. Να του πω: Θανάση, α, Θανάση, το σκότωσες το κοριτσάκι που το κράτησες, του έδωσες λεφτά να αγοράζει καρτούλες tim αλλά το διέλυσες ψυχικά, βρε Θανάση!



Χέσε με ρε. Σε αγαπάω. Καταλαβαίνεις τι σου λέω. Με αγαπάς. Καταλαβαίνεις τι και πως νιώθω. Αλλά μου τα χαλάς στην αντιπαράσταση. Θέλεις να με αγαπήσεις και να ηρεμήσεις αλλά ο πανικός σε τραβάει. Μαχαίρωσέ τον.



Ε, δεν το θέλω να σε πιέζω, αν και η πίεση για να αποχωρήσει ο πανικός, αγιάζει τα μέσα... Σκέψου όμως και μένα.



Άκου Κατερίνα. Δεν έχω άλλη υπομονή, άλλο κουράγιο, άλλη δύναμη. Καλώς ή κακώς, σε περίμενα σαν τυφλός που περιμένει μέσα στα νερά να τον οδηγήσουν. Γιατί ο έρωτας μας αφήνει αδύναμους. Ανάθεμά σε έρωτα μ’ αυτή την απονιά σου.



Τι έχεις να μου πεις κάθε που λέω σ’ αγαπώ, που είσαι. Το τίποτα ή τις απειλές. Έχεις καβαλήσει καλάμι! Τεράστιο! Ρε, οι άλλοι όλοι είναι ξένοι, δεν το καταλαβαίνεις;



Ας υποθέσουμε τώρα ότι όλα αυτά που εγώ λέω πανικό δεν είναι παρά τρόποι για να με πονέσεις ή για να μου πουλήσεις τρέλα. Είναι στιγμές που λυγίζω, γιατί δεν το μπορώ πια, γιατί κάνεις λάθος, γιατί αυτή η ωραία σου τρέλα χτυπάει το είναι μου...αυτή η ευγενική σου, η υψηλή τρέλα βασανίζει το μυαλό μου που το θέλω για άλλα πιο σημαντικά...



Βαρέθηκα Κατερίνα μου. Και κουράστηκα. Είναι πια σωματικό εδώ κι ένα χρόνο. Και δεν γράφεται με ιώττα το κουράστηκα. Να ξαναδιαβάσεις γραμματική να μάθεις ότι ο έρως είναι smooth και όχι τσακωμός. Γιατί με κάνεις έτσι σαν κουρέλι; Τι είδους ευχαρίστηση είναι αυτή. Του πανικού; Σοβαρέψου.



Δεν το βλέπεις ότι παίζεις ρόλους του πανικού; Μέχρι πότε. Η αλήθεια καίει Κατερίνα. Εσένα σε καίει στην πράξη. Αφού έχεις εμένα, μην κάνεις άλλο τηλεφώνημα. Εδώ, σε μένα, που σε αγαπώ.



Αρκεί. Έτρεχα να αγοράσω τσιγάρα μέσα στο θυμό και την απόγνωση. Εσύ τι κάνεις. Εσύ τι κάνεις για μένα. Σηκώνεις τηλέφωνα και λες «ναι» σ’ αυτούς... Με σκοτώνεις! Πονάω γιατί σε έχανα και δεν μπόρεσα με τρόπο λογικό να σε κρατήσω.



Μη με κατηγορείς όμως. Κι εγώ άνθρωπος είμαι. Ατελής. Είδα που πήγαινε και δεν αντιστάθηκα στην αδυναμία μου, και σε πάτησα προτού να σκεφτώ ότι θέλεις βοήθεια.



Πρέπει κάτι να κάνεις για να δεις την πληγή μου που αιμορραγεί και βγαίνουν λόγια δακρυσμένα φλύαρα που προσπαθούν να σε τυλίξουν σε μια αγκαλιά. Αν δεν δεις αυτό τι θα δεις...



Συγχώρεσέ με για τα σκληρά τα λόγια όπου τα χρησιμοποίησα. Σε ευχαριστώ που μου τηλεφώνησες το απόγευμα. Αυτό το κρατάω. Μη μένεις σε ό,τι κακό έγινε, μην κάνεις το λάθος που έκανα πρώτος εγώ.



Κι αν μου ποιήσεις εξώδικον δήλωσιν, θα με γλυτώσεις από το πτυχίο, γιατί αυτήν θα κορνιζάρω και θα αυτοκτονήσω άνεργος μετά.



Σε αγαπώ και σε περιμένω σε ένα κήπο μυστικό με αναβρυτήρια και φώτα πολλά να πατάμε ξυπόλητοι αλαφρόπετρα και αγκράφες, χορταράκια και χαρταετό...



Γιατί σου γράφω; Επειδή το νιώθω ότι κινδυνεύεις.



Ψυχή μου.

 
At 12/13/2006 09:54:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μετά από το σχόλιο του Ανώνυμου, τι να σχολιάσει κανείς?

 
At 12/13/2006 10:03:00 μ.μ., Blogger ΠΡΕΖΑ TV said...

....

 
At 12/13/2006 10:31:00 μ.μ., Blogger Sraosha said...

Άσε τα Νέα και πιάσε Οliver Sacks, The man who mistook his wife for a hat.

Χειρότερο και από την προσωπαγνωσία είναι το σύνδρομο Capgras (Capgras delusion). Όσοι πάσχουν από αυτό αναγνωρίζουνε μεν τα πρόσωπα των οικείων τους αλλά είναι πεπεισμένοι πως πρόκειται για σωσίες (εξωγήινους ή χαφιέδες). Το σύνδρομο Capgras ήρθε στο φως της δημοσιότητας τη δεκαετία του 80, νομίζω, όταν χρησιμοποιήθηκε από την υπεράσπιση μιας γυναίκας που κατηγορούνταν για τον φόνο του άντρα της.

Εδώ λοιπόν να δεις υλικό για ποστάκια...

 
At 12/14/2006 01:24:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Θα ήθελα να έχω Capgrass θα έιχε και η ζωή ένα νόημα και μια πλοκή.
Ο γιατρός μου είπε οτι έχω bipolar
disorder 1 αλλα ρε π... το έχω συνηθίσει ως ασθένεια

 
At 12/14/2006 02:45:00 π.μ., Blogger Rodia said...

Μήπως έπασχε ο Νταλί και παντρεύτηκε τη Γκαλά τόσες φορές;
Μήπως έτσι εξηγούνται οι πολύ μακροχρόνιες σχεσεις και οι χρυσοί και αδαμάντινοι γάμοι;

:-)μήπως μια τέτοια πάθηση θα σώσει τον "σαλτάρω" τον καημένο;
(αν πάψει να αναγνωρίζει το αντικείμενο του πόθου του δλδ)

 
At 12/14/2006 10:45:00 π.μ., Blogger Kyrios Elefantas said...

mmmm skeftika to syndromo capgras alla anafer8ike hdh :)
eisai poly kalos , ta exoume ksanapei auta :)

 
At 12/14/2006 10:55:00 π.μ., Blogger lazopolis said...

Με τον σαλτάρω στο ρόστερ των σχολιαστών, προβλέπω να σπας το όριο των πεντακοσίων σχολίων σε ένα ποστ (και να τακάρεις τη μνήμη στη ντάταμπειζ του μπλόγκερ). The future is ORANGE :)

 
At 12/14/2006 03:21:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Πριν από 2 χρόνια νομίζω, μια εφημερίδα μοίραζε σε DVD μια εκπομπή του BBC που είχε σαν θέμα της το ανθρώπινο πρόσωπο. Σ'ένα από τα επεισόδια ασχολήθηκαν και με την προσωπαγνωσία και προέβαλλαν και συνέντευξη ενός πάσχοντος αμερικανού. Τέλος πάντων σ'ένα σημείο ο τύπος (που ήταν παντρεμένος με δυο παιδιά) λέει στην κάμερα ότι πολύ συχνα τυχαίνει να καλεί ο νεαρός γιος του φίλους στο σπίτι. Όταν τον φωνάζει (ο γιος) για να χαιρετήσει, εκείνος (ο παέρας) τους χαιρετάει όλους και το γιό του μαζί γιατί δεν τον αναγνωρίζει

 
At 12/14/2006 05:45:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

e, ο τύπος είχε γράψει «ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ», οπότε διάβασε στον καθρέφτη «ΥΣΕ ΙΑΜΙΕ» και η σύγχυση του χτύπησε βουνοκορφές.
Δημήτρη, ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα :)
Sraosha, είδα ένα έργο στο θέατρο πέρσι βασισμένο σ' αυτό το βιβλίο. Συνεχίζεται και φέτος και το συνιστώ: http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite3_19_10/10/2006_167318

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home