Η Πέρκα του Νείλου και τα δυσώδη ερωτήματα.

Mετά το «Grizzly Man», ένα ακόμη ντοκιμαντέρ έχει πάνω μου ισχυρότερη συναισθηματική επίδραση από τις ταινίες μυθοπλασίας των τελευταίων δύο - τριών ετών. «Ο Εφιάλτης του Δαρβίνου» είναι ένα έργο που παρακαλάς να τελειώσει, όχι επειδή εκβιάζει τον πόνο σου ή τις τύψεις σου, αλλά επειδή περιέχει εικόνες της αφρικανικής καθημερινότητας που θες να σβήσεις απ' το μυαλό σου όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Ένα ψάρι που ρίχνεται για πειραματικούς σκοπούς σε μια τεραστίου μεγέθους λίμνη, τρώγοντας μέσα σε ελάχιστα χρόνια όλα τα υπόλοιπα είδη ψαριών που ζούσαν εκεί από πάντοτε, καταστρέφοντας την οικολογική της ισορροπία και μετατρέποντάς την σε βούρκο, ένα ψάρι που όμως γίνεται νόστιμο φιλέτο και αρχίζει να εξάγεται σε τερατώδη νούμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δίνoντας έτσι δουλειά σε πολλούς Τανζανούς, ρώσικα και ουκρανικά μεταγωγικά αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται παίρνοντας από την Αφρική φιλέτα πέρκας και φέρνοντας της όπλα για τους εμφυλίους της, μεταγωγικά που πετούν πιλότοι που πρέπει να κάνουν μια δουλειά για να ζήσουν τις οικογένειές τους, ο Τανζανός που λέει ότι όλοι επιθυμούν τον πόλεμο γιατί στο στρατό έχουν να φάνε, τετράχρονα παιδιά που ζουν στο δρόμο παρατημένα απ' τους γονείς τους, παιδιά μαστουρωμένα, η πανδημία του AIDS, το προφυλακτικό άγνωστη λέξη και για την εκκλησία αμαρτωλή, τα φιλέτα για την Ευρώπη και για τους ντόπιους τα πατημένα ψαροκέφαλα, τρεις Τανζανές πουτάνες κι ένας Τανζανός τραβεστί, παγκοσμιοποίηση, καπιταλισμός, η εξαθλίωση έχει πολιτικά αίτια, όντως, ναι, σύμφωνοι, διαχρονική εκμετάλλευση ηπείρου από ήπειρο, η πάλη των ηπείρων, αμορφωσιά στην αμορφωσιά και έλλειψη δομών στην έλλειψη δομών, αλλά γιατί, πώς, πώς μια ήπειρος είναι τόσο πίσω από τις άλλες, πώς και γιατί δεν κάνει βήματα προς τα μπρος, βλάσφημες ερωτήσεις που κάνω κρυφά στον εαυτό μου ανοίγοντας την κερκόπορτα στον ρατσισμό.