Ο Είρων Π.

O Είρων δεν ήταν σαν τους άλλους ανθρώπους. Εξωτερικά ήταν δηλαδή. Εσωτερικά όμως τσου. Από τότε που ξεκίνησε να λέει τις πρώτες του λεξούλες ανέπτυξε μια απέχθεια προς την σοβαροφάνεια και άρχισε να την υπονομεύει λέγοντας πάντοτε το αντίθετο από αυτό που εννoούσε. Φώναζε τον μπαμπά του «μαμά», την μαμά του «μπαμπά» και άλλα τέτοια, όχι από κακό σκοπό, αλλά έχοντας μέσα του ανεξάντλητα αποθέματα σκωπτικής διάθεσης. Μεγαλώνοντας, ο Είρων (ο Είρων Π. για την ακρίβεια) άρχισε να συνειδητοποιεί ότι αν τηρούσε μια συνεπή στάση σπουδαιοφάνειας και δεν έβαζε κάποια ταμπέλα που να διαλαλεί ότι είναι και κυριολεκτικά είρων, ο κόσμος θα έπαιρνε στα σοβαρά και την πιο ακραία τερατολογία που θα μπορούσε να σκεφτεί. Ο Είρων Π. αποφάσισε να δει μέχρι πού τον έπαιρνε, να δει μέχρι ποιού σημείου θα μπορούσε να συνεχίσει το παιχνίδι του, να δει μέχρι πότε θα πίστευαν ότι σοβαρολογεί. Μπήκε και στην πολιτική. Σιγά σιγά ανερχόταν. Έγινε και υπουργός. Κι εκεί ξεσάλωσε. «Ήρθε η ώρα μου», είπε στον εαυτό του, «ήρθε η ώρα του Είρωνα Πολύδωρα».