Ο Ντανς

Ο Ντανς, υψηλόβαθμο στέλεχος πολυεθνικής, με όλο το μέλλον μπροστά του, όλο το παρόν δικό του κι ένα πλούσιο παρελθόν πίσω του, ήταν εξαιρετικά κοινωνικός τύπος και είχε στην μνήμη του κινητού του πάνω από τριακόσια τηλέφωνα. Πολλούς από τους γνωστούς του τους αποκαλούσε «φίλους», φίλους όμως αληθινούς είχε μόνο τέσσερεις. Η σχέση τους μετρούσε πάνω από τρεις δεκαετίες, καθώς ήταν φίλοι απ' το σχολείο και πλησίαζαν πια τα 45. Ο Ντανς είχε στη δουλειά του φήμη ανθρώπου σκληρού και κυνικού, αλλά ήθελε να πιστεύει ότι στις διαπροσωπικές του σχέσεις διατηρούσε ακέραιο έναν ηθικό κώδικα με ορισμένες θεμελιώδεις απαράβατες αρχές. Τους τέσσερεις φίλους του τους αγαπούσε βαθιά και δεν υπήρχε θυσία που να μην ήταν διατεθειμένος να κάνει για αυτούς. «Οι πέντε μας είμαστε δεμένοι σαν τα δάχτυλα μιας γροθιάς» συνήθιζε να λέει όταν είχε πιει λιγάκι παραπάνω. Όχι ότι δεν υπήρξαν φορές που η σχέση τους δεν κλονίστηκε· μικροπαρεξηγήσεις, εγωισμοί, ζήλειες. Αλλά όλη η επαγγελματική αναλγησία του, στο φιλικό πεδίο μετατρεπόταν αίφνης σε υποχωρητικότητα και κατανόηση, με αποτέλεσμα κάθε κλονισμός να είναι πρόωρος. Όντας μάλιστα ο πιο εύπορος της παρέας μακράν του δεύτερου -αφενός γιατί ο μισθός του με τα μπόνους είχε φτάσει να είναι υπερδιπλάσιος των άλλων και αφετέρου γιατί ήταν ο μόνος εργένης ανάμεσά τους- δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που τους είχε βοηθήσει και οικονομικά. Ιδιαίτερα μετά τα διαζύγια των τριών από τους τέσσερεις, είχε φτάσει να συνεισφέρει, λιγότερο ή περισσότερο, στη διατροφή που κατέβαλλαν στις πρώην συζύγους τους και στα ανήλικα παιδιά τους. Κανείς τους μάλιστα δεν γνώριζε πως ο Ντανς βοηθούσε και τους υπολοίπους.

Ήταν Πέμπτη βράδυ και όπως κάθε Πέμπτη βράδυ είχαν βγει οι πέντε τους για ποτό. Το κινητό του Ντανς χτύπησε, ο Ντανς απομακρύνθηκε για να μπορέσει να μιλήσει χωρίς να τον ενοχλεί η μουσική και μετά από ένα λεπτό επέστρεψε βρίζοντας: «Οι μαλάκες, οι ανίκανοι, δεν μπορούν να δέσουν ένα γαμημένο ζευγάρι κορδόνια αν δεν είμαι εγώ εκεί να τους δείχνω πώς γίνεται ο κόμπος. Χίλια συγγνώμη παιδιά, αλλά πρέπει να γυρίσω για λίγο στην εταιρία».

Δυο ώρες μετά είχε ανάψει τσιγάρο και κοιτούσε παγερά τον απέναντι τοίχο του υπνοδωματίου του, χαϊδεύοντας κυκλικά τις τρίχες του στέρνου του.

«Πού είπες ότι άφησες τα παιδιά;», ρώτησε.

«Στην πεθερά μου. Δεν αντέχω άλλο αυτήν την υποκρισία. Θα χωρίσω».

«Σε θέλω, σε ποθώ, αλλά στο ξαναείπα ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί. Δεν θα μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια».

«Ενώ τώρα μπορείς;», του φώναξε δακρυσμένη.

Μπορούσε. Όπως μπορούσε να κοιτά και τους υπόλοιπους τρεις. Στην τελική ανάλυση δεν πίστευε ότι ήταν αυτός η αιτία των χωρισμών τους. Αν τους αγαπούσαν στ' αλήθεια δεν θα είχαν κοιμηθεί μαζί του, δεν θα είχαν κάνει σχέση μαζί του, θα είχαν λίγο περισσότερη τσίπα. Εκείνος ήταν άντρας και είχε μπει στον πειρασμό. Ήταν εκείνες που θα έπρεπε να είχαν μεγαλύτερες αντιστάσεις.

Ο Ντανς σηκώθηκε απ' το κρεβάτι κι άρχισε να ψάχνει το σλιπ του.

«Ξέρεις, Ντανς», συνέχισε με φωνή που έτρεμε, «πάντα ήσουν ένα μυστήριο, πάντα είχα δεκάδες απορίες για σένα, από το ποιός είσαι στ' αλήθεια, μέχρι το πώς γίνεται να σε λένε Ντανς και να μην σε έχω δει να χορεύεις ούτε μια φορά όλα αυτά τα χρόνια».

«Χαϊδευτικό είναι· το βαφτιστικό μου είναι Ντεκαντάνς. Απλώς κλείσε την πόρτα φεύγοντας» της απάντησε με το σλιπ στο χέρι κι ένα κουρασμένο χαμόγελο στο στόμα, ντύθηκε, επέστρεψε στους φίλους του και μέθυσε τόσο, ώστε αναγκάστηκαν να τον πάνε όλοι μαζί σηκωτό στο κρεβάτι του.