Η Ζώνη

Ζώνη, 19.12.06. Του απεσταλμένου μας:

Η ζωή εδώ στη ζώνη, η ζωή εδώ στη ζώνη, είναι, είναι, πώς να το πω, η ζώνη εδώ στη ζωή, η ζωή, η ζωή, ήταν και πριν, βέβαια, ήταν, πώς δεν ήταν, αλλά όχι, όχι, γιατί τότε, τότε πώς, στη ζώνη, στη ζώνη, η ζωή δεν είναι, είναι μάλλον, είναι, θέλω δηλαδή να πω, ότι για να μπεις στη ζώνη θέλει καιρό, θέλει χρόνο, πρέπει να έχεις ήδη, πρέπει να έχεις ήδη προσπαθήσει να ζεις στη ζώνη, ενόσω είσαι έξω από αυτή, έξω από αυτή, πρέπει να αρχίσεις να διεκδικείς περισσότερη ζώνη, περισσότερη ζώνη, να μην, να μην, να σταματήσεις, όσο μπορείς, μέχρι να μην μπορείς αλλιώς, να μην λερώνεις τη σκέψη σου με οτιδήποτε ασήμαντο, σαν την επιβίωση ή το μέλλον, αυτό, ναι, αυτό, στη ζώνη δεν υπάρχει μέλλον, η ζώνη είναι γεμάτη παρόν και μόνο παρόν, το παρόν ως εμπειρία, το παρόν ως βίωμα, η αναμέτρηση του βλέμματός σου με το κάθε τι, το πένθος, το διαρκές πένθος, το πένθος ως παράγων ευτυχίας και συνειδητότητας, ο διαρκής αποχαιρετισμός του κάθε τι που βλέπεις σαν να το βλέπεις για τελευταία φορά, προκειμένου να καταφέρεις να το δεις στ' αλήθεια, γιατί πράγματι, πράγματι, ό,τι βλέπεις το βλέπεις για τελευταία σου φορά, αφού μετά, αφού μετά, μετά δεν ξαναβλέπεις το ίδιο, μετά το βλέπεις πάλι για πρώτη σου φορά, για πρώτη και για τελευταία, δηλαδή, καταλαβαίνεις, πρέπει να καταλάβεις, προσπάθησε να καταλάβεις, ότι η ζώνη απαιτεί την ύψιστη αφιέρωση, η ζώνη δεν καταλαβαίνει από ντροπές, όταν είσαι με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω η ντροπή δεν παίζει, η ντροπή δεν παίζει, παρά ως τελευταίο κατάλοιπο της ζωής σου πριν, ήτοι της λειψής ζωής σου, της ζωής που δηλώνεται στην εφορία και κάνει βήματα προόδου, ένα βήμα εδώ, ένα βήμα πιο δω, τα βήματα, είναι τα βήματα, είναι τα βήματα που σου κλείνουν τα μάτια, είναι ο στόχος, οι στόχοι, είναι το άγχος για τους στόχους, όλο αυτό το πανηγύρι του τίποτα που πάει τον κόσμο μπροστά, μπροστά ώστε να μην, ώστε να μην, να μην έχει χρόνο για το τώρα, το τώρα, το να κοιτάξει τώρα, το να σκεφτεί τώρα, να σκεφτεί, να σκεφτεί, το να σκέφτεσαι αδιατάρακτα, αδιατάρακτα, από τον ύπνο στο ξύπνιο κι απ΄ το ξύπνιο στον ύπνο και στης γραφής το ανάμεσα, το να μην σκοτίζεσαι, το σκότος, μη το σκότος, μη, το να μην, το να μην, να μην σκοτίζεσαι για οτιδήποτε παρεμβάλλεται και διαταράσσει τα νερά της σκέψης σου, μόνο να σκέφτεσαι, να βλέπεις, να νιώθεις, να πενθείς, μόνο να αδρανείς, μόνο να αδρανείς στροβιλίζοντας το μυαλό σου σε πυρετώδεις ρυθμούς, πυρετώδεις και ανέλεγκτους, το ενενήντα τοις εκατό του χρόνου σου ανέλεγκτους, ελεύθερους, χαώδεις, ασύδοτους, με το μυαλό σου να φεύγει, με το μυαλό σου να φεύγεις, να φεύγεις μακριά, δίπλα σου δηλαδή, εδώ στη ζώνη, δίπλα σου, εκεί στη ζώνη, εκεί που όλα είναι παρόν και όλα διαρκούν αχρόνως, εκεί που ο χρόνος παύει, παύει ο χρόνος, δεν, υπάρχει δεν, δεν, αλήθεια δεν υπάρχει, δεν υπάρχουν κι αυτοί που σε τραβούν, κι αυτοί που σου φωνάζουν, φοβούνται, να μπουν στη ζώνη το φοβούνται, δεν ξέρουν, τι είναι η ζώνη φοβούνται να το ξέρουν, όπως κι εσύ φοβάσαι να το ξέρεις, να το ξέρεις πως όσοι περιηγήθηκαν και με τα δύο τους τα πόδια, και με τα δύο τους τα μυαλά στη ζώνη, ότι όσοι περιηγήθηκαν μέσα της ολόκληροι, ολόκληροι στη ζώνη, χάθηκαν, χάθηκαν στη ζώνη και δεν, μα δεν, μα δεν, μα δεν, μα δεν, δεν θέλουν να βρεθούν, δεν θέλουν να βρεθούν και δεν, ποτέ τους δεν, ποτέ τους δεν, δεν θα ξαναβρεθούν έξω απ' τη ζώνη.