Ο Άνθρωπος Χριστουγεννιάτικο Δέντρο

Κρέμασε μια μπάλα κόκκινη σε κάθε του αυτί, μια μπάλα άσπρη σε κάθε του ρουθούνι, μια μπάλα πράσινη σε κάθε του θηλή, μια μπάλα μπλε σε κάθε του αρχίδι, δέκα μπάλες πορτοκαλί στα δάχτυλα των χεριών του, έναν μικρό Αη Βασίλη στον αφαλό του, τυλίχτηκε ολόκληρος με γιρλάντες και λαμπιόνια, βγήκε από το σπίτι του και πήγε και στάθηκε στην πλατεία, με τα χέρια σε διάταση και το βλέμμα απλανές. Κι αναβοσβήνων. Αναβόσβηνε, αναβόσβηνε, ανεβοκατεβάζοντας που και που τα χέρια, για να τα ξεμουδιάσει ή για να μάθει να πετά, ενώ τα σκυλιά τον γάβγιζαν, τα παιδιά τον κορόιδευαν, οι κάμερες τον τραβούσαν, τα μικρόφωνα τον απειλούσαν, τα περιστέρια τον κουτσουλούσαν. Ήρθαν και οι μπάτσοι, αλλά ήταν έτσι στολισμένος που δεν προσέβαλε την δημόσια αιδώ, μόνο την ιδιωτική του έκανε κουρέλι, οπότε δεν μπορούσαν να τον διώξουν, και οι μέρες άρχισαν να περνούν κι αυτός έμενε εκεί χωρίς να φεύγει, αντέχοντας παρά φύση, μέχρι που τα σκυλιά κουράστηκαν να κουτσουλούν, τα παιδιά να απειλούν, οι κάμερες να γαβγίζουν, τα μικρόφωνα να κοροϊδεύουν, τα περιστέρια να τραβούν, μέχρι που έπαψε να είναι αξιοπερίεργος και ταίριαξε. Κι έτσι άρχισαν να φτιάχνουν φάτνες μπροστά στις πατούσες του, κι έτσι άρχισαν να καταφθάνουν στα δάχτυλα των ποδιών του μικροσκοπικοί μάγοι οδηγούμενοι από άστρο λαμπρό, Χριστός γεννάται σήμερον εν τω μεγάλω νύχι, μα περνούν και τα Χριστούγεννα, πάει κι ο παλιός ο χρόνος, κι αυτός εκεί, να έχει ξεμείνει, αταίριαστος ξανά, παράταιρο χριστουγεννιάτικο δέντρο στα μέσα του Γενάρη, με την ελπίδα να πάψει να είναι δέντρο, να πάψει να αναβοσβήνει, να πάψει να φαίνεται, να πάψει να ξέρει ότι φαίνεται, με την ελπίδα να τον απορροφήσει η πλατεία, να ριζώσει μες στο πεζοδρόμιο, να γίνει το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο από μπετόν, να γίνει όλος μπετόν, άκρα από μπετόν, γιρλάντες από μπετόν, κορμός από μπετόν, λαμπιόνια από μπετόν, κεφάλι από μπετόν, μπάλες από μπετόν, μάτια από μπετόν και πάνω απ' όλα πνεύμα από μπετόν, πνεύμα που δεν θα είναι πια πνεύμα, θα είναι μόνο ύλη, ύλη ηλίθια, ύλη χωρίς αιδώ αλλά και χωρίς αιδώ που δεν έχει αιδώ, ύλη χωρίς το άγος της συνείδησης, ύλη αθώα, ύλη εξ' ορισμού αθώα αντί για πνεύμα εξ' ορισμού ένοχο.