Αφαιρέθηκα

Λευκή οθόνη και κινητό κλειστό. Με ψάχνεις; Δεν είμαι εδώ.

Στο Λύκειο γυρνούσα σπίτι με το λεωφορείο (τη «φυσαρμόνικα»), αλλά καμιά φορά ερχόταν ο πατέρας ενός συμμαθητή μου και μας έπαιρνε αυτός με το αυτοκίνητό του. Γλίτωνα χρόνο και ταλαιπωρία έτσι, ωστόσο αγχωνόμουν όποτε ερχόταν, γιατί το να μας κατέβαζε αυτός σήμαινε ότι θα έπρεπε να είμαι συγκεντρωμένος και να συμμετέχω σε μια στοιχειώδη συζήτηση, ενώ εγώ δεν ήθελα τίποτε άλλο από το να είμαι βυθισμένος στις σκέψεις μου ή, λιγότερο βαρύγδουπα, από το να είμαι αφηρημένος.

Από παιδί αφαιρούμουν κατά κόρον (σε βαθμό που μόνο θραύσματα της παιδικής μου ηλικίας να έχουν διασωθεί στην μνήμη μου, ωσάν να μην ήμουν παρών κατά τη διάρκειά της), αλλά μάλλον όλα τα παιδιά αφαιρούνται πολύ και όταν μεγαλώνουν το ελαττώνουν.

Τελείωσα όμως και το Λύκειο, έπαψα να πρέπει να μετακινούμαι με τίμημα τη συγκέντρωση, και στα επόμενα χρόνια συνέχισα να αφαιρούμαι, να αφαιρούμαι, να αφαιρούμαι, με αποτέλεσμα να φτάσω ως εδώ, ως το σημείο που αφαιρέθηκε και το τελευταίο κομμάτι μου, ως το σημείο που δεν έμεινε τίποτα άλλο από μένα να αφαιρεθεί, άρα ματαίως ψάχνεις να με βρεις στο τηλέφωνο, δεν υπάρχω εκεί, αφαιρέθηκα ολόκληρος και ό,τι αφαιρέθηκε μέσα στα χρόνια από μένα ήρθε εδώ και μετατράπηκε σε λέξεις και εικόνες, γιατί ό,τι θα βρεις εδώ έχει το κόστος του, ό,τι θα βρεις εδώ δεν γράφτηκε στον ελεύθερο χρόνο μου, ό,τι θα βρεις εδώ σκλάβωσε τον χρόνο μου, σκλάβωσε τη ψυχή μου και μου ζητά να μην μοιράζομαι, να πάψω να μοιράζομαι, και το ζητά χαμογελώντας σαρδόνια, αφού ξέρει ότι στην πραγματικότητα έληξε ο διχασμός και η αμφιταλάντευση, αφού αφαιρέθηκα τελείως και δεν είμαι πια εδώ.

Μην με ψάχνεις στο κινητό. Bρίσκομαι στο http://old-boy.blogspot.com κι έχω γίνει κομμάτια.

Εφτακόσια τριάντα δύο.