Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

Η πνιγηρή γλυκύτητα

Η υπόγεια αποθήκη ήταν γεμάτη με ένα υλικό που έμοιαζε επικίνδυνα με μέλι. Ήταν χωμένος μέσα του. Η στάθμη έφτανε μέχρι λίγο πάνω από το πηγούνι του. Δεν μπορούσε να κουνήσει τα βυθισμένα χέρια και πόδια του, ενώ εκατοντάδες μύγες κάθονταν πάνω στο πρόσωπό του και πετούσαν κάτω από τη γυμνή λάμπα που μισοφώτιζε τον χώρο. Η πόρτα ήταν κλειστή και ο αέρας ελάχιστος. Ανέπνεε με μεγάλη δυσκολία. Δοκίμασε να φωνάξει και παρατήρησε ότι η σταθμή του κολλώδους υλικού ανέβηκε λίγο παραπάνω, αγγίζοντας πια τα χείλια του. Κατάλαβε ότι το υλικό έβγαινε από τη φωνή του, οπότε θυμήθηκε ότι είναι ραδιοφωνικός παραγωγός σταθμού που παίζει «έντεχνη μουσική», έπιασε το υπονοούμενο και κατόρθωσε έτσι να ξυπνήσει κάθιδρος. Την επόμενη μέρα έκανε κανονικά το τρίωρό του με μουσική που δεν είχε διαλέξει ο ίδιος και όταν τελείωσε βγήκε σχεδόν τρέχοντας έξω από τον σταθμό, προκειμένου να απαλλαγεί από τη πνιγηρή γλυκύτητα που είχε εκπέμψει και πάλι στην ατμόσφαιρα και να αναπνεύσει παγωμένο δεκεμβριανό αέρα. Η θερμοκρασία άγγιζε τους είκοσι και άρχισε να φοβάται ότι αυτό δεν είναι εφιάλτης, ότι ήταν συνεργός στο φαινόμενο του αισθητικού θερμοκηπίου, το οποίο οδηγούσε στην υπεργλύκανση του πλανήτη δια της υποκατάστασης της ασταθούς θερμοκρασίας των ανθρωπίνων συναισθημάτων με ένα πάγιο ζαχαρώδες κέλυφος, το οποίο υπεραναπλήρωνε την πάγια κατάθλιψη κάποιου που δεν μπορούσε να εκφράσει τα αληθινά του συναισθήματα ούτε με την μουσική του ούτε με τη φωνή του .

22 Comments:

At 12/15/2006 09:43:00 μ.μ., Blogger Sissi Soko said...

Πέρασαν 6 μέρες και ακόμα δεν με πήρες! Περιμένω...

 
At 12/15/2006 09:47:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Kάνε λίγο υπομονή ακόμα.

 
At 12/15/2006 10:12:00 μ.μ., Blogger ci said...

...when the music's over
turn out the lights

 
At 12/15/2006 11:10:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

geia sou.se parakalo epikinonise mazi mou.
alxd90@hotmail.com.
euxaristo.
nicole

 
At 12/15/2006 11:12:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Έχεις δίκιο, όχι άλλη μελωδία.

 
At 12/15/2006 11:15:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Έχεις δίκιο, όχι άλλη μελωδία.

 
At 12/15/2006 11:32:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Όχι άλλη ηχώ.

 
At 12/15/2006 11:35:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Όχι άλλη ηχώ.

 
At 12/16/2006 12:35:00 π.μ., Blogger Rodia said...

Καλά σου, ε
Εμένα πότε θα με πάρεις..? ε..?

;-)χαχαχα

(πολύ μέλι βρε παιδί μου, ζαχαρώσαμε λέμε)

 
At 12/16/2006 12:36:00 π.μ., Blogger angeliki marinou said...

Και μετά φαντάζομαι το γύρισε σε Καζαντζίδη και Σακελλαρίου.

 
At 12/16/2006 02:33:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

I.P.Poti, ο «Μελωδία» δεν έχει play list ούτε υποχρεωτικά γλυκερές φωνές.
Renton, δεν θα το λεγα.
Rodia, πνιγηρή γλυκύτητα, ε;

 
At 12/16/2006 07:30:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

ακριβώς έτσι...

 
At 12/16/2006 02:09:00 μ.μ., Blogger ΦΑΝΤΙ said...

Ζούμε στην απόλυτη φαινομενικότητα, ζούμε την μέγιστη σοφιστία. Μια πραγματικότητα Reality Show, μια ζοφερή γλυκύτητα που πρέπει να σκεπάζει τις πληγές μια και αυτές ανοίγουν και βαθαίνουν ...

Όταν τις πληγές δεν μπορεί να τις επουλώσει ή καλύτερα να τις αποφύγει κανείς, τότε μόνο μια λύση μένει, μόνο μια δυνατότητα ... να τις γλυκάνει!!!

Εύγε! τα σέβη μου για το post.

 
At 12/16/2006 03:48:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Mπράβο σου για ακόμα μια φορά

 
At 12/16/2006 04:12:00 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Η σκηνή από το OLD BOY είναι σαν ένα είδος αυτοκάθαρσης;
Τα τελευταία σου ποστς μου δίνουν την αίσθηση ενός πηχτού υγρού που κοχλάζει έτοιμο να σε καταπιεί και να σε κάνει ένα από τα μόριά του.
Γι αυτό σε έλκει και το W?
Συνειδητό Gothic mood?

 
At 12/16/2006 05:26:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Πολύ εύστοχο κείμενο.Μάς ζαλίσανε οι ζαχαρωτές φώνές με τα μελό τραγούδια που καμιά σχέση δεν έχουν με δομημένο ρομαντισμό.
Αφιέρωσέ τους μιά ΄Ιεροτελεστία τής Ανοιξης΄υπο τήν διεύθυνση τού Pierre Boulez μπάς και καταλάβουν ή ακόμα καλύτερα κάτι απο Luigi Nono.

 
At 12/16/2006 06:35:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«Η σκηνή από το OLD BOY είναι σαν ένα είδος αυτοκάθαρσης;»
Όχι, είναι μια φαντασίωση που έχω όταν ακούω τέτοιου είδους φωνές στο ραδιόφωνο. Θα μπορούσε να είναι και ο εφιάλτης που είδε το επόμενο βράδυ ο παραγωγός.
«Γι αυτό σε έλκει και το W?»
Το W;

 
At 12/16/2006 07:41:00 μ.μ., Blogger Sissi Soko said...

Θα κάνω, Old boy.

 
At 12/16/2006 07:59:00 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Το W boson εννοούσα που ζει πιο λίγο από μια νότα που εκτοξεύεται μέσα στον ενισχυτή του πομπού του ραδιοφωνικού σταθμού και μετά την ξανασυναντάμε κομματιασμένη στα φίλτρα του μυαλού μας.

 
At 12/17/2006 03:01:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Αυτοκάθαρση; Εμένα μου φαίνεται σαν υποταγή.
OldBoy, μαθαίνω το Time σ' έκανε πρόσωπο της χρονιάς! Τα συγχαρητήριά μου!

 
At 12/17/2006 10:05:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Α, αυτό το W; Δηλαδή εσύ διαβάζεις ΚΑΙ το περιεχόμενο των ποστς του Lazopolis; Χαρά στο κουράγιο σου ;)

 
At 12/18/2006 12:05:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Λογοπαίγνιο έκανα, δεν αναφερόμουν στο σταθμό.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home