Η πνιγηρή γλυκύτητα

Η υπόγεια αποθήκη ήταν γεμάτη με ένα υλικό που έμοιαζε επικίνδυνα με μέλι. Ήταν χωμένος μέσα του. Η στάθμη έφτανε μέχρι λίγο πάνω από το πηγούνι του. Δεν μπορούσε να κουνήσει τα βυθισμένα χέρια και πόδια του, ενώ εκατοντάδες μύγες κάθονταν πάνω στο πρόσωπό του και πετούσαν κάτω από τη γυμνή λάμπα που μισοφώτιζε τον χώρο. Η πόρτα ήταν κλειστή και ο αέρας ελάχιστος. Ανέπνεε με μεγάλη δυσκολία. Δοκίμασε να φωνάξει και παρατήρησε ότι η σταθμή του κολλώδους υλικού ανέβηκε λίγο παραπάνω, αγγίζοντας πια τα χείλια του. Κατάλαβε ότι το υλικό έβγαινε από τη φωνή του, οπότε θυμήθηκε ότι είναι ραδιοφωνικός παραγωγός σταθμού που παίζει «έντεχνη μουσική», έπιασε το υπονοούμενο και κατόρθωσε έτσι να ξυπνήσει κάθιδρος. Την επόμενη μέρα έκανε κανονικά το τρίωρό του με μουσική που δεν είχε διαλέξει ο ίδιος και όταν τελείωσε βγήκε σχεδόν τρέχοντας έξω από τον σταθμό, προκειμένου να απαλλαγεί από τη πνιγηρή γλυκύτητα που είχε εκπέμψει και πάλι στην ατμόσφαιρα και να αναπνεύσει παγωμένο δεκεμβριανό αέρα. Η θερμοκρασία άγγιζε τους είκοσι και άρχισε να φοβάται ότι αυτό δεν είναι εφιάλτης, ότι ήταν συνεργός στο φαινόμενο του αισθητικού θερμοκηπίου, το οποίο οδηγούσε στην υπεργλύκανση του πλανήτη δια της υποκατάστασης της ασταθούς θερμοκρασίας των ανθρωπίνων συναισθημάτων με ένα πάγιο ζαχαρώδες κέλυφος, το οποίο υπεραναπλήρωνε την πάγια κατάθλιψη κάποιου που δεν μπορούσε να εκφράσει τα αληθινά του συναισθήματα ούτε με την μουσική του ούτε με τη φωνή του .