Μα πώς;

Ο Γεράσιμος και η Γιολάντα γεννήθηκαν την ίδια ημέρα και ώρα, αλλά σε δύο μαιευτήρια που απείχαν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μεταξύ τους. Όταν έφτασαν στην ηλικία των πέντε ετών, τους ανακοινώθηκε ότι δεν είναι οι μoναδικοί σεντονάνθρωποι στον κόσμο. Στον Γεράσιμο είπαν ότι υπήρχε μια γυναίκα σαν κι εκείνον και στην Γιολάντα ότι υπήρχε ένας άντρας σαν κι αυτή. Τους ανακοινώθηκε επίσης, ότι μόλις ενηλικιώνονταν όφειλαν να ψάξουν και να βρουν ο ένας τον άλλο, προκειμένου να μην αφήσουν το είδος τους να σβήσει. Πράγματι συμμορφώθηκαν και οι δυο τους. Την ίδια ημέρα και ώρα ξεκίνησαν την αναζήτησή τους. Τα χρόνια άρχισαν να περνούν χωρίς αποτέλεσμα. Μετά γέρασαν και ακόμη πιο μετά, αυτοί, οι τελευταίοι εκπρόσωποι του είδους τους, την ίδια ημέρα και ώρα πέθαναν από τον καημό. Τον καημό του να έχουν γεννηθεί για ένα συγκεκριμένο σκοπό και να μην καταφέρουν να τον εκπληρώσουν. Τον καημό του να ψάχνουν μια ζωή κάτι που ήταν μοιραίο να βρουν κι όμως να μην το βρίσκουν. Aλλά κι έναν καημό ακόμη.

Λίγη ώρα πριν πεθάνει ο Γεράσιμος τηλεφώνησε σε μια γυναίκα που συνάντησε κατά τη διάρκεια της αναζήτησής του, σε μια γυναίκα που ερωτεύτηκε σφόδρα χωρίς να της το αποκαλύψει ποτέ, ακριβώς γιατί ήξερε ότι ήταν προορισμένος για αλλού: «Ξέρεις, σε μια άλλη ζωή δεν θα ήθελα τίποτα περισσότερο από σένα στον κόσμο. Νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνω, πως ούτε σε αυτήν τη ζωή θα ήθελα τίποτα περισσότερο από σένα. Aλλά τώρα που το καταλαβαίνω είναι πολύ αργά». Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου η ετοιμοθάνατη Γιολάντα τον άκουγε κι έκλαιγε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο άντρας που κι εκείνη είχε ερωτευτεί παράφορα χωρίς να του το αποκαλύψει ποτέ, ακριβώς γιατί ήξερε ότι ήταν προορισμένη για αλλού, ήταν τελικά ο προορισμός της. Του είπε ποιά ήταν. Ο Γεράσιμος δεν μπορούσε να δεχθεί αυτό που άκουγε. «Μα πώς δεν σε αναγνώρισα; Μα πώς δεν με αναγνώρισες;».

Αυτές ήταν και οι τελευταίες λέξεις που είπε ή άκουσε ποτέ σεντονάνθρωπος.

Μέσα απ' το σεντόνι τους οι άνθρωποι και οι σεντονάνθρωποι φαίνονταν ολόιδιοι στα μάτια του Γεράσιμου και της Γιολάντας. Μέσα απ' το σεντόνι τους μπορούσαν να διακρίνουν περιγράμματα προσώπων αντί για πρόσωπα. Μέσα απ' το σεντόνι τους ο Γεράσιμος και η Γιολάντα έβλεπαν όλον τον κόσμο όμοιό τους και δεν κατάφεραν να δουν τον μόνο όμοιό τους στον κόσμο.