Ένας φίλος μού προώθησε χθες με μέιλ ένα (αγνώστου πατρός) κείμενο και σκόπευα να το ποστάρω σήμερα. Αν μη τι άλλο οι μπλόγκερς έχουν μερικά κοινά αντανακλαστικά, καθώς διαπίστωσα ότι το ποστάρισε ήδη ο ΑΝemos εδώ. Eπειδή όμως η προσέγγισή του στο θέμα είναι διαφορετική από τη δική μου, το βάζω κι εγώ: «Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980. H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπενα συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για ναπεράσουν όλοι. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...».
Το κείμενο είναι αναμφίβολα πολύ όμορφο. Είναι και συγκινητικό. Επίσης περιέχει αρκετές αλήθειες. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, το κείμενο πάσχει από «οξεία νοσταλγίτιδα». Η ένστασή μου δηλαδή δεν είναι ως προς το περιεχόμενό του, αλλά ως προς την κεντρική ιδέα του: την ωραιοποίηση του παρελθόντος. Δεν είμαι κατά της νοσταλγίας, αρκεί να έχουμε επίγνωση ότι -ούτως ή άλλως και ανεξαρτήτως πραγματικών συνθηκών- η κάθε γενιά θα νοσταλγεί τα παιδικά της χρόνια και τα χρόνια της νιότης της. Το παρελθόν μας μάς προσφέρει πάντα μια ασφάλεια. Όσο μεγαλώνουμε (και οι συνθήκες ενδεχομένως μας ξεπερνούν) αρχίζουμε και συμπεριφερόμαστε φοβικά απέναντι στις νεότερες γενιές και μίζερα σε σχέση με το παρόν. Είναι ενδεικτικό, ότι το κείμενο που έλαβα εγώ μιλά για τους γεννηθέντες πριν το 1980, ενώ το κείμενο που έλαβε ο ΑΝemoς μιλά για τους γεννηθέντες πριν το 1983. Η ημερομηνία μπορεί να είναι λίγο - πολύ πασπαρτού. Και το 2030 είναι πολύ πιθανό να κυκλοφορήσει ένα κείμενο «αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 2005». Τα νοσταλγούμενα περιστατικά θα είναι διαφορετικά, η κεντρική ιδέα όμως η ίδια.
34 Comments:
Και μετά από χρόνια βρέθηκε λαξευμένο σε βράχο ένα κείμενο αφιερωμένο σε όσους είχαν γεννηθεί πριν το 40.000 πΧ: "Εμείς τρώγαμε χωρίς να χρειαστεί να ψήσουμε το κρέας και δεν σπάγανε τα δόντια μας, ενώ για κυνήγι πιάναμε μαμούθ και όχι αντιλόπες". :^p
Έχεις απόλυτο δίκιο και για την ομορφιά του κειμένου, και για την παγίδα του. Έχει και δεύτερη παγίδα όμως, επειδή, καλή η νοσταλγία για τον τρόπο που μεγαλώναν (-σαμε) τα παιδιά, αλλά και η παιδική θνησιμότητα στην Ελλάδα πριν το 1980 και σήμερα δε νομίζω να μπορούν να συγκριθούν. Προσπαθώ να πω το προφανές: σε όλα υπάρχει μέτρο.
«Mαμούθ και όχι αντιλόπες» :-)
Η νοσταλγία είναι το καταφύγιο αυτών που δεν ζουν το σήμερα. Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα λες old boy και καλησπέρα σε αμφότερους.
Το κακό ίσως να βρίσκεται στο ότι περιέχουμε τόσο τον "λόγο" όσο και τον "αντίλογο". Στηρίζοντας τη θέση, λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας και την "αντίθεση".
Μερικές φορές αυτό μου φαίνεται τύχη κι άλλες κατάρα. (αλλά αν συνεχίσω έτσι θα γίνω φαιδρός)
Τέλος πάντων θέλω να πω, αυτή η στάση με οδηγεί συχνά σε μια βουβαμάρα. Ένα "ουγκ". (μπορεί και "γκλουπ"). Σαν όλα να έχουν ειπωθεί και δεν μένει αρκετός χώρος να ζήσεις...
Τα ξέρετε, τι σας τα λέω...
Pascal, ε, καμιά φορά καλή είναι κι η νοσταλγία. Αρκεί να κάνουμε μικρές βουτίτσες και με τα μάτια κλειστά για να μην μπει αλάτι.
Thas, ουγκ.
Νομίζω όμως ότι άν αφαιρέσει κανεις το συναισθηματικο μέρος του κειμενου, βρίσκει πως μιλάει και γιά κάτι άλλο:
Μιλάει για την αμεριμνησία τής παιδικης ηλικίας και μιλάει και γιά την φυσικότητα με την οποία ή συνθήκη επιτήρηση καλύπτει την ζωή παιδιών και μεγάλων .
Και σε ότι αφορά την αμεριμνησία (που είναι αυτο που τελικά νοσταλγεί κανέις στην ενηλικίωση) μου φαίνεται πώς καμμιά συνθηκη είτε επιτήρησης είτε κινδυνου μπορει να την αφαιρέσει απο τά παιδιά (π.χ. όσοι μεγάλωσαν στην κατοχή η τον εμφύλιο κ.λ.π.)
Σε οτι αφορα τήν επιτήρηση ως συνθηκη ζωής όλων τών ηλικιών είναι ένα κεφάλαιο συζήτησης.
Τώρα βέβαια στά κείμενα καθένας μας διαβάζει και διαφορετικα πράγματα...
Καλησπέρα.
Πολλές αναγνώσεις σε κάθε κείμενο. Στο συγκεκριμένο αυτό που μου έμεινε είναι ότι (σύμφωνα με τον συγγραφέα) μεγαλώσαμε και ενηλικιωθήκαμε πραγματικά, με λιγότερα κόμπλεξ και διαταραχές από τις επόμενες γεννεές. Δεν είναι τελείως λάθος: η χαλαρή διαπαιδαγώγηση κάνει το παιδί να μαθαίνει μόνο του να βάζει όρια, οπότε το ωριμάζει. Από την άλλη, είπαμε, το κείμενο έχει παγίδες.
Ουγκ κι από μένα!
Κάτι ακόμα για τη νοσταλγία: νομίζω ότι δεν νοσταλγούμε τόσο τις πραγματικές καταστάσεις που ζούσαμε, όσο την ανεμελιά που είχαμε σε περασμένα χρόνια. Όταν βγήκαν οι Dukes σε ταινία, μπήκα στο internet και διάβαζα με ένα χαζό χαμόγελο για αυτούς. Από κάθε άποψη, παραμένουν σκουπίδι. Όμως, ενώ σε πρώτο επίπεδο νοσταλγώ την εποχή που τους έβλεπα, πιστεύω ότι στην ουσία νοσταλγώ το πόσο λίγα προβλήματα είχα τότε, πόσο ανέμελος και ασυννέφιαστος ήμουνα, πόσο λιγότερο χρειαζόταν να σχεδιάζω και να σκέφτομαι το μέλλον. Η ανεμελιά είναι που μας λείπει, όχι ο πετροπόλεμος.
Dukes λοιπόν; Να λοιπόν που κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τα πλοκάμια της νοσταλγίας, να ένα κειμενάκι που είχα στείλει σε φίλους τότε που δεν είχα μπλογκ:
«Σάββατο απόγευμα; Δεν είμαι σίγουρος. Πάντως, καναπές του παππού μου, έναν όροφο πάνω από τον δικό μας. Από τότε που πέθανε η γιαγιά μου, τρία χρόνια τώρα, έχω επισκεφθεί απειροελάχιστες φορές τον καναπέ εκείνο. Τέλος πάντων, ίσως Σάββατα απόγευμα, σίγουρα καναπές παππού, σίγουρα γυάλινο μπουκάλι παγωμένης κόκα κόλας στο στόμα. Δέκα - έντεκα ετών και οι Nτιούκς του Χάζαρντ για τρία τέταρτα στην οθόνη. Εποχές που δεν είχε ξυπνήσει ακόμη η φύση, εποχές που μπορούσες να έχεις ακόμη απολαύσεις αθώες, απολαύσεις που δεν τις συνόδευαν οι ενοχές. Κανά δύο χρόνια μετά θα βλέπω "Βόρειους και Νότιους" και το πουλί μου θα είναι πλέον ανήσυχο και θα νιώθει άβολα με τα ντεκολτέ των πρωταγωνιστριών. Οι Ντιούκς, ο ξανθός και ο μαυρομάλλης αδελφός, η ξαδέλφη με τα καυτά σκισμένα τζιν σορτς, ο σερίφης Ρόσκο Πι Κολτρέιν, ο Μπος Χογκ, το κόκκινο αυτοκίνητό τους (ο "Στρατηγός Λι"), έμπαιναν μέσα του πηδώντας πάνω από την πόρτα και δεκάδες αστυνομικά και άλλα αυτοκίνητα να τους καταδιώκουν. Όταν έφταναν πάνω από ένα χαντάκι και το αυτοκίντο ίπτατο στον αέρα οι Ντιούκς φώναζαν "Ιιιιούχου". Και απολάμβανα ευτυχισμένος το γιούχου και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι Αμερικάνοι να εποικούν το υποσυνείδητό μου. Μέχρι σήμερα που τους μισώ και εξακολουθώ να τους αγαπάω».
Οlyf, αλήθεια όμως, πόσο αμέριμνοι τελικά είμαστε και ως παιδιά; Σίγουρα πολύ περισσότερο από τώρα. Από την άλλη το κάθε παιδί δεν ζει και σε κανέναν παράδεισο. Σχολείο, μαθήματα, εντολές, φοβίες.
Γλυκό κείμενο, θα προτιμήσω την εκδοχή του ANemos γιατί με βολεύει ηλικιακά.
Θα μπορούσε να στείλει κάποιος λίγα χρόνια πριν ένα παρόμοιο γράμμα στον αδελφό μου (γεν. το 1976) και να του μιλήσει για τη δικιά του γενιά, θα μπορούσε να είναι η μητέρα μου για παράδειγμα, να πει ότι στο χωριό της διασκέδαζαν κάνοντας βόλτες πάνω-κάτω τη πλατεία, ότι έκαναν χρυσή τη γιαγιά για να τους αφήσει να πάνε σινεμά όταν αυτό έρχονταν στο χωριό και άλλα. Θα μπορούσε να μιλήσει και η γιαγία μου για τις καντάδες κλπ. [Ωστόσο, καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είναι υπερβολικός ο τρόπος με τον οποίο μου διηγούνται τις ιστορίες τους].
Μια φορά έτυχε να βρεθώ σε μια γειτονιά στην οποία πολλά χρόνια πριν κατοικούσε η γιαγιά μου, την είδε τόσο πολύ αλλαγμένη και μ' ένα ύφος σχεδόν νοσταλγικό είπε "όταν εγώ ήμουν νέα, τέτοια ώρα ήμασταν όλες σ' ένα κήπο και πίναμε καφέ, τώρα κοίτα, όλες οι τηλεοράσεις είναι ανοικτές". Δε θα το έλεγα λοιπόν ότι η νοσταλγία είναι απαραίτητα καταφύγιο για όσους δε ζουν το σήμερα.
δεν ξέρω ολδυ να σου πώ δεν είμαι παιδί. Εγώ είχα τήν ευτυχία να χάσω και μπάλες ν ανοιξω και μυτη και να μην βγαζω αλλεργίες στον ηλιο , όμως πιστεύω πώς κάθε γενιά βρισκει τους δικους της τρόπους νά δημιουργήσει τίς δικές της αλάνες , κι ισως ν' ανατρέψει συστηματα που στενευουν την ελευθερη κίνηση της ζωής, ο χρόνος θα δειξει....
Παράλληλο commentary:
Είχα πετύχει επαναλήψεις στο mega (?) πριν μερικά χρόνια και τρόμαξα από την βλαχο-προφορά των νοτίων πολιτειών! :^)
Μη μου πεις ότι κι εσείς είχατε κάνει Ομάδα G στο δημοτικό! :^p
Τζέισον, Μαρκ, Τάινυ, μια γκόμενα (μη πολιτικά ορθός όρος) κι ένας ακόμα.
Η νοσταλγία είναι αήττητη. Πήγα να της βάλω τρικλοποδιά και μου έβαλε αυτή :)
Passenger, πρόλαβες αλάνες; Εγώ που είμαι του 72 θυμάμαι ότι μας λέγανε πως στην εποχή των γονιών μας ήταν αλλιώς επειδή ΤΟΤΕ είχαν αλάνες.
Ο "ένας ακόμα" ήταν ο χοντρός της παρέας που σχεδόν πάντα πιλοτάριζε.
"Η νοσταλγία είναι αήττητη. Πήγα να της βάλω τρικλοποδιά και μου έβαλε αυτή :) "
Ακριβώς! :^)
Ο παππούς μου έλεγε:
Αν είναι ο τράγος δυνατός δεν το βαστά η μάντρα.
Ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα.
Δεν είδα πουθενά νοσταλγί.Το κείμενο είναι καταγγελία.Για τα παιδιά που μεγαλώνουν σαν ενήλικες....ή μάλλον με τις υστερίες των ενηλίκων.
loipon... 2 "nostalgika" keimena opws auta eixan dhmosieu8ei sto agaphmeno mou forum.
"Όσα περισσότερα θυμάσαι, τόσο το χειρότερο για σένα....
Tον Aι-Bασίλη τα Xριστούγεννα, στο Mινιόν
Tα Rollers στην Kηφισιά
Tα αυτοκόλλητα με ποδοσφαιριστές Tους σχολικούς χορούς στην Barbarella, και σε άλλες cult disco Tις συναθροίσεις των Iron Maiden στην Victoria στον Κορυδαλλό
Το Super Domino παιχνίδι
Tο τραγούδι "Big in Japan" σε καλοκαιρινή επαρχιακή disco
Nα σιδερώνεις σιδερότυπα της
"Mανίνας", "Μπλεκ", "Αγόρι" σε μπλουζάκι Fruit of the Loom
Tα Doc Martins 10αρια και 3αρια που αγόραζες με ζήλο από το Μοναστηράκι
Tο Sunrise στο Αλσος
Tην τελική βολή του Kαμπούρη στο Eυρωμπάσκετ το '87
Tους στίχους των Cure απέξω
Tα σεξυ τζην σορτσάκια της εξαδέλφης Nταίζης των "Dukes"
Πόσα πορτοκάλια έφαγες σήμερα
Tις στρατιωτικές τσάντες γραμμένες με στίχους των Doors
To Laura Ashley λουκ της μικρής Λώρας στο "Λιβάδι"
Tην Αλεξις Κολμπυ της "Δυναστείας"
Tη λύση για τον κύβο του Pούπικ
Tον Καπταιν Μαρκ στην "Περιπέτεια",
τον Tιραμόλα, τον Σεραφίνο
Tο αυτοκόλλητο στο παπάκι "Mόλις μεγαλώσω θα γίνω XR"
Tις σχολικές ποδιές
Tα πρώτα ηλεκτρονικά, "Σφαιριστήρια"
Tο μικρό Mercedes στη
Γλυφάδα
Το "Στάδιο" στο Καλλιμάρμαρο Την "Domus" στο Μπουρνάζι
Αθλητικό σορτσάκι τύπου "Τέννις" Τα ανδρικά τσόκαρα χωρίς τακούνι
Σάκη Μπουλά και Γιάννη Ζουγανέλη στα Κουφώματα Καλοκαιρινό μπάνιο στην Βούλα με λεωφορείο
Tις γραμμένες κασέτες από τα δισκάδικα ..."
"Η πλειοψηφία των σπουδαστών σε Πανεπιστήμια έχουν γεννηθεί το 1982.
Τους ονομάζουμε «νεολαία»:
1. Δεν έχουν ακούσει πότε το "We Are The World, We Are The Children" και νομίζουν ότι το "Uptown Girl"
είναι των Westlife και όχι του Billy Joel.
2. Το AIDS υπάρχει από τότε που γεννήθηκαν.
3. Τα CD υπάρχουν από τότε που γεννήθηκαν.
4. Ο Michael Jackson έχει ήδη γίνει λευκός.
5. Ο John Travolta είναι πάντα ένας στρουμπουλός τύπος και δεν μπορούν να φανταστούν πώς αυτός ο
υπέρβαρος κάποτε ήταν καταπληκτικός χορευτής.
6. Πιστεύουν ότι το «Οι Άγγελοι του Τσάρλυ» και το «Επικίνδυνες Αποστολές» είναι σχετικά καινούργια έργα.
7. Δεν μπορούν να φανταστούν να δουλεύουν στον υπολογιστή τους με ασπρόμαυρη ή πράσινη οθόνη.
8. Ποτέ δεν έπαιξαν το Pac-Man.
9. Δεν μπορούν να πιστέψουν πως κάποτε οι τηλεοράσεις ήταν ασπρόμαυρες και δεν ξέρουν καν πώς να ανοίξουν
μια τηλεόραση χωρίς το control.
10. Δεν μπορούν επίσης να φανταστούν πώς είναι δυνατόν να πάει κάποιος στο Πανεπιστήμιο χωρίς το κινητό
του τηλέφωνο.
Για να δούμε λοιπόν τώρα αν εμείς γερνάμε:
1. Κατανόησες το περιεχόμενο των παραπάνω και χαμογελάς.
2. Χρειάζεσαι περισσότερο ύπνο (ή και μεσημεριανό ύπνο) μετά από ξενύχτι.
3. Όλοι σου οι φίλοι αρχίζουν σιγά-σιγά να παντρεύονται (ή το έχουν κάνει ήδη).
4. Μένεις έκπληκτος βλέποντας μικρά παιδάκια να χειρίζονται έναν υπολογιστή με τόση ευχέρεια.
5. Όταν βλέπεις πιτσιρικάδες /πιτσιρίκες με κινητό τηλέφωνο, κουνάς νωχελικά το κεφάλι σου.
6. Αναπτύσσεις περισσότερους δεσμούς με την δουλειά σου... είναι η ζωή σου άλλωστε.
7. Ξοδεύεις πολύ λιγότερο χρόνο να μιλάς στο τηλέφωνο με φίλους σου καθημερινά.
8. Συναντάς τους φίλους σου που και που, μιλάτε για τον «παλιό καλό καιρό» και επαναλαμβάνετε συνεχώς τις
πλάκες και τις αστείες ιστορίες που έχετε περάσει μαζί.
9. Αφού διάβασες αυτό το κείμενο, έχεις ήδη σκεφτεί να το στείλεις σε κάποιους φίλους σου.
Πιστεύεις ότι θα τους αρέσει.
Μήπως βλέπω ένα χαμόγελο στα χείλη σου? Μάλλον έχεις αρχίσει να γερνάς!!!"
o sougklakos s' ena spot tou rock fm leei:
akoute rock fm giati varaei
egw pali lew
diavazete old boy giati "varaei"
:-)
"Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα."
Εγώ είμαι του 1986. Δεν έχω κλείσει τα 20 ακόμα... Δεν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η διαφορά ανάμεσα στο 1980, το 1983 και το 1986. Πιστεύω όμως πως δε θα σας ήταν δύσκολο να με διαβεβαιώσετε πως είναι αρκετά σημαντική. Όπως κι εγώ βλέπω διαφορά ανάμεσα στη γενιά μου και την επόμενη, αυτή της μικρότερης μου αδερφής κλπ. Άλλο 1980, λοιπόν, άλλο 1983, άλλο 1986, άλλο 1989 και άλλο 1992.
Εγώ αυτό που έχω να πω για τη δικιά μου φουρνιά συνοψίζεται σε μία φράση που είχε πει κάποτε ένας φίλος μου, πάνω σε μία κουβέντα που είχαμε πιάσει οι δυο μας, η οποία ξεκίνησε σχολιάζοντας την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος από πλευράς των νέων για τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα και κατέληξε στο πόσο σάπια και χύμα είναι η γενιά μας, πόσο είμαστε γενιά του 'φαίνεσθαι' και όχι του 'είναι', πόσο virtual γενιά είμαστε και τελικά πόσο απογοητευμένοι είμαστε συχνά που έτυχε να μεγαλώσουμε σ' αυτήν την εποχή:
"Το πρόβλημα είναι ότι η γενιά μας δεν έφαγε πείνα, αλλά βαρεμάρα..."
Και έτσι είναι. Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε μέσα στον κορεσμό της καταναλωτικής κοινωνίας.
Δε φταίει κανείς γι' αυτό. Δε δημιουργήθηκε από κάποια πλουτοκρατική συνομωσία. Ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Όμως είμαι βέβαιος πως αυτή είναι που έβγαλε μια γενιά νερόβραστη. Μια γενιά χαμένη. Στο 'γενικά'.
Κρίμα. Μακάρι να είχα΄μεγαλώσει σε μια πιο ζωντανή εποχή...
Κατά τ' άλλα, πάντως, το κείμενο μου είναι αντιπαθές, όπως όλες οι προσεγγίσεις αυτού του είδους.
Εγώ απολαμβάνω και το Ίντερνετ και χαίρομαι που αντικαθίσταται ο αμίαντος, όπου υπάρχει, και βάζω και αντιηλιακό για να μην καίγομαι.
Όποιος πιστεύει ότι ήταν τόσο πιο όμορφη η εποχή που μεγάλωσε, ας μείνει εκεί. Ας πετάξει το κινητό του, αφού, έτσι κι αλλιώς, "έλα μωρέ, πώς ζούσαμε και πριν; τεχνητές ανάγκες μας δημιουργούν" και ας προτιμήσει τις κούνιες με τις κοφτερές γωνίες.
Και επιτέλους, ας σταματήσει να στέλνει αυτά τα mail...
"Μα δεν είναι δυνατόν, αυτές δεν έχουν βγει ακόμα από τα αυγό και έχουν γίνει ήδη πουτάνες!
Ωχ, έχω αρχίσει να μιλάω σαν τον πατέρα μου...
Αλλά όχι! Δε μιλώ σαν τον πατέρα μου, απλώς στην εποχή μου εμείς είχαμε αρχές και ηθική!..
...όπως έλεγε κι ο πατέρας μου."
(κάπως έτσι, δεν το θυμάμαι ακριβώς)
Από τον Κόκορα του Αρκά.
"πόσο αμέριμνοι τελικά είμαστε και ως παιδιά; Σίγουρα πολύ περισσότερο από τώρα. Από την άλλη το κάθε παιδί δεν ζει και σε κανέναν παράδεισο. Σχολείο, μαθήματα, εντολές, φοβίες"
σχολιασα το παραπάνω ερώτημά σου νομίζοντας εκ λαθους, πως εννοείς ότι τά σημερινά παιδιά έιναι λιγότερο αμέριμνα απο εκέινα των προηγούμενων γενεών
Αμεριμνησία και μέριμνα δεν βρίσκω να εχουν αναγκαίο συνώνυμό τους την ευτυχία η τη δυστυχία αντιστοιχα.
Μάλλον διαφορετικοι τρόποι αντιληψης και βίωσης του χρόνου είναι. Αρα θέμα ηλικιακού η ιστορικου παραδείσου δεν βλέπω να τίθεται. Νομίζω όμως ότι τίθεται θέμα μη μετατροπής της κάθε ηλικιας σε κόλαση. Κι αυτο δεν μου φαίνεται θέμα ουτε "επιστροφής" ουτε όμως και αποστροφής προς το παρελθόν.
Μάλλον θέμα παρόντος ειναι. Και καλώς η κακώς το παρόν είναι κάποιου παρελθόντος παιδί
Daivazodas to keimeno sto blog tou ANemou, h enstikrwdhs adithrash itan n'anoiksei to xronodoulapo twn anamnhsewn, na gurisw pisw. Anevazodas to post kai sto dikou mou site, skeftomouna pws ekeina akrivws ta paida pou imastan etsi ki etsi ki alliws, einai pou simera ws megaloi "frikaroun" sthn idea oti o gios tous h' h korh tous tha piei nero kollwdas to stoma sth vrush, stnn idea oti tha meinei gia iliotherapeia xwris adiliako, pou exoun anagkh na kseroun kathe wra kai stigmh pou einai to paidi (gi auto as exei mazi tou pada to kinito) ktl ktl. Den eimai sigouros wstoso an prokeitai gia allh mia speira ston faulo kuklo enos "xasmatos genewn". Ta teleutaia 30 xronia, alhtheia, den itan pou kataklustikame me xiliades plirofories pou den itan eis gnwsin twn dikwn mas goniwn? Den mathame gia tis sunepeies ths ektheshs ston ilio, gia ta pados tupou mikrovia? Apo tis eidhseis stin TV den "eksoikeiothikame" sxedon me tin idea oti kapoios "anwmalos" h' "paranoikos" h' "paiderasths" borei na zei dipla mas? Den diavasame ta apotelesmata psuxometrisewn gia ton paidiko kosmo kai to pws leitourgei? Den kollisame kai oi idioi me ta nintendo, to internet kai ta 99 kanalia? Otan wstoso exeis toses xiliades nees plirofories tithetai kai thema epeksergasias, diaxeirisis kai efarmogis tous...Logiko nomizw na blokaroume. Logiko na upervaloume alloi ligotero alloi perissotero se orismena themata...An sto telos twra adi na isorropisoume kataliksoume usterikoi me ta idia mas ta paidia einai kati pou perna apo to xeri mas.
PS: Padws ksexase o anwnumos na milisei gia ta "oufadika", to pacman kai to booble...:-P
Δεν είμαι κατά της νοσταλγίας, αρκεί να έχουμε επίγνωση ότι -ούτως ή άλλως και ανεξαρτήτως πραγματικών συνθηκών- η κάθε γενιά θα νοσταλγεί τα παιδικά της χρόνια και τα χρόνια της νιότης της.
Σωστό γενικά ως αρχή. Αλλά με γενικές αρχές δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον ζώντα κόσμο, μπορούμε; Θα πρέπει να δούμε και το συγκεκριμένο. Αυτό που λες είναι εν ολίγοις: "ναι μεν αλλά όλες οι εποχές ίδιες είναι στο κάτω κάτω, αφού πάντα υπάρχει νοσταλγία".
Διαφορετική όμως είναι η νοσταλγία του γέρου που θυμάται την εποχή που ήταν ακμαίος και αναπόφευκτα την νοσταλγεί -έστω και αν ήταν άθλια εποχή-, από την νοσταλγία μιας συγκεκριμένης διαφορετικής κατάστασης.
Δεν είναι όλες οι εποχές της ανθρωπότητας ίδιες, ή ισάξιες. Αυτό είναι ιδεολόγημα. Δηλαδή αν σε 30 χρόνια ζούσαμε σε ένα μεταπυρηνικό μαντ-μαξ κόσμο, με πείνα, ραδιενέργεια, γενικευμένους πολέμους κλπ, θα έγραφες για κάποιον που περιγράφει τι ωραία ήταν το 2000 ότι πρόκειται απλά για την νοσταλγία μιας γεννιάς;
Νομίζω το κλειδί είναι να έχουμε συγκεκριμένη άποψη για την ζωή, και για το σε τι κόσμο θα θέλαμε να ζήσουμε. Έτσι θα μπορούμε να κρίνουμε αν πχ. το 1980 ήταν καλύτερο από το 2000 ή αν το 2006 τα σκίζει και τα δυο. Χωρίς μπούσουλα, μένουμε στο ότι όλα είναι νοσταλγία.
Καλησπέρα!
Ωραίο θέμα το σημερινό.
Να ξεκινήσω με μια ιστορία.
Είμαι γεννημένος το 1978.
Παντρεμένος και πατέρας ενός πιτσιρίκου 8 μηνών.
Την περασμένη εβδομάδα πέρασε από την δουλειά μου ένας συμμαθητής μου (διπλανός για την ακρίβεια) παντρεμένος με 2 παιδιά αυτός.
Είναι καθηγητής φυσικής σε φροντιστήριο και φυσικά περιμένει το διορισμό του.
Από τους πολύ ωραίους τύπους απορώ πως έγινε καθηγητής.
Αρχίσαμε να θυμόμαστε πλάκες και περιστατικά από την εποχή του σχολείου.
Κάτι δεν μου πήγαινε καλά.
Μια χαρά περνούσαμε, νοσταλγώ τις στιγμές ξεγνοιασιάς αλλά μέχρι εκεί.
Και ξαφνικά μου αρχίζει ένα μανιφέστο εναντίον της νέας γενιάς λες και εμείς είμαστε τίποτε γέροι.
Δεν λεω δεν είχαμε κινητά δεν υπήρχαν κομπιούτερ αλλά οχι και έτσι.
Και είναι κακομαθημένοι οι νέοι σήμερα και δεν έχουν ανατροφή....
Νόμιζα οτι είχα ξαναγυρίσει στο σχολείο.
Ξανακοίταξα τον συμμαθητή μου και πανικοβλήθηκα.
Ή εγώ γέρασα και δεν το πήρα χαμπάρι ή αυτός σάλεψε και δεν ξέρει τι λέει.
Ας ηρεμήσουμε λίγο και ας δούμε τα πράγματα καθαρά.
Άλλαξαν οι καιροί.
Αλλάζουν φοβερά γρήγορα.
Και πρέπει να τρέχουμε. Όλοι. Πόσο μάλλον η νεα γενιά που εξαρτάται το μέλλον της.
Οι απαιτήσεις είναι ακόμη μεγαλύτερες.
Και τα παιδιά πιέζονται για να πετύχουν.
Μια χαρά είναι η νεα γενιά.
Με το κέφι της τα τραγούδια της που είναι διαφορετικά από τα δικά μας (αυτό έλειπε να είναι ίδια).
Κάνουν τις επιλογές τους. Απογοητεύονται και δοκιμάζουν.
Ψάχνουν. Όπως ακριβώς κάναμε και εμείς.
Μην κρύβεστε παιδιά πίσω από το δαχτυλό σας.
Όμορφα ήταν. Δεν λεω. Και πολλές φορές τα νοσταλγώ και 'γω. Αλλά πέρασε. Τι να κάνουμε πέρασε.
Έχει η ζωη ομορφιές να μας δώσει διάθεση να υπάρχει και γίνονται όλα.
Αφήστε τα παιδιά να ονειρευτούν.
Το δικαιούνται.
Εξάλου δεν μας πήραν πια και τα χρόνια!
Old Boy: Τζέισον, Μαρκ, Τάινυ, μια γκόμενα (μη πολιτικά ορθός όρος) κι ένας ακόμα.
Η νοσταλγία είναι αήττητη. Πήγα να της βάλω τρικλοποδιά και μου έβαλε αυτή :)
Passenger, πρόλαβες αλάνες; Εγώ που είμαι του 72 θυμάμαι ότι μας λέγανε πως στην εποχή των γονιών μας ήταν αλλιώς επειδή ΤΟΤΕ είχαν αλάνες.
Κίοπ και Πριγκίπισσα(?)είναι τα ονόματα που σας λείπουν. Πρόσφατα -σε μια προσπάθεια να συνδέσω το παρελθόν με το παρόν (την κόρη μου)- ανακάλυψα πως τα ξενικά ονόματά τους είναι διαφορετικά! Αδιανόητο! Χε χε...
Μια δόση νοσταλγίας εδώ: http://www.anime-cel.com/gatchamaniac/group.htm
Του '72 κι εγώ. Του "Παραμυθά" με τον Νίκο Πιλάβιο και του "Στούντιο Φούσκοι".
Από τότε που ανακάλυψα τον Η/Υ έπαψα να ζωγραφίζω...
Ευτυχώς θυμήθηκα ξανά πως γίνεται όταν απέκτησα την κόρη μου.
Ξαναέφτιαξα χάρτινα καραβάκια και καραβάκια με καρυδότσουφλο.
Θυμήθηκα τα παιδικά τραγούδια από το δημοτικό, τα αυτοσχέδια στιχάκια, "αγόρια ιππότες-κορίτσια μαύρες κότες"
Θυμήθηκα εκείνο το παιχνίδι που πλέκαμε στα χέρια μας ένα κομμάτι σχοινί και ανταλλάσσαμε τα πιθανά του σχήματα ανάμεσα στα χέρια μας. (Αλήθεια ξέρει κανείς πως λέγεται?)
Την έμαθα να παίζει λάστιχο, με έμαθε να παίζω τάπες….
Τότε ανοίγαμε τη "Για σας παιδιά" για να δούμε μια κακοτυπωμένη φωτογραφία ενός άγριου ζώου ή ενός εξωτικού φυτού.
Τώρα, όταν η κόρη μου με ρώτησε πως είναι ένα τσιτάχ άνοιξα το google και μέσα σε 5 λεπτά είχαμε δει σχετικές πληροφορίες, video, εικόνες.
Κι εκείνη τώρα όπως κι εγώ τότε, αγκαλιάζει κάθε βράδυ τον αρκούδο της και κοιμάται γλυκά.
«Aυτό που λες είναι εν ολίγοις: "ναι μεν αλλά όλες οι εποχές ίδιες είναι στο κάτω κάτω, αφού πάντα υπάρχει νοσταλγία".
«Δεν είναι όλες οι εποχές της ανθρωπότητας ίδιες, ή ισάξιες. Αυτό είναι ιδεολόγημα.»
Βig Fat Opinion, όχι δεν λέω ότι όλες οι εποχές είναι ίδιες. Συμφωνώ ότι δεν είναι όλες οι εποχές της ανθρωπότητας ίδιες ή ισάξιες. Εκείνο που λέω είναι ότι η νοσταλγία είναι πάντα ίδια, ανεξαρτήτως πραγματικών περιστατικών. Δηλαδή οι εποχές μπορεί να καλυτερεύουν ή να χειροτερεύουν, αλλά το φαινόμενο της νοσταλγίας θα είναι πάντα παρόν, ακόμη κι αν η εποχή που νοσταλγούμε είναι χειρότερη από την τωρινή. Να χρησιμοποιήσω το υποθετικό παράδειγμά σου για να γίνω πιο σαφής: ο άνθρωπος που θα είναι παιδί στην εποχή του μεταπυρηνικού κόσμου, όταν φτάσει στα 40, θα μιλά με νοσταλγία για την παιδική του ηλικία και για την εποχή της παιδικής του ηλικίας, ακόμη και αν ο κόσμος εν τω μεταξύ (δηλαδή από τότε που ήταν παιδί) έχει ξαναρχίσει να βελτιώνεται σχετικά και να επανοικοδομείται.
Και αν σου φαίνεται ακραίο, σκέψου ότι πάντα βασικό μοτίβο της νοσταλγίας για τα παιδικά μας χρόνια δεν είναι το «Τι άσχημα που περνάνε τα παιδιά τώρα και τι ωραία που περνούσαμε τότε εμείς», αλλά αντίθετα το «Με πόσες κακουχίες και με πόσες δυσκολίες σε σχέση με τα τωρινά παιδιά μεγαλώσαμε εμείς, αλλά εν τέλει πόσο πιο αγνοί και πιο καθαροί είμαστε». Οι κακουχίες μπορεί να κυμαίνονται από την πείνα στην γενιά της Κατοχής, μέχρι το στίβαγμα 5 ατόμων σε ένα φιατάκι στην γενιά πριν το 80. Άρα και το παιδί που μεγάλωσε μετά το ολοκαύτωμα θα θυμάται με δάκρυα στα μάτια «τότε που ολόκληρες περιοχές ήταν απαγορευμένες λόγω ραδιενέργειας, αλλά αυτές τις λίγες περιοχές που είχαμε δικές μας τις αξιοποιούσαμε μέχρι τελευταίου εκατοστού, γιατί ξέραμε ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη και απολαμβάναμε την κάθε στιγμή».
Αγαπητέ Βig Fat Opinion, δεν διαφωνώ καθόλου ότι χρειαζόμαστε ένα μπούσουλα για να αξιολογούμε αντικειμενικά πότε η ζωή ήταν καλύτερη, το 1940, το 1960, το 1980 ή το 2000. Ωστόσο, αυτό που υποστηρίζω, είναι ακριβώς ότι η νοσταλγία πετάει αυτόν τον μπούσουλα στην άκρη και μεταμορφώνει την πραγματικότητα, προκειμένου να συμμορφωθεί με τις ορέξεις της.
«Είμαστε η γενιά που μεγάλωσε μέσα στον κορεσμό της καταναλωτικής κοινωνίας.
Δε φταίει κανείς γι' αυτό. Δε δημιουργήθηκε από κάποια πλουτοκρατική συνομωσία. Ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Όμως είμαι βέβαιος πως αυτή είναι που έβγαλε μια γενιά νερόβραστη. Μια γενιά χαμένη. Στο 'γενικά'.
Κρίμα. Μακάρι να είχα΄μεγαλώσει σε μια πιο ζωντανή εποχή...»
Jason, σου ρίχνω 14 χρόνια, αλλά δεν ξέρω, εγώ αισθάνομαι ότι στη δική σου γενιά ανήκω, όχι στη γενιά που περιγράφει το κείμενο.
Μακάρι λοιπόν να είχαμε μεγαλώσει σε μια πιο ζωντανή εποχή, αλλά οι πιο ζωντανές εποχές, έχουν και τα ανάλογα κόστη: το κόστος ας πούμε να χαλαλίσεις μια ολόκληρη ζωή πολεμώντας για οράματα απατηλά. Το πάθος και η ζωή, δεν χρειάζονται να έρχονται οπωσδήποτε από τους δύσκολους καιρούς. Ας ψάξουμε να ζήσουμε με πάθος και στους πιο εύκολους καιρούς που μας έτυχαν.
Abnormal Entity, μιας και μπήκε ο Πορτοκάλογλου στην μέση, να προς το παρόν μια πιο παλιά συζήτηση:
http://old-boy.blogspot.com/2005/07/h.html
Επίσης, πολύ συναφής με το θέμα του ποστ είναι κι αλλή μια παλιά συζήτηση (επαναλαμβάνομαι or what?):
http://old-boy.blogspot.com/2005/07/blog-post_112230963326956459.html
Σχετικά με τον Πορτοκάλογλου, πάντα είχα την εντύπωση ότι αναφέρονταν στη γενιά της μεταπολίτευσης με το τραγούδι αυτό και όχι στη γενιά του '80, στη διάρκεια της οποίας ήμουν ήδη γέρος...απο τα βάσανα.
Πάντως είναι εκπληκτικό πως μερικές αναφορές, καίτοι αφορούν άλλες εποχές, στην ουσία τους παραμένουν διαχρονικές, αν και αρκετοί της γενιάς μου, ξέχασαν πως τους κοίταζαν οι γενιές του Πολυτεχνείου και τώρα που έγιναν παλιοί και μάγκες, άρχιζαν να κοιτάζουν και αυτοί τους νεώτερους περίεργα, χαρακτηρίζοντας τους "ντομάτες του θερμοκηπίου".
Sorry, για την απουσία.
georgeS.
Πάντως το ποστ αυτο μου ηρθε αυτούσιο στο μέιλ μου σημερα, απο αγνωστο αποστολέα.
ΥΓ: Καταπληκτικό to σχετικό post του azrael...
Με έστειλε το ενδελεχές σχόλιο του divebomb, για την εποχή όλων όσοι γεννήθηκαν πριν το 1980 -έστω και οριακά, π.χ. 1978. Τα σέβη μου!
Παρότι το θέμα της νοσταλγίας το βρήκατε
λίγο εύκολο και φτηνό οι περισσότεροι
ασχοληθήκατε με αυτό γιατί μας θύμισε
τα παιδικά χρόνια, λίγοι ασχολήθηκαν με
το ποιο ουσιαστικό και κανεις δεν τους
απάντησε ούτε σχολίασε αυτό που έγραψαν.
Εννοώ το θέμα της ασφάλειας vs διασκέδασης, και αφορά κυρίως τους γονείς. Μήπως πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά να κάνουνε ποιο "Επικίνδυνα" πράγματα όπως να αλητεύουν όλη τη μέρα και να γυρνάνε σπίτι το βράδυ για να περνάνε καλύτερα κι ας καρδιοχτυπάνε οι γονεις στο σπίτι;
Δημοσίευση σχολίου
<< Home