Ατελείς

Η «αντικειμενικότητα» ηχεί ωραία ως λέξη, δεν βλέπω όμως πώς μπορεί κανείς να είναι αντικειμενικός στην αληθινή ζωή. Θα μπορούσε ίσως να είναι, αν έπρεπε να εκφέρει γνώμη για πρόσωπα και πράγματα τελείως έξω από αυτόν, για πρόσωπα και πράγματα τα οποία πρώτη φορά υπέπιπταν στην αντίληψή του με αποτέλεσμα να μην είχε ήδη σχηματισμένη μια θετική ή αρνητική προκατάληψη απέναντί τους.

Βλέπεις, η διαπλοκή δεν είναι απαραίτητα οικονομική. Μπορεί να είναι και συναισθηματική: συμπαθώ τον άλφα, αντιπαθώ τον βήτα, ο γάμα έχει μιλήσει επανειλημμένα με καλά λόγια για μένα, ο δέλτα το ακριβώς αντίθετο. Ωστόσο, αφού δόξα τω Θεώ οικονομικά δεν διαπλέκομαι με κανέναν (όχι επειδή είμαι υπεράνω, αλλά επειδή κανείς δεν έχει αξιολογήσει τα γραπτά μου ως έχοντα οικονομική αξία) και αφού από μικρός είχα το κουσούρι να «δικάζω» τους ανθρώπους απονέμοντας δίκιο κι άδικο (δείγμα ασφαλώς επιφανειακής θεώρησης της ζωης - και δεν το λέω ειρωνικά), ας πω τη γνώμη μου για το τελευταίο επεισόδιο της (μακράν της δεύτερης) πιο επεισοδιακής εβδομάδας που έχει γνωρίσει ως τα τώρα η ελληνική μπλογκόσφαιρα. Ας την πω, αφενός γιατί τα κουσούρια δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ και αφετέρου γιατί πρόκειται για θέμα αναμφιβόλως εμπορικό, που θα οδηγήσει σε αυξημένη αναγνωσιμότητα του μπλογκ με τα αυτονόητα παρεπόμενα ευεργετικά στυτικά αποτελέσματα στον γράφοντα.

Η αναγνωσιμότητα όμως με πιασάρικα ποστ σαν αυτό θα είναι πρόσκαιρη, γιατί, όπως έγραφε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης εβδομάδας, άλλη είναι η προϋπόθεση της επιβίωσης: «Πολλά θα αλλάξουν στα χρόνια που έρχονται. Ενα όμως αξίωμα θα ισχύει παντοτινά: επιβιώνει αυτός που έχει ποιότητα. Η πίστη και η διορατικότητα έρχονται μετά». Αυτό είναι ένα εξαιρετικά εύστοχο κείμενο.

Όπως, κατά τη γνώμη, εξαιρετικά άστοχο ήταν το editorial του στην τελευταία Lifo (το παραθέτει εν μέρει εδώ ο τυφώνας Pascal). Άστοχο πρωτίστως από πλευράς timing. Η ιστορία blogme.gr δεν προσφερόταν ως αφορμή για κείμενο επί προσωπικού. Αν ο υπεύθυνος του blogme είχε κατηγορηθεί ως συντάκτης δυσφημιστικού κειμένου τότε ίσως και να προσφερόταν. Αν ο υπεύθυνος του blogme δεν είχε συλληφθεί στο σπίτι του, κρατηθεί στην Ασφάλεια, χάσει τον σκληρό του δίσκο για κάτι που δεν έγραψε ο ίδιος, αν ο υπεύθυνος του blogme είχε δεχθεί μια αγωγή ή μια μήνυση που απλά εκκρεμούσε εις βάρος του και η αγωγή ή η μήνυση αυτή αφορούσε δικά του γραφόμενα, τότε ίσως θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς όσους αντέδρασαν «εξεγερμένες και σφαδάζουσες κλαψομαρίες». Η υπόθεση blogme είναι μια υπόθεση στην οποία οι Αρχές είχαν να αντιμετωπίσουν καινούρια για αυτές δεδομένα, μια υπόθεση που ο τρόπος αντίδρασής τους είχε σημασία, όπως σημασία είχε και ο τρόπος αντίδρασης των μπλόγκερς. Πράγματι, εξαιτίας της μαζικής αντίδρασης των μπλόγκερς το θέμα έφτασε στα μεγάλα ΜΜΕ και στη Βουλή, το θέμα πήρε διαστάσεις και αν οι διαστάσεις αυτές έχουν ως συνέπεια την δημιουργία μιας συνείδησης στις Αρχές, ότι εδώ υπάρχει ένας χώρος που θα δημιουργήσει σούσουρο αν του συμπεριφερθείς άδικα και δυσανάλογα, τότε είναι ένα θέμα που ειδικά ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος και η Lifo θα έπρεπε να προβάλει και να σχολιάσει θετικά. Γιατί, κακά τα ψέμματα, όσο έχουν ασχοληθεί και αναδείξει ο Τσαγκαρουσιάνος και η Lifo τα ελληνικά μπλογκς δεν το έχουν κάνει όλα τα υπόλοιπα ελληνικά ΜΜΕ μαζί.

Το timing λοιπόν του editorial (με δύο στις πέντε αγγλικές λέξεις νιώθω σαν συντάκτης του παλιού «ΚΛΙΚ») ήταν τόσο άστοχο όσο η σφαίρα του μηνυτή του blogme, τόσο άστοχο όσο η σφαίρα που κάποτε στη Δύση βρήκε τον Τζέισον Ρόμπαρντς στο στομάχι.

Καλά το timing. Επί της ουσίας; Επί της ουσίας δεν θα διαφωνήσω ότι ο Τσαγκαρουσιάνος έγινε στόχος μονομανών επιθέσεων (χωρίς να υπεισέρχομαι στα συγκεκριμένα περιστατικά των επιθέσεων που αναφέρει, τα οποία και ειλικρινά δεν ξέρω). Ωστόσο, δεν πιστεύω τόσο στο δίπολο «καλοί» - «κακοί». Όταν γράφεις σχεδόν καθημερινά, όλο και σε κάποια φάουλ θα υποπέσεις, εν τέλει όλο κάποια ράμματα θα υπάρχουν και για τη δική σου γούνα. Δεν λέω ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Δεν λέω ότι όλοι είμαστε σκάρτοι. Λέω ότι όλοι είμαστε ατελείς, ότι όλοι κατά καιρούς ζηλεύουμε, επαιρόμαστε, υπεραντιδρούμε, χτυπάμε σε σημεία που ίσως δεν θα έπρεπε. Επίσης, εν αντιθέσει νομίζω με οποιοδήποτε άλλο γνωστό ως σήμερα μέσο, ένα μπλογκ που ανανεώνεται συχνά, δεν μπορεί παρά να αποκαλύπτει εν τέλει σε ικανοποιητικό βαθμό τον ψυχισμό του ιδιοκτήτη του. You can post but you can't hide.

Αν τα μπλογκς μάς διδάσκουν κάτι είναι ότι κανείς δεν είναι τέρας και ότι κανείς δεν είναι άγιος. Διαβαθμίσεις του πόσο αξιοπρεπώς συμπεριφέρεσαι δημοσίως ασφαλώς και υπάρχουν. Άσπρο - μαύρο, όχι. Μέσα στον καθένα μας εναλλάσσονται τα άσπρα με τα μαύρα δωμάτια, με διαφορετική βέβαια συχνότητα και αναλογία. Τελικά ο καθένας μας είναι μια απόχρωση - ποτέ ένα χρώμα.

Και το πιο σίγουρο απ' όλα είναι ότι μετά από κάθε επιθετικό χτύπημα, όπως και μετά από κάθε αμυντικό αντιχτύπημα, θα βρεις πίσω από μια οθόνη υπολογιστή ανθρώπους που πληγώνονται και πονούν.