Ενώπιον της Αρμονίας

«Ακριβώς έτσι είχε εισβάλει, εάν θυμάστε, στο ελληνικό οικοσύστημα και ο Σανμαρτεάν. Γέννησε μανία. Σήμερα, δεν υφίσταται ούτε σαν ανάμνηση».

Δεν θα μπορούσες να έχεις περισσότερο άδικο, Αλέξη. Όχι μόνο υφίσταται ως ανάμνηση, αλλά είναι και μια ανάμνηση μακράς καύσεως, μια ανάμνηση που με το πέρασμα των χρόνων θα φουντώνει αντί να εκπνέει. Έτσι λειτουργεί η μνήμη, Αλέξη· πετά όλα τα περιττά και κρατά τις στιγμές της βιωμένης ποίησης. Και δεν έχει ανάγκη να εξωραϊσει τίποτα εδώ, δεν έχει ανάγκη να προσδώσει την πλαστή ομορφιά της νοσταλγίας στα όσα παρουσίαζε στο χόρτο ο Λουτσιάν. Απλά θα πετάξει τα περιττά (ότι ήταν αυτοκαταστροφικός και χαράμισε το χάρισμά του), κρατώντας μόνο τις κινήσεις του στο γήπεδο. Αυτές τις λίγες, τις ελάχιστες. Πόσα παιχνίδια να έπαιξε συνολικά; Πόσα λεπτά να αγωνίστηκε συνολικά αυτά τα τρία χρόνια; Κι όμως, κι όταν δεν έπαιζε ζούσες πάντα με την προσμονή του, ρωτούσες με αγωνία αν είναι στον πάγκο, έψαχνες στην εφημερίδα να δεις αν επικαλέστηκε ξανά τραυματισμό.

Περισσότερο από την παρουσία του ο Λουτσιάν μας χάρισε την προσδοκία του κι η προσδοκία είναι το πιο πανάκριβο απ' όλα τα δώρα.

Στην εμμονοληπτική ερώτηση του Θανάση Λάλα «τι θα πει ταλέντο;», μια απάντηση ίσως είναι πως το ταλέντο είναι σαν την ντρίπλα: σε κάνει να ξεφεύγεις από την εκάστοτε σύμβαση του χώρου σου παίρνοντας μια ολότελα απροσδόκητη κατεύθυνση, κατεύθυνση που εμφανίζεται μπροστά στα μάτια σου την κατάλληλη ώρα, κι εσύ την ακολουθείς ωσάν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, επειδή όντως έρχεται σε σένα εντελώς φυσικά, καθώς πρόκειται για αναπόσπαστο τμήμα της φύσης σου.

Ο Λουτσιάν δεν είχε απλά ταλέντο, δεν ντρίπλαρε απλά, αλλά έκανε κάτι διαφορετικό, περνούσε τους αντιπάλους τους σαν να μην ήταν ποτέ εκεί, σαν να μην αποτελούσαν καν πρόβλημα, γιατί εκείνος με την μπάλα στα πόδια είχε μπροστά του έναν χάρτη που του υπεδείκνυε προς τα πού να κατευθυνθεί.

Προς τα πού να κατευθυνθεί χορεύοντας.

Μιλάω σαν ερωτευμένος γιατί τέτοιος είμαι, γιατί μόνο έρωτας μπορεί να χαρακτηρισθεί αυτό που ένιωθα εγώ, εγώ όπως και τόσοι άλλοι, ένας έρωτας γεμάτος πληγές, γεμάτος ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, γεμάτος ήξεις αφίξεις, ένας έρωτας σκωτσέζικο ντουζ, ένας έρωτας πεπρωμένος να μας βασανίσει, να μην μας παραδοθεί, ένας έρωτας - ματαίωση, μα ένας έρωτας που τουλάχιστον, Αλέξη, μας προσέφερε μερικές ανεξίτηλες αναμνήσεις, ένας έρωτας που μας αποκάλυψε έναν άλλο τρόπο κίνησης, μια αρμονία απερίγραπτη με λόγια, μια αρμονία που ξεφεύγει από το ποδόσφαιρο, μια αρμονία που σ΄όλη σου τη ζωή θα εντοπίσεις μόνο σε πέντε μουσικές, τρεις εικόνες, μερικές δεκάδες λέξεις και κάνα - δυο πρόσωπα.

Κι όλα αυτά αν είσαι τυχερός.