Η γραμμή

Στo «24» καλοί και κακοί μπορεί να διαφοροποιούνται στους σκοπούς, ταυτίζονται όμως στην αντίληψη ότι οι σκοποί τους αγιάζουν τα μέσα τους: τα βασανιστήρια απενοχοποιούνται και -εμμέσως πλην σαφώς- υμνούνται ως ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να φτάσεις στην αλήθεια. Κανείς δεν είναι υπεράνω βασανιστηρίων, εφόσον καταστεί ύποπτος· ούτε καν ο Υπουργός Άμυνας των καλών.

Διαβάζω στα «ΝΕΑ» του περασμένου Σαββάτου, ότι ψηφίστηκε από το αμερικάνικο Κογκρέσο νομοσχέδιο που δίνει το πορτοκαλί φως στη διενέργεια βασανιστηρίων κατά των υπόπτων για τρομοκρατική δράση. Επίσης, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, στερείσαι τον φυσικό σου Δικαστή και σε δικάζουν στρατιωτικές επιτροπές, ενώ μπορείς να κρατείσαι επ' αόριστον, αρκεί να χαρακτηριστείς «παράνομος μαχητής του εχθρού», οπότε και μετατρέπεσαι αυτόματα σε πολίτη με στάτους ελαττωμένης προστασίας των ατομικών σου δικαιωμάτων.

Γυρνάω μερικές σελίδες στην ίδια εφημερίδα και διαβάζω κριτική του Πέτρου Τατσόπουλου για το βιβλίο του Τζέφρι Άμποτ «Εγχειρίδιο του Καλού Δήμιου». Ακολουθεί ένα απόσπασμά της: «Να πώς σκοτώνετε έναν άνθρωπο με τη μέθοδο «χίλια κομμάτια», όπως θα σας τη δίδασκε ένας μετρ Κινέζος: «Η μέθοδος τροποποιήθηκε, με τη χρήση ενός μόνο μαχαιριού για τον ακρωτηριασμό του θύματος, που έκοβε ένα κομμάτι κάθε φορά με αυστηρά καθορισμένη σειρά. Τα σαρκώδη μέρη (ψαχνά) - μεριά, γάμπες και μαστοί - έρχονταν πρώτα στη σειρά, και ακολουθούσαν η μύτη, τα αυτιά, τα δάχτυλα των άνω και κάτω άκρων. Χειριζόμενος με μαεστρία το μαχαίρι, ο δήμιος άρχιζε έπειτα να το σέρνει μεθοδικά πάνω στους τένοντες των καρπών και των αστραγάλων, κόβοντας χέρια και πόδια, και κάνοντας το ίδιο στους αγκώνες, στους ώμους και στους γοφούς. Στο τέλος, έστω κι αν το θύμα είχε σχεδόν ξεψυχήσει, τελείωνε το μακέλεμα καρφώνοντας το μαχαίρι στην καρδιά του και αποκεφαλίζοντάς το».

Ο δυτικός νομικός πολιτισμός είχε αφήσει πολύ πίσω παρόμοιες μεθόδους ανάκρισης και κολασμού. Θα χρειαστούν συνεπώς αρκετά ακόμη νομοσχέδια και αρκετά ακόμη χρόνια προκειμένου να επιστρέψουμε ακριβώς εκεί.

Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον πολιτισμό και την βαρβαρότητα είναι η γραμμή του θαλάμου των βασανιστηρίων.

Θα είμαστε εδώ για να την διαβούμε μαζί και μαζί να την κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές.