Το Δωράκι και το Αιγάλεω

H Iταλία λοιπόν είχε ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα - ντροπή. Ενώ η Ελλάδα δεν είχε ποτέ ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα - ντροπή. Γιουβέντους, Μίλαν: ονόματα ελαφριά, φανέλες δίχως ιστορία, με προέδρους δίχως δύναμη. Λατρεύουμε τη διαφθορά σε αυτόν τον τόπο. Την λατρεύουμε. Όλοι τα κάνουν, άρα τα κάνουμε κι εμείς. Όλοι ντοπάρονται, άρα γιατί τα έβαλαν με τα δικά μας τα παιδιά; Μέσα στο περιβάλλον της συνευθύνης, της διαχεόμενης παντού ανηθικότητας και ενοχής, μέσα στο περιβάλλον του «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι κι έτσι», μέσα στο περιβάλλον του να χωθούμε κάπου κι εμείς με μέσο και μετά να κατηγορήσουμε τον άλλο όταν το δικό του μέσο υπερισχύσει, μέσα στο περιβάλλον της απόλυτα φαρισαϊκής ηθικολογίας, ποτέ δεν θα δεχθούμε ότι το δικό μας πρωτάθλημα ήταν ντροπή. Ποτέ. Και το πρωτάθλημα είναι ένα μόνο από τα πολλά αντίστοιχα παραδείγματα. Ας το παραδεχθούμε: λατρεύουμε τη διαφθορά σ' αυτόν τον τόπο - μας επιτρέπει να είμαστε κι εμείς διεφθαρμένοι.

Κώστα Κεντέρη και Κατερίνα Θάνου, πουλήστε τώρα στους ιθαγενείς το καθρεφτάκι της «δικαίωσής» σας.

Αλλά κι εγώ πανηγύριζα με τον Κώστα και την Κατερίνα, πανηγύριζα κι ας ήξερα, άρα ούτε εγώ είμαι καλύτερος, ούτε εγώ.

Η κατρουλίλα του προπέρσινου καλοκαιριού μας καλύπτει ακόμα όλους.

Κι αν η ιστορία τελικά δεν φανεί τόσο επιεικής με τον Κώστα και την Κατερίνα, σίγουρα θα φανεί πολύ πιο επιεικής με τις μεγάλες μας ομάδες, απ΄ότι με την Γιουβέντους και την Μίλαν.

Κρετίνοι Ιταλοί, η ντροπή δεν εξαρτάται από τα γεγονότα, εξαρτάται από την τοποθέτησή μας απέναντι σε αυτά. Ντροπή υπάρχει μόνο αν την νιώθεις. Αν πάνω από την ιταλική κοινωνία υπάρχει η σκιά της ντροπής, τη δική μας κοινωνία δεν τη σκιάζει ντροπή καμιά.