Ιδανικός κι Ανάξιος Περιπτεράς

Xρόνια τώρα η ίδια ιστορία: όποια στιγμή κι αν περάσω μπροστά από το περίπτερο της γειτονιάς μου, ο περιπτεράς θα είναι έξω από αυτό και κάτι θα επιθεωρεί με τα χέρια περασμένα στην μέση: τα γάλατα, τις εφημερίδες, τις σοκολάτες, κάτι. Με χιόνια και με καύσωνες, χαράματα ή μεσάνυχτα, πάντα μα πάντα θα κόβει βόλτες έξω απ' το περίπτερο.
Χρόνια τώρα αποφάσισα ότι η συμπεριφορά αυτή με βιδώνει. Τον Βασιλόπουλο ή τον Σκλαβενίτη να είχε υπό την εποπτεία του, λιγότερες ταξινομήσεις προϊόντων θα έκανε. Χρόνια τώρα η συμπεριφορά του με βίδωνε, μέχρι προχθές που τον είδα να κάθεται σε μια πλαστική καρέκλα έξω απ' το περίπτερο και να ρεμβάζει προς την λεωφόρο, οπότε με ασυγχώρητα μεγάλη καθυστέρηση συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν και περιπτεράδες με ψυχή ναυτικού, άνθρωποι που η ζωή τους έκλεισε σε ένα κουβούκλιο 2 Χ 1,5 ενώ αυτοί έχουν ανάγκη από ανοιχτούς ορίζοντες.
Τότε φαντάστηκα το περίπτερο του στην μέση μιας βάρκας, μιας βάρκας στην μέση της θάλασσας, κι εκείνον να κάθεται σε μια γωνιά της βάρκας, με το βλέμμα του επιτέλους να μην προσκρούει στο μπετόν, αλλά να σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων.
Mετά αγόρασα τσίχλες.