Reality Blows

«Έλαβα με μέιλ δυο βιντεάκια. Το ένα φαίνεται να είναι μέσα σε σχολική τάξη, το δεύτερο κάπου έξω. Πρωταγωνιστές και στα δύο μαθητές Λυκείου. Αυτό στην τάξη δείχνει μια κοπέλα να παίρνει πίπα από έναν συμμαθητή της. Αυτό έξω δείχνει δυο κοπέλες να χαμουρεύονται. Και στα δύο ακούγεται μπούγιο από πίσω, άλλοι συμμαθητές που γελάνε, αποθεώνουν (στα ελληνικά) κλπ.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώθω να είμαι από την άλλη πλευρά του λόφου, από την πλευρά των «μεγάλων», από την πλευρά αυτών που σοκάρονται.

Τα ξαναβλέπω. Υπάρχει μια αθωότητα στο όλο σκηνικό. Παραμένω σοκαρισμένος, αλλά δεν βρίσκω προστυχιά σε αυτό που βλέπω· εκτός ίσως από την προστυχιά της αθωότητας. Tο αντιμετωπίζουν ως παιχνίδι, με μια φυσικότητα που μάλλον είναι πολύ πιο κοντά στην αλήθεια, απ' ότι ο δικός μου σκανδαλισμός. Τι να είναι τόσο σκανδαλώδες τελικά; Ένα κορίτσι γλείφει το πουλί ενός αγοριού. Από την άλλη βέβαια, ό,τι κερδίζεται σε φυσικότητα, μπορεί να χάνεται σε απομάγευση, σε μυστήριο: τα ταμπού πάντα πυροδοτούν την λαγνεία.

Ξαναβλέπω τα βίντεο, κι όσο κι αν το σοκ απλά υποχωρεί χωρίς να με εγκαταλείπει εντελώς, σκέφτομαι ότι είναι προτιμότερο αυτό που παρακολουθώ από εφηβικά χρόνια πήχτρα στα βρεγμένα σλιπάκια, στις ενοχικές ονειρώξεις και το ενοχικό χειρογλύκανο».

Στο εφημεριδάκι τους στη χθεσινή Ελευθεροτυπία, οι Schooligans αντιπαρέθεσαν στην άποψη που είχα διατυπώσει σ' αυτό το ποστ τη δική τους, η οποία, αν διαβαστεί μαζί με τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα σχόλια που είχαν γίνει στο προηγούμενο ποστ, δίνει -νομίζω- μια αρκετά σφαιρική εικόνα του ζητήματος:

«Δυστυχώς δεν υπάρχει καμιά αθωότητα στο όλο σκηνικό. Το πρόβλημα, εννοείται, δεν είναι οι πίπες και τα χαμουρέματα. Το πρόβλημα είναι «το μπούγιο από πίσω». Οι συμμαθητές που παρακολουθούν και βιντεοσκοπούν, εν γνώσει των πρωταγωνιστών. Δεν είναι φυσικότητα αυτό. Είναι τσόντα live. Tα παιδιά του 2006 έχουν μεγαλώσει με τα ίδια ταμπού με τα παιδιά του ΄76, του ΄86, του ΄96. Μπορεί να κάνουν σεξ πιο εύκολα, αλλά τα περισσότερα το αντιμετωπίζουν πάντα σαν κάτι πρόστυχο. Το κορίτσι που το κάνει συχνά είναι πάντα η πουτάνα του σχολείου. Το αγόρι ο γαμιάς. Και το «άντε γαμήσου» είναι πάντα βρισιά, ποτέ ευχή.
Απλώς τα παιδιά του 2006 έχουν μεγαλώσει και με Βig Brother και Fame Story. Η κάμερα τα ερεθίζει - ίσως πιο πολύ και από το πουλί που χαϊδεύουν. Είναι το κουτσομπολιό τους, το απαραίτητο συμπλήρωμα στην άδεια τους σχολική ζωή. Επιτέλους το πρωινό στο σχολείο αποκτά και λίγο ενδιαφέρον, λίγη προστυχιά. Μόνο που η προστυχιά βρίσκεται όλη στην κάμερα».