Τετάρτη, Ιουνίου 14, 2006

Φάντασμα αντί για Πτώμα

Aν βρεθεί το σώμα του παιδιού της θα ησυχάσει. Τι είδους ησυχία θα είναι αυτή όμως; Μια ησυχία νεκρική. Θάβοντας το παιδί της, θα θάψει και τις ελπίδες της. Γιατί να βρεθεί λοιπόν; Γιατί να στερηθεί την ελπίδα της; Γιατί να μην πιστεύει ότι ζει και μεγαλώνει κάπου αλλού; Γιατί να στερηθεί το δικαίωμα να ταιριάζει το πρόσωπό του, με το πέρασμα των χρόνων, σε ξανθούς εφήβους και ξανθούς νεαρούς; Που το γράφει ότι η αλήθεια είναι προτιμότερη από την αυταπάτη; Που το γράφει ότι ένα πτώμα είναι προτιμότερο από ένα φάντασμα;
Ναι, ξέρω· βεβαιότητα, πένθος, κάθαρση· υγιείς ψυχικά καταστάσεις.
Αν όμως το μόνο που της έχει μείνει από το παιδί της είναι η προσδοκία της ανάσας του, ίσως η νοσηρή φενάκη της είναι προτιμότερη από την υγιή αποδοχή του τετελεσμένου.
Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στον θάνατο.
Ίσως όμως ο θάνατος του παιδιού μας μπορεί να λογιστεί ως εξαίρεση στον κανόνα.

16 Comments:

At 6/14/2006 07:13:00 μ.μ., Blogger candyblue said...

Η καθαρή στιγμή είναι ενα τρελό όνειρο και μια μάταια ελπίδα.

 
At 6/14/2006 07:27:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

teleio

 
At 6/14/2006 07:35:00 μ.μ., Blogger αλκιμήδη said...

Η Σώτη Τριανταφύλλου στη "συγχώρεση" δίνει μια ακριβέστατη απεικόνιση αυτής ακριβώς της ελπίδας και ότι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή της μάνας που επιβιώνει.
Προσωπικά, θα προτιμούσα να ήξερα. Τότε θα μπορούσα και να τερματίσω τη ζωή μου. Διαφορετικά θα συνέχιζα να ζω, ως ζωντανή-νεκρή, και η ζωή μου θα ήταν αυτό και μόνο, μια κόλαση ελπίδας και αναμονής. Ούτε στο χειρότερο εχθρό μου.

 
At 6/14/2006 07:54:00 μ.μ., Blogger €lisavet said...

Αναρωτήθηκα ακριβώς το ίδιο, μα απάντηση δεν πήρα. Δεν μπορώ να ξέρω, ούτε να συναισθανθώ. Τέτοιο αίσθημα δεν το εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει θετική έκβαση, αν το παιδί δε βρεθεί ζωντανό. Δεν υπάρχει "καλύτερα ή χειρότερα". Είτε η ζωή της μάνας θα στοιχειωθεί απ'τον απρόσμενο, άδικο θάνατο του παιδιού της, σε περίπτωση που βρεθεί νεκρό, είτε θα τρελαθεί απ'την αγωνία και το μαράζι κατά την προσπάθεια αναζήτησής του. Φαντάζομαι πως το μόνο που κυριαρχεί στο μυαλό της είναι να βρει το παιδί της σύντομα, ζωντανό. Αλλά και πάλι...δεν μπορεί να φτάσει το μυαλό μου.

 
At 6/14/2006 10:49:00 μ.μ., Blogger lazopolis said...

Μπα, καλύτερα, σαφώς καλύτερα, να βρούνε το πτώμα, να την αφήσουν ύσηχη και τα κοράκια, και να τελειώνει. Ίσως είναι αφόρητα χυδαίο, αλλά η ζωή πάντα συνεχίζεται.

 
At 6/15/2006 12:59:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

μάλλον το σωστό ψυχιατρικά είναι να κλείσει το θέμα με την εύρεση της αλήθειας. από εκεί και πέρα μόνο μια μάνα στη θέση της θα μπορούσε να ξέρει και μόνο η ίδια γνωρίζει πως νοίώθει όπως κάθε άνθρωπος σε κατάσταση οδύνης και πολιορκίας. εμείς τι ρόλο παίζουμε όμως σε αυτό το reality?

 
At 6/15/2006 03:12:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Iχνηλάτη, έχεις δίκιο, αν μιλάμε μόνο για τη συγκεκριμένη γυναίκα.
Μιλάω όμως, με αφορμή τη συγκεκριμένη γυναίκα, για κάθε γυναίκα που είχε στο παρελθόν ή θα έχει στο μέλλον τη δυστυχία να είναι στη θέση της. Οι σκέψεις μου δηλαδή είναι γενικότερες (και εννοείται ότι μπορεί να είναι λανθασμένες).

 
At 6/15/2006 10:56:00 π.μ., Blogger Κώστας said...

Τι θλιβερό μια μάνα να θάβει το παιδί της...

 
At 6/15/2006 01:19:00 μ.μ., Blogger Anastasia Konstantakatou said...

l'absurde...

 
At 6/15/2006 01:21:00 μ.μ., Blogger oistros said...

Ό,τι πιο συγκλονιστικό μου 'δειξε τον τελευταίο καιρό η ελληνική τηλεόραση είναι αυτή η γυναίκα. Τόσο τραγικά αξιοπρεπής και τόσο τρομακτικά εκτεθειμένη στη "σαρκοβόρα" δίψα της δημοσιότητας!!

 
At 6/15/2006 03:12:00 μ.μ., Blogger Jason said...

Για να ξέρει. Απλώς για να ξέρει...

 
At 6/15/2006 05:35:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Θα ήθελα να ξεχάσω για λίγο το post, και να κάνω ένα μικρό σχόλιο για τη «σαρκοβόρα» δίψα της δημοσιότητας που βοήθησε αυτή τη μάνα να αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι γύρω απο την απουσία του παιδιού της. Ούτε αστυνομίες, ούτε ντέτεκτιβ, ούτε κάτι φευγάτοι δικηγόροι, ούτε κανείς άλλος, παρά μόνον οι δημοσιογράφοι έκαναν όλη τη δουλειά και έφεραν το θέμα στη πρώτη γραμμή για να υπάρξει αυτή η κινητοποίηση.
Κανείς δε ξέρει που θα καταλήξει αυτή η ιστορία, αλλά και πάλι έχω την αίσθηση ότι ακόμη και τώρα οι δημοσιογράφοι ξέρουν περισσότερα απο την αστυνομία. Και αυτό είναι εξίσου λυπηρό. Να χάνετε ένα παιδί απο προσώπου γης και να πρέπει οι δημοσιογράφοι να αντικαταστήσουν μια ανάπηρη κοινωνία και ένα ξεχαρβαλωμένο σύστημα έρευνας για τη τύχη αυτού του παιδιού.
GeorgeS.

 
At 6/16/2006 06:45:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Το οριστικό είναι οριστικό κι ο θάνατος δεν παίζει με φαντάσματα...

 
At 6/22/2006 07:23:00 μ.μ., Blogger oistros said...

Ακόμη κι η "υπεράσπιση" της δημοσιογραφικής έρευνας πια απαιτεί ... ανωνυμία. Κρίμα. Έχεις δίκιο ότι συχνά βοηθά. Ίσως και σε αυτή την περίπτωση να βοήθησε. Όμως μίλησα για την "σαρκοβόρα" δίψα της δημοσιότητας που ουδεμία σχέση έχει με την καλώς εννοούμενη έρευνα και το ρεπορτάζ. Η ύπαρξη της μίας ωστόσο δεν αποκλείει την ύπαρξη και της άλλης.

 
At 6/22/2006 09:43:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

δεν ξέρω τι μου γίνεται
ή δεν καταλαβαίνω χριστό
η κοιλιά μου είναι τύμπανο
θαυγο

 
At 7/21/2006 12:02:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

afoy to leei h swth...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home