Τα σύνορα

«ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ - ΟΛΑ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ - ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ - ΓΙΑΥΤΟ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΚΡΙΝΗ ΚΙ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ».

Το σύνθημα είναι γραμμένο στο αιώνιο ερείπιο του φιξ. Λογικά είναι παλιό, καθώς τα γεγονότα με τους παπάδες είναι περσινά, αλλά τώρα υπέπεσε στην αντίληψή μου. Προσπαθώ να μπω στην θέση του ανθρώπου που το έγραψε. Ενός ανθρώπου που με ένα σπρέι, πιθανότατα κρυμμένο μέσα σε μια πλαστική σακούλα και οπωσδήποτε μέσα στην άγρια νύχτα, φεύγει από το σπίτι του για να πάει στο φιξ. Είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει με δύναμη, ένας άνθρωπος βαθύτατα πληγωμένος από τις αποκαλύψεις για τις σεξουαλικές και οικονομικές ατασθαλίες των δεσποτάδων. Ένας άνθρωπος που η πίστη του δεν είναι πάρεργο, δεν είναι αποκούμπι, είναι θεμέλιο της προσωπικότητάς του, μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς του. Ξαφνικά η εκκλησία -η εκκλησία του- αρχίζει και αναδύει μια ανυπόφορη μπόχα. Φήμες που χρόνια άκουγε και μετά βδελυγμίας απέκρουε, τώρα παίρνουν σάρκα και οστά. Νιώθει να τον πνίγει το άδικο. Πρέπει να υπερασπίσει αυτό που αγαπάει. Πρέπει να αποκαταστήσει την αλήθεια για να την βλέπει γραμμένη ο κόσμος. Συγκινημένος ξεκινάει για την αποστολή του, συγκινημένος γράφει το σύνθημά του.

Συγκινούμαι κι εγώ με την σοφή αφέλεια και την αφελή σοφία των λέξεών του, κι αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος αυτός είναι καλοκάγαθος ή απλά καλός, αναρωτιέμαι για τα σύνορα που χωρίζουν την ανοησία απ' την καλοσύνη.