Αναμφίβολα

Σε ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ, στο οποίο ο ΑΝemoς υποστηρίζει ότι οφείλουμε να παίρνουμε θέση για όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας ειδάλλως μια μέρα θα μας πάρει κι εμάς η μπάλλα, παρατίθεται και η εξής φράση από το βιβλίο «Πόλεμος και Ειρήνη» του καθηγητή κοινωνιολογίας Κωνσταντίνου Τσουκαλά: «το μέλλον έγκειται, στον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε σε αυτό που συμβαίνει, στον τρόπο με τον οποίο μεταφράζουμε την αμφιβολία μας σε αλήθεια. Αν επιθυμούμε να γίνουμε κύριοι του μέλλοντός μας, πρέπει πάντοτε να θέτουμε το ζήτημα του σήμερα».

Καθώς πρόκειται για απόσπασμα, είναι πιθανόν ο Τσουκαλάς να εννοεί κάτι άλλο από αυτό που νομίζω, αλλά ούτως ή άλλως με κέντρισαν τα λόγια αυτά καθαυτά, αποκομμένα από τα συμφραζόμενά τους.

Θέλω λοιπόν να πω, ότι η ιδιοσυγκρασία μου μού υπαγορεύει να μην μεταφράζω την αμφιβολία μου σε αλήθεια, αλλά, αντίθετα, την αλήθεια μου σε αμφιβολία.

Το να αμφιβάλλω είναι σημαντικό τμήμα της δικής μου αλήθειας, αμφιβάλλοντας είμαι πιο αληθινός. Αναμφίβολα.

Ή μήπως όχι;