Ερ και Ειρ

Ενώ οι ώρες και οι μέρες και τα χρόνια περνούν, δεν σταματάς να βομβαρδίζεσαι από λέξεις. Λέξεις που ακούς και λέξεις που διαβάζεις. Απειράριθμοι συνδυασμοί λέξεων. Και ξαφνικά βλέπεις δίπλα - δίπλα δυο αγαπημένες σου λέξεις, δυο πολυχρησιμοποιμένες σε βαθμό εξάντλησης λέξεις, δυο λέξεις που ποτέ δεν είχες σκεφτεί ότι μπορεί να ταιριάζουν. Νόμιζες ότι μένουν σε άλλες γειτονιές: στη γειτονιά του απόλυτου η μία, στη γειτονιά του σχετικού η άλλη. Νόμιζες ότι η μια περιγράφει ένα ιδανικό κι η άλλη όχι. Να όμως που κάποιος τις έφερε κοντά, τις ανακήρυξε ισότιμα ιδανικά κι έβαλε έναν ήρωα του να διακηρύξει:

"Έχω ανάγκη από έρωτα και ειρωνεία". (Αντρέ Μαλρώ, "Οι Κατακτητές").

Ο Έρωτας κι η Ειρωνεία. Θεός Έρωτας υπάρχει. Για Θεά Ειρωνεία δεν έχω κάτι ακουστά. Η αλήθεια είναι ότι την προσέγγισαν κατά το παρελθόν και της πρότειναν ένα είδος θεοποίησης (για την ακρίβεια θα της απονέμετο ο τίτλος της "Επίκουρης Θεάς"), αλλά αυτή αρνήθηκε. Θα αντέφασκε με τον εαυτό της αν δεχόταν ότι έχει υπερφυσικές ιδιότητες κι αν ανεχόταν να τη λατρεύουν σε ναούς. "Όχι, τίποτα το θεϊκό σ΄εμένα" τους είπε. "Τίποτα το ζωϊκό επίσης. Είμαι ψυχή τε και σώματι ανθρώπινη. Μόνο στους ανθρώπους μπορείτε να με βρείτε, μόνο εκεί συχνάζω". Τότε την αποκήρυξαν και την είπαν ασεβή. "Αυτόν τον τίτλο, ναι, θα τον δεχτώ με χαρά" τους απάντησε.

Ο Έρωτας κι η Ειρωνεία : το κάψιμο κι η ευφορία.

Μακάριοι οι ερωτευμένοι, ότι αυτών εστί η βασιλεία των (επί της γης) ουρανών.

Μακάριοι οι είρωνες, ότι αυτοί (χαμογελώντας αμφίσημα) τον Θεόν όψονται.