Eλεύθερα Πιασίματα

Nα μια εικόνα που λατρεύω. Ελάχιστοι συμφωνούν μαζί μου. "Tι γυφταριό είναι αυτό;" συνηθίζουν να με ρωτάνε. Ένας φίλος μάλιστα κάποτε -κι ενώ ήμουν έξω απ' τ' αυτοκίνητο- άρχισε να σκίζει χρόνια. Και ιδού. Το 00 και το 01 λείπουν. Το ότι παραμείναμε και μετά τον βανδαλισμό του φίλοι, σημαίνει ότι η φιλία μας είναι ικανή να αντέξει τα πάντα.
Το αυτοκίνητό μου (το εφάπαξ του πατέρα μου) μεγαλώνει μαζί μου. 98-05. Δυο αιώνες μαζί. Όταν χρόνια πριν, κάπου κοντά στα Μέγαρα, έκανα τετ α κε στην Εθνική κι έπεσα σ' ένα χαντάκι, το αυτοκίνητο σχεδόν σακατεύτηκε. Εγώ πάλι άθικτος. Η ζωή έχει ένα τρόπο να περνά από δίπλα μου χωρίς να με τραυματίζει. Ούτε καν επιδερμικά. Τότε αποφάσισα να το φτιάξουμε και να μην πάρουμε άλλο. Δεν ήθελα να έχω καταστρέψει ένα αυτοκίνητο. Με κάτι τέτοια τρικ πλανώ τον εαυτό μου. Με κάτι τέτοιους ευφημισμούς αποφεύγω να δω τη ζωή κατάφατσα. Η δική μου εκδοχή του αυτισμού.
Anyway (πάω να γράψω anyway και δεν μου φαίνεται πρέπον - παραταύτα το γράφω), για το γυφταριό του παρμπρίζ ήταν ο λόγος. Μου αρέσει κάθε χρόνος που περνά να αφήνει πίσω του ένα συγκεκριμένο αποτύπωμα και σιγά σιγά να παρατάσσονται το ένα αποτύπωμα δίπλα στο άλλο. Σαν να σπείρουμε ρεβύθια για να μη χαθούμε καθ΄οδόν. Η επιστροφή βέβαια δεν είναι δυνατή. Τουλάχιστον όμως δεν χανόμαστε στη λήθη. Τιμούμε τα χρόνια που περνούν, κι ας έχουν περάσει, κι ας τα 'χουμε ξεπεράσει. Ξεπερνώ δεν θα πει ξεχνώ. Προχωρώ δεν θα πει σβήνω.
Κι αν προχωρήσαμε αρκετά ώστε εμπρός σε μια οθόνη το 05 να "εκπορνεύουμε τα σώψυχά μας για λίγη αναγνώριση" (όπως θα κατηγορηθούμε), είναι ακριβώς τα σώψυχα που σιγά σιγά σχηματίσαμε κατά τα χρόνια που δείχνουν τα αυτοκόλλητα σηματάκια (και πριν από αυτά άλλα αυτοκόλλητα σηματάκια στα παλιά Cherry του μπαμπά), αυτά τα οποία εκπορνεύουμε. Γιατί αν παίρνεις τη γομολάστιχα και σβήνεις ό,τι πέρασε και σε πόνεσε, τα σώψυχά σου θα μείνουν ατροφικά. Και τι να εκπορνεύσεις τότε; Όσο καλή τσατσά κι αν είσαι, πρέπει κι η σάρκα που εμπορεύεσαι να είναι λίγο θελκτική. Ειδάλλως ο πελάτης, όσο καυλωμένος κι αν είναι για να διαβάσει το προσωπικό σου ριάλιτι, θα πάει στο επόμενο ιστολόγιο με το κόκκινο φωτάκι.
Να ίσως και μια ικανοποιητική εξήγηση της ψευδωνυμίας: ξέρετε πολλές πόρνες να χρησιμοποιούν το αληθινό τους όνομα;
Το όνομα ψευδές, τα σώψυχα κατά το δυνατόν αληθινά, το παρμπρίζ εντελώς αληθινό μα ως συνήθως βρώμικο, το κείμενο για άλλη μια φορά για αλλού ξεκίνησε κι αλλού κατέληξε.

Τα κείμενα μάς οδηγούν. Νομίζουμε ότι είμαστε στο τιμόνι, αλλά είμαστε το τιμόνι στα χέρια τους. Κι αν καιρός περάσει και παραταχθούν πολλά σηματάκια στο παρμπρίζ των μπλογκ μας, θα σημαίνει ότι τα σώψυχά μας ικανοποιούν το πορνοθεάμον κοινό.