Φρανκ Γκάλβιν

Aργά χθες βράδυ, να ξανά στο δωμάτιό μου ο Φρανκ Γκάλβιν. Αιφνιδιάστηκα, δεν είχα δει ότι θα προβαλλόταν πάλι η "Ετυμηγορία". Την πρόλαβα από την μέση και ύστερα. Είναι πάντα τύποι σαν τον Φρανκ που κερδίζουν τη συμπάθειά μου. Τύποι ολότελα χαμένοι, τύποι που πάνε σε κηδείες αγνώστων ανθρώπων και μαζί με τα συλλυπητήρια δίνουν στους συγγενείς του νεκρού και τη δικηγορική τους κάρτα, μπας και τους ανατεθεί το ξεκαθάρισμα της κληρονομιάς. Τους πετάνε έξω με τις κλωτσιές. Η προσωπική τους ζωή ένα ρημάδι, η επαγγελματική το ίδιο. Παίζουν φλιπεράκι πρωί πρωί στα μπαρ, πίνουν το ουίσκυ με το νεροπότηρο. Δεν ξεκίνησαν έτσι, κάποτε είχαν φιλοδοξίες κι όνειρα. Αλλά στην πορεία η ζωή τους νίκησε. Οι αντιστάσεις τους μικρές, οι παραιτήσεις τους συχνές, η προσωπικότητά τους ισχνή. Ούτε αρκετά δουλευταράδες για να επιβιώσουν με τον ίσιο δρόμο, ούτε αρκετά επιτήδειοι για να πλουτίσουν με τον λοξό. Ο Φρανκ λίγο πριν την οριστική κατάρρευση θα επιχειρήσει να σηκωθεί. Κάτι επιβιώνει ακόμη μέσα του. Η δίκη θα κερδηθεί ή θα χαθεί;

Σίντευ Λιούμετ (έτσι μάθαμε να τον λέμε, έτσι θα συνεχίσουμε), Ντέιβιντ Μάμετ, ο αγαπημένος Τζακ Γουόρντεν, η φωτογραφία πλημμυρισμένη στο καφέ, η απόγνωση στο βλέμμα του Νιούμαν, ο τρόπος που προφέρει τη λέξη "disallowed" o Tζέιμς Μέισον, ένα σβουριχτό χαστούκι, μια ετυμηγορία, ένα τηλέφωνο που χτυπά ασταμάτητα αλλά δεν θα σηκωθεί ποτέ. Ο Φρανκ θα σηκωθεί, αλλά ίσως οι παράπλευρες απώλειες τον ξαναρίξουν. Οριστικά αυτήν τη φορά. Γιατί ο Φρανκ δεν είναι από την κοψιά των νικητών. Είναι από την κοψιά αυτών που καμιά φορά νικούν τους νικητές.