Ελληνίσκοι

Eίπαμε ότι ο καθένας σ' αυτή τη ζωή βλέπει αυτό που θέλει να δει.

"Η τελευταία εικόνα που συγκράτησα από τη συλλογική περιπέτεια του περασμένου καλοκαιριού ήταν η ταπεινωτική γιούργια των εθελοντών, που πήδαγαν μάντρες και κουτρουβαλιάζονταν για να προλάβουν να πάρουν το δωρεάν κινητό που τους είχε τάξει η Οργανωτική Επιτροπή".

Τάδε έφη και τάδε είδε η "Πανδώρα" του Βήματος (Σάββατο 30.7.05).

Δεν θα αφήσουμε ποτέ την πραγματικότητα να διαψεύσει τις προκαθορισμένες αντιλήψεις μας και τις ιδεοληψίες μας. Θα επιλέξουμε να αποσιωπήσουμε ό,τι δεν μας βολεύει από αυτήν -να το αποσιωπήσουμε και από εμάς τους ίδιους, δηλαδή να το ξεχάσουμε- και να προβάλουμε την εικόνα που ανταποκρίνεται στα αγαπημένα μας στερεότυπα. Έτσι ώστε να τα αναπαράγουμε στον αιώνα τον άπαντα. Ερήμην της πραγματικότητας.

Συνεχίζει λίγο πιο κάτω η "Πανδώρα":

"Ο λόγος που ξεχάσαμε τόσο γρήγορα τους Ολυμπιακούς (με την ανακούφιση της χοντρής που πετάει ξεφυσώντας από πάνω της τον κορσέ, μόλις της έχουν αδειάσει τη γωνιά οι καλεσμένοι της...) είναι ότι τους βιώσαμε με τον τρόπο που ενέτεινε τις αντιφάσεις της λεγόμενης "ιδιαιτερότητάς" μας - της ιδιορρυθμίας μας, με άλλα λόγια. Από τη μία, μας κατέτρωγε η φριχτή αγωνία του νεόπλουτου μη τυχόν δεχθεί την απόρριψη της κοινωνικής ομάδας στην οποία ποθεί να ανήκει. Από την άλλη, η αγωνία του συμπλεγματικού μη τυχόν και δεν του αναγνωρίσουν οι άλλοι την αλήθεια που κατέχει ο ίδιος, ο Θεός και, οπωσδήποτε, η μάνα του: ότι δηλαδή είναι ο καλύτερος σε όλα.

Υποψιάζομαι ότι δεν μας άφησαν ευχάριστη επίγευση οι Ολυμπιακοί. Ίσως επειδή χρειάστηκε να τεθούμε υπό την κρίση των ξένων. "Καλύτερα μόνοι και ανάδελφοι, δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν" θα έλεγε ένας κλασικός Ελληναράς".

Φτάσαμε στη λέξη κλειδί. Θεωρώ ότι όπως η λέξη "Ελληναράς" περιγράφει πράγματι έναν υπαρκτό ψυχολογικό τύπο Έλληνα, θα έπρεπε αντίστοιχα να υπάρχει και η λέξη "Ελληνίσκος", η οποία θα περιέγραφε έναν επίσης υπαρκτό ψυχολογικό τύπο Έλληνα. Όπως δηλαδή ο Ελληναράς τα ανάγει όλα στο ανάδελφο των Ελλήνων με την θετική έννοια, έτσι κι ο Ελληνίσκος, αδελφάκι του Ελληναρά, τα ανάγει εξίσου όλα στο ανάδελφο των Ελλήνων, με την αρνητική όμως τώρα έννοια: Ο Έλληνας -και ειδικά αυτός- που είναι ανοργάνωτος, εθνικιστής, συμπλεγματικός, νεόπλουτος κ.ο.κ.

Ο Ελληνάρας είναι πάρα πολύ Έλληνας, θεωρεί ότι είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό επειδή είναι Έλληνας.

Ο Ελληνίσκος πάλι νιώθει άβολα που είναι Έλληνας, θα προτιμούσε μάλλον να μην είναι Έλληνας και να ζει στην Εσπερία.

Ο Ελληνάρας προσπαθεί να καλύψει τις μειονεξίες του ως άτομο με την προβολή μιας συλλογικής ταυτότητας που αυτόματα θεωρεί ότι τον κάνει μάγκα.

Ο Ελληνίσκος προσπαθεί να καλύψει τις μειονεξίες του ως άτομο κάνοντας σκοπό ζωής του την μηδενιστική κριτική σχεδόν όλων όσων συμβαίνουν στην Ελλάδα και κυρίως την αφ' υψηλού και απορριπτική κριτική της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπολιτών του, τους οποίους κατακεραυνώνει -είτε είναι είτε δεν είναι- ως Ελληναράδες.

Ο Ελληνάρας νιώθει ανώτερος από τους άλλους επειδή είναι "Έλληνας".

Ο Ελληνίσκος νιώθει ανώτερος από τους άλλους επειδή δεν είναι "Ελληναράς".

Το ότι "οι άλλοι" στην μια περίπτωση είναι αλλοδαποί και στην άλλη Έλληνες, ας μην μας μπερδεύει.

Ελληνάρας και Ελληνίσκος είναι αδελφοί εν τω κόμπλεξ και εν τη αδυναμία να τα βρουν με τον εαυτό τους και να σχηματίσουν μια προσωπικότητα μη συμπλεγματική, μια προσωπικότητα στην οποία τα της εθνικής συνείδησης θα είναι τμήμα και όχι όλον.