Η Λούμπα

Μου συμβαίνει στο σινεμά. Με το που ξεκινά η ταινία κοιτάζω την κάθε εικόνα σαν να έχει την δική της σημασία, το δικό της νόημα, σαν να θέλει να πει κάτι. Το βλέμμα μου ενεργοποιείται, λειτουργεί, εργάζεται, είναι έτοιμο να μαγευθεί, είναι δεκτικό τυχόν διαδραματισθέντων ενώπιον του θαυμάτων.

Μέχρι να πέσουν οι τίτλοι της αρχής το βλέμμα τεμπελιάζει.

Μου συνέβη και στην Κίνα. Ενεργοποιημένο ξανά, το βλέμμα κοιτάζει με ένταση προσπαθώντας να συγκρατήσει και να αισθανθεί όσα συμβαίνουν γύρω του. "Είμαι στην Κίνα, βλέπω στην Κίνα".

Απ' αυτήν την θεμελιώδη λούμπα πόσοι άραγε μπορούν να ξεφύγουν; Γιατί να μην λειτουργεί εξίσου το βλέμμα μας και στον τόπο μας; Γιατί να μην λειτουργεί εξίσου το βλέμμα μας και πριν αρχίσουν οι ταινίες;

Έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι τα σημαντικά, τα όμορφα, τα άξια να θεαθούν, βρίσκονται μόνον σε κάποια προκαθορισμένα από τους άλλους μέρη: Στο Σινικό Τείχος, στα έργα τέχνης, σε καλοκαιρινές παραλίες του Αιγαίου.

Κι όμως, στην καθημερινότητά μας, εδώ, πίσω από την πίεση, το τρέξιμο, το άγχος, τα "δεν αντέχω" μας, η πόλη μας μπορεί να κρύβει σε κάθε γωνιά της ποίηση. Κάτι πανέμορφο ή κάτι τραγικό. Αλλά το κάθε ποίημα χρειάζεται και μάτια έτοιμα να το διαβάσουν, αυτιά έτοιμα να το ακούσουν, καρδιές έτοιμες να το δεχθούν. Ειδάλλως στέκεται μόνο του, σκονισμένο, άγγιχτο, ημι-ματαιωμένο. Οι πόλεις μας είναι γεμάτες ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος κουβαλά μια ηλικία, μια έκφραση, φορά ρούχα σκούρα ή ανοιχτά, βρίσκεται σε μια φάση της ζωής του, είναι τρελλός από έρωτα ή έχει σιχαθεί τη γυναίκα του. Υπάρχει πιο συναρπαστικό μωσαϊκό απ' αυτό; Κοίταξε κάθε βράδυ τα φωτισμένα διαμερίσματα των πολυκατοικιών. Γίνε σιωπηλός μάρτυς και σκέψου ότι κάθε ένα από αυτά τα φωτισμένα διαμερίσματα είναι και μια σκηνή όπου διαδραματίζεται η αληθινή ζωή: άνθρωποι με πάθη, άνθρωποι τελματωμένοι, άνθρωποι ολοφώτεινοι, άνθρωποι κακορίζικοι. Στον δεύτερο ένας φοιτητής ονειρεύεται πως είναι κάποιος άλλος. Στον τέταρτο μια ασφαλίστρια ονειρεύεται πως είναι κάποια άλλη.

Ο αέρας παίρνει μια σακούλα και την πηγαίνει μια δεξιά, μια αριστερά. Είναι υπέροχη, είναι μπροστά σου, είναι δωρεάν, απόλαυσέ την, γιατί να την απολαμβάνει ο νεαρός του "American Beauty"και όχι κι εσύ;

Έχει δέντρα στην Ακαδημίας.

Τα έχεις δει ποτέ;

Μάθε να τα βλέπεις.