Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Ο έρωτας στα χρόνια του Χερεμία:
«Πολλά χρόνια πριν, σε μια ερημική παραλία στην Αϊτή, όπου βρίσκονταν ξαπλωμένοι γυμνοί, μετά από έρωτα, ο Χερεμία δε Σαιντ Αμούρ είχε αναστενάξει ξαφνικά: «Ποτέ δεν θα γεράσω». Εκείνη το ερμήνευσε σαν μια ηρωϊκή πρόταση αμείλικτου αγώνα ενάντια στις καταστροφές του χρόνου, αλλ' αυτός της το εξήγησε: είχε αποφασίσει αμετάκλητα να αυτοκτονήσει στα εξήντα του χρόνια».
Ο έρωτας στα χρόνια του Φλορεντίνο και της Φερμίνα:
«Δεν την άφησε να βγάλει ούτε τη νυχτικιά της, που είχε φορέσει όταν τα ξημερώματα άρχισε να φυσάει η αύρα κι η βιασύνη του, ίδια με αρχαρίου, της προκάλεσε από συμπόνοια, μια ανατριχίλα. Όμως δεν την ενόχλησε αυτό, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ήταν εύκολο να διακρίνεις ανάμεσα στη συμπόνοια και τον έρωτα».
Ο έρωτας στα χρόνια της Λεόνα:
«Όταν ήταν πολύ νέα, ένας δυνατός και επιδέξιος άντρας, που ποτέ δεν είδε το πρόσωπό του, την είχε ρίξει ξαφνικά κάτω, στο μόλο, την είχε γυμνώσει χτυπώντας την και της είχε κάνει ένα φρενιασμένο και στιγμιαίο έρωτα. Ριγμένη πάνω στις πέτρες, γεμάτη κοψίματα σ΄όλο της το σώμα, εκείνη θα ήθελε να έμενε εκεί, για πάντα, να πεθάνει από έρωτα στην αγκαλιά του. Δεν είχε δει το πρόσωπό του, δεν είχε ακούσει τη φωνή του, αλλά ήταν σίγουρη πως θα τον αναγνώριζε ανάμεσα σε χιλιάδες, από το σχήμα του και τα μέτρα του και τον τρόπο που έκανε έρωτα. Από τότε, σ΄όλους όσους ήθελαν να την ακούσουν έλεγε: «Αν καμιά φορά ακούσεις για έναν ψηλό και δυνατό τύπο, που βίασε μια φτωχιά μαύρη στο δρόμο του Μόλου των Πνιγμένων, μια δεκαπέντε του Οκτώβρη, στις έντεκα και μισή το βράδυ, πες του πού μπορεί να με βρει».
Ο έρωτας στα χρόνια των χήρων:
«Εξακολουθούσαν να βάζουν το σαπούνι του στο μπάνιο, τη μαξιλαροθήκη με το μονόγραμμά του στο κρεβάτι, το πιάτο και τα μαχαιροπήρουνα στη θέση του στο τραπέζι, για την περίπτωση όπου θα επέστρεφε από τον θάνατο χωρίς να ειδοποιήσει, όπως συνήθιζε να κάνει στη ζωή. Όμως σ' εκείνες τις μοναχικές λειτουργίες συνειδητοποιούσαν σιγά σιγά πως ήταν ξανά κυρίες του εαυτού τους, αφού είχαν παραιτηθεί, όχι μόνο από το οικογενειακό τους όνομα αλλά κι από την ίδια τους την ταυτότητα κι όλα αυτά σε αντάλλαγμα της εξασφάλισης, που δεν ήταν παρά μια ακόμα από τις τόσες ψευδαισθήσεις της νιόπαντρης. Μόνον εκείνες γνώριζαν πόσο ζύγιζε ο άντρας που αγαπούσαν τρελά και που ίσως τις αγαπούσε, αλλά κι ο άντρας που ήταν υποχρεωμένες να νταντεύουν μέχρι την τελευταία τους ανάσα, δίνοντάς του να θηλάσει, αλλάζοντας τις λερωμένες του πάνες, διασκεδάζοντάς τον με μητρικά κόλπα για ν' αλαφρώσουν τον τρόμο του όταν θα 'βγαινε το πρωί έξω ν΄αντιμετωπίσει καταπρόσωπο την πραγματικότητα. Κι ωστόσο όταν τον έβλεπαν να βγαίνει από το σπίτι, παρακινημένος από κείνες τις ίδιες για να κυριέψει τον κόσμο ολόκληρο, τότε αυτές έμεναν με τον φόβο μήπως κι ο άντρας τους δε γυρίσει ξανά πίσω. Αυτό ήταν η ζωή. Ο έρωτας, αν υπήρχε, ήταν άλλο πράγμα: άλλη ζωή».
Ο έρωτας στα χρόνια του Φλορεντίνο και της Φερμίνα:
«Ήταν σαν να είχαν περάσει πάνω από το δύσκολο γολγοθά της συζυγικής ζωής κι είχαν φτάσει χωρίς άλλες περιπέτειες στο κέντρο του έρωτα. Περνούσαν σιωπηλά, σαν δυο γέροι ζεματισμένοι από τη ζωή, πέρα από τις παγίδες του πάθους, πέρα από τις άγριες κοροϊδίες των ψευδαισθήσεων και τους αντικαθρεφτισμούς των παθημάτων τους: πέρα από τον έρωτα. Γιατί είχαν ζήσει αρκετά για να καταλάβουν πως ο έρωτας είναι έρωτας σ΄οποιαδήποτε εποχή και σ΄οποιοδήποτε τόπο, αλλά γινόταν πιο έντονος όταν βρίσκονταν κοντά στο θάνατο».
Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας:
«Ο καπετάνιος άφησε μια πορδή σαν αμαξάς και μ' ένα σινιάλο του χεριού διέταξε τον πιλότο να πάρει στροφή και να γυρίσει στους βάλτους ... Έσπασε με τη μύτη του μαχαιριού τα τέσσερα τηγανητά αυγά και τ΄ανακάτεψε στο πιάτο του με κομμάτια από τηγανητή πράσινη μπανάνα, που έχωνε ολόκληρα στο στόμα του, μασώντας τα με άγρια ευχαρίστηση ... Ενώ εκείνος καταβρόχθιζε την μερίδα με τ΄αυγά, την πιατέλα με τις τηγανητές μπανάνες, την κανάτα με το καφόγαλο, το πλοίο βγήκε από τον κόλπο με σβησμένα καζάνια, άνοιξε δρόμο στις καλαμιές, ανάμεσα σε στρώματα από φύκια, ποταμίσιους λωτούς με μενεξεδένια λουλούδια και μεγάλα φύλλα στο σχήμα της καρδιάς και γύρισε στους βάλτους».
Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας
έγινε από βιβλίο ταινία, και αν δεν έγινε μια αντάξια του βιβλίου ταινία, τουλάχιστον δεν είναι μια ντροπιαστική για το βιβλίο ταινία,
αφού στο πρώτο φιλί του Φλορεντίνο Αρίσα με τη Φερμίνα Δάσα, η κάμερα εστιάζει -σχεδόν κρυφά και ανεπαίσθητα- στο σταφιδιασμένο από το γήρας πρόσωπο του Φλορεντίνο,
αφού τολμά να μας δείξει τα θλιβερά απομεινάρια των βυζιών της Φερμίνα,
αφού, αν μη τι άλλο, αν κάποιος έπρεπε να κινηματογραφήσει τον Φλορεντίνο ήταν ο σκηνοθέτης που κινηματογράφησε την Φιόνα.
Και ίσως στη δεύτερη κηδεία, στην κηδεία της Άντι Μακ Ντάουελ, η τόσο γριά Φιόνα, την ώρα που θα παρηγορεί τον τόσο γέρο Τσαρλς, θα του πει «Τσαρλς, περίμενα αυτή την ευκαιρία περισσότερο από μισό αιώνα, για να σου επαναλάβω τον όρκο της αιώνιας πίστης μου και τον παντοτινό μου έρωτα».
Αλλά, σε αντίθεση με τον Φλορεντίνο, η Φιόνα θα ήταν μάλλον πολύ αξιοπρεπής και πολύ αυτοσαρκαστική για τέτοιου είδους απονενοημένα διαβήματα.
Τσακωμένος με την αξιοπρέπεια, τσακωμένος με τον αυτοσαρκασμό, τσακωμένος με την πραγματικότητα, τσακωμένος με την αλήθεια, ο Φλορεντίνο Αρίσα θα επιλέξει να ζήσει μέσα σε μια φαντασίωση, θα επιλέξει αντί να ματαιωθεί από το ανεκπλήρωτο να το αρδεύσει ως εκεί που δεν παίρνει, προκειμένου να ζήσει μια ζωή μες τον γλυκό πόνο που του προφήτεψαν πως δεν κρατά για μια ζωή, θα επιλέξει να φτάσει τον έρωτα στα όρια της κατάργησής του,
για να τον γιορτάσει ακόμη κι εκεί που καταργείται,
για να τον αποθεώσει ακόμη κι εκεί που γελοιοποιείται,
για να τον αναπνεύσει ακόμη κι εκεί που αποσυντίθεται.
Ο Φλορεντίνο Αρίσα, ένας Σαρλώ του έρωτα, ένας Δον Κιχώτης που στην αιχμή του δόρατός του κυματίζει περήφανα μια κίτρινη σημαία, καθώς το άλογό του βαδίζει πάνω στα βρώμικα νερά του Μαγδαλένα, ως τη Λα Δοράδα και ξανά πίσω, ως τη Λα Δοράδα και ξανά πίσω.

29 Comments:

At 12/03/2007 07:27:00 μ.μ., Blogger ΣΠΙΘΑΣ said...

"Όμως, ενώ άντεχε στην πολιορκία του γιατρού Χουβενάλ Ουρρμπίνο, που ήταν εντελώς το αντίθετο, ένιωθε να τη βασανίζει το φάντασμα της ενοχής: το μόνο αίσθημα που ήταν ανίκανη να υποφέρει."
(σελ.281).
Καλησπέρα..old Boy..
υ.γ Το ίδιο πιστεύω ..γι'αυτό το έγραψα.

 
At 12/03/2007 07:40:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«Από πολύ μικρή, όταν έσπαγε κάποιο πιάτο στην κουζίνα, όταν κάποιος έπεφτε, όταν εκείνη η ίδια μάγκωνε ένα δάχτυλο σε μια πόρτα, γύριζε τρομαγμένη προς τον κοντινότερο ενήλικο και βιαζόταν να τον κατηγορήσει: «Εσύ φταις».».

 
At 12/03/2007 07:55:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

δεν ξερω γιατι...αλλα μου ηρθε στο μυαλο το φιλμ "ο εραστης της κομμωτριας".Κατα τα αλλα...δεν ξερω.Πολλη φασαρια για τον "ερωτα".Πολλή φασαρια για το τιποτα.Πολύ κακο για το τιποτα.

 
At 12/03/2007 09:02:00 μ.μ., Blogger Tiger Lilly said...

Δυνατός ο Μάρκες...

Εγώ πάλι αγαπάω ανεξήγητα εκείνη την τεράστια παράγραφο, σελ. 235-237, από τα "Εκατό Χρόνια Μοναξιά". Και αν θα διάλεγα ένα από τα ζευγάρια του θα ήταν μάλλον το τελευταίο αυτού του βιβλίου, πιο παθιασμένο και πιο καταραμένο.

Την καλησπέρα μου.

 
At 12/03/2007 09:19:00 μ.μ., Blogger ΣΠΙΘΑΣ said...

Μικρή ενοχοποιούσε για να εδραιώσει την αθωότητα της.
Αργότερα, το αντίθετο, για όλα έφταιγε αυτή...δεν μπορούσε να απενεχοποιηθεί.

υ.γ Τόχα διαβάσει, πριν αρκετά χρόνια...
Το ξανάπιασα τώρα (επ' ευκαιρία) και κοιτούσα τις σημειώσεις μου, πάνω του..
Σαν νάναι πρώτη φορά ( έτσι γίνεται).
Θα το ξαναδιαβάσω ..τελικά.
Καληνύχτα..

 
At 12/03/2007 09:55:00 μ.μ., Blogger Roadartist said...

Πάντα ωραίος ο Μάρκες!!

 
At 12/03/2007 11:02:00 μ.μ., Blogger adaeus said...

Eγώ που είδα την ταινία, χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο, τη θεωρώ μέτρια. Πάντως το βιβλίο θα το πάρω :)

 
At 12/04/2007 03:11:00 π.μ., Blogger Thrass said...

Ο Φλορεντίνο Αρίσα δε μού έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Η Φερμίνα Δάσα όμως είναι η πιο εκπληκτική γυναικεία προσωπικότητα που έχω συναντήσει ποτέ σε μυθιστόρημα.
Κι ο Μάρκες, κατά την ταπεινή μου άποψη, εδώ έβαλε τα γυαλιά σε όλες τις γυναίκες-συγγραφείς που μάταια προσπαθούσαν να περιγράψουν την ουσία τού θηλυκού. Αυτός το έκανε καλύτερα.

 
At 12/04/2007 06:30:00 π.μ., Blogger ΣΠΙΘΑΣ said...

Το " Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων";
Δεν είναι υπέροχο παραμύθι για την γυναίκα;

 
At 12/04/2007 03:30:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ώστε ευρέθη η ουσία του θηλυκού!
Ποια στοιχεία την συναποτελούν;
Ώστε να πετάξουμε στην πυρά τα πονήματα των ομότεχνων του Μαρκές along with their glasses -αχρείαστα πλέον- κατόπιν της θράσσειας απονομής.

 
At 12/04/2007 03:49:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

τι παθανε ολοι με το Μαρκες και με τον ερωτα και με τη γυναικεια φυση?Ι'm a freak,I'm a weirdo,what the hell am I doing here?I don't belong here...

 
At 12/04/2007 04:35:00 μ.μ., Blogger ΣΠΙΘΑΣ said...

Ο έρωτας ορίζεται ως το "νεοποιητικόν στοιχείο"...φέρνει το νέο.
Είναι η αγάπη, ουσιαστικά για τη ζωή.
Είναι το "μαγικό φίλτρο" της φύσης για την διαιώνιση του είδους μας.
Είναι βέβαια κτητικό συναίσθημα σε σχέση με την αγάπη που είναι το αντίθετο.
Καταχρηση χώρου ίσως ...την κατανοησή σας, αλλά τέθηκαν μερικές απορίες..και δοθείσης ευκαιρίας...
Καλησπέρα σας..φιλικά

 
At 12/04/2007 04:37:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

«Μικρή ενοχοποιούσε για να εδραιώσει την αθωότητα της.
Αργότερα, το αντίθετο, για όλα έφταιγε αυτή...δεν μπορούσε να απενεχοποιηθεί».
Δεν ξέρω αν συμφωνώ.
Όπως δεν συμφωνώ και με τη γνώμη του Thrass που παίρνει τα φώτα από τον καημένο τον Φλορεντίνο Αρίσα και τα στρέφει στη Φερμίνα Δάσα.

 
At 12/04/2007 06:01:00 μ.μ., Blogger ΣΠΙΘΑΣ said...

Είναι μία οπτική θέση, έτσι;
Ο ποιητής ότι θέλει, λέει..εμείς ανάλογα, κάθε φορά, με τις ανάγκες μας και τις προτεραιότητές μας.
"Τα φώτα στην Φερμίνα"..πράγματι, εκεί στράφηκαν.
Ο Αρίσα..αδικημένος...γιατί;
Έτσι συμβαίνει στη ζωή,ίσως;
Τι έφταιξε; Η μοίρα του;
Μα η "μοίρα" μας, δεν είναι ο χαρακτήρας μας;
Μήπως η Φερμίνα ήταν...
το ζωτικό του..."άλλοθι";
Αναρωτιέμαι...

 
At 12/04/2007 06:09:00 μ.μ., Blogger holidays in the sun said...

ασχετως με το Μαρκες,οταν θα παψετε να κατηγοριοποιειτε τις γυναικες,ισως,τοτε ισως,να καταφερετε να καταλαβετε τις μια-δυο που πραγματικα σας αφορουν.
θυμαται κανεις την ατακα στο high fidelity?ολοι σ'αυτη τη λουμπα πεφτετε(πεφτουμε)

 
At 12/04/2007 06:31:00 μ.μ., Blogger ΣΠΙΘΑΣ said...

Μη με τρελαίνεις !
Πριν απο λίγο γ' αυτό μιλούσα..
Νόμιζε ότι τον απέρριπταν ..ενώ εκ των υστέρων άλλα αποδείχτηκαν..
Κάποιοι μου τάψαλλαν:-))

 
At 12/04/2007 06:32:00 μ.μ., Blogger ΣΠΙΘΑΣ said...

..άργησα, σας χαιρετώ, όλους..

 
At 12/04/2007 08:28:00 μ.μ., Blogger MenieK said...

Συμφωνώ μαζί σου ... όλα τα φώτα στον Φλορεντίνο...
Και να σκεφτείς (ότι επειδή δεν είμαι και καμιά φοβερή σινεφίλ) ανέβασα ποστ ότι ήθελα να το δω το logo μου στο εξώφυλλό του (δεν μετριούνται οι φορές που το έχω διαβάσει...) και δεν είχα ιδέα για το φιλμ !!!

 
At 12/04/2007 09:11:00 μ.μ., Blogger gaidara said...

Δεν το διάβασα ακόμα...
όμως... από τον έρωτα της αναμονής και της προσμονής... από τον έρωτα της συντήρησης για την διατήρηση και την επίτευξη... προτιμώ τον έρωτα που σκοτώνει ή σκοτώνεται... που τρελαίνεται ή αυτοκτονεί... γιατί ο μεν πρώτος δείχνει μεθόδευση ή και αδυναμία... ενώ ο δεύτερος δύναμη και απολυτότητα... αν έχεις δει το Denial με την Ρόμπιν Ράιτ θα καταλαβαίνεις τι εννοώ (εντάξει δεν είναι κανένα αριστούργημα όμως όταν πριν από χρόνια το είδα δεν μπορούσα να συνέλθω... και το θυμάμαι μέχρι σήμερα... θυμάμαι ότι φοβήθηκα πως μπορούσα κι εγώ να πάθω ότι και η πρωταγωνίστρια... πόνεσα μαζί της και χάρηκα συγχρόνως που υπήρξε ένα τόσο δυνατό συναίσθημα που μπόρεσε ακόμα και να πάρει τα λογικά της)...ίσως και να κάνω λάθος... αλλά μιλάμε για έρωτα... που πιστεύω ότι είναι ένα συναίσθημα εγωιστικό... μια ενέργεια που αν δεν καταναλωθεί μετατρέπεται σε άλλη μορφή ενέργειας... τρέλα αρρώστια θάνατο ή ακόμα και μίσος... όχι σε αναμονή...

 
At 12/05/2007 10:52:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι...μια παραπομπή στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα...στο κεφάλαιο "Περί Έρωτος"...δύναται να μας αποκαλύψει όλα αυτά που απλά φοβόμαστε να παραδεχτούμε...

 
At 12/05/2007 12:13:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

lo unico que me duele en morir es que no sea de amor,

από το βιβλίο

 
At 12/05/2007 04:46:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

el dado en amor es mejor que morir del amor.....

 
At 12/05/2007 06:11:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Dado;

 
At 12/05/2007 06:25:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Holidays, τι λέει η ατάκα στο «High Fidelity»;

 
At 12/06/2007 01:54:00 π.μ., Blogger holidays in the sun said...

στην ταινια μονολογει ο rob και λεει:Hey, I'm not the smartest guy in the world, but I'm certainly not the dumbest. I mean, I've read books like "The Unbearable Lightness of Being" and "Love in the Time of Cholera", and I think I've understood them.They're about girls, right?

κατι τετοιο παθαινουμε ολοι.νομιζουμε οτι καταλαβαμε

 
At 12/06/2007 02:45:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

:)
Η ιστορία των ανθρώπων είναι μια ιστορία παρανοήσεων.

 
At 12/06/2007 09:06:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

dying in love...is better than dying of love....αυτό ήθελα να πώ η ποιήτρια :)

 
At 12/08/2007 06:11:00 μ.μ., Blogger holidays in the sun said...

ξερεις ομως τι γινεται?η παρανοηση ειναι οκ,μπορει,και θα συμβει.το κακο που κανουμε(την ουρα μου απεξω δεν τη βγαζω.εχω πει "ολοι οι αντρες ειναι γουρουνια")ειναι οτι προσπαθουμε να τυποποιησουμε συμπεριφορες και καταστασεις.αυτο ομως παρατηρω οτι μας φερνει μονο προβληματα.ουτε η ζωη,το σεξ και οι γυναικες ειναι οπως στο sex & the city,ουτε το βιβλιο που συζηταμε ειναι για τις γυναικες.ειναι για μια συγκεκριμενη ερωτικη ιστορια.ο ιδιος ο αρισα εχοντας δοκιμασει εκατονταδες γυναικες διαπιστωνει τη μοναδικοτητα της καθε μιας(και την υπεροχη γι'αυτον μιας).
αν οι γενικευσεις ισχυαν,θα ησασταν ολοι οι αντρες ιδιοι,και τωρα πια μετα απο μερικες προσπαθειες και εκατονταδες βιβλια για ερωτες θα σας ειχα μαθει τοσο καλα που θα χα βρει την υγεια μου.φευ....ακομα προσπαθω να βρισκω το καταλληλο καθε φορα κουμπι.

 
At 6/18/2012 07:37:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

"Μ' εκείνη έμαθε ο Φλορεντίνο Αρίσα αυτό που του είχε συμβεί πολλές φορές χωρίς να το ξέρει: πως μπορεί να είναι κανείς ερωτευμένος με διάφορα πρόσωπα ταυτόχρονα και με όλα με την ίδια ένταση χωρίς να προδίδει κανένα. Μοναχός μες στο πλήθος ,στο μόλο,είχε πει στον εαυτό του μ' έναν ξαφνικό θυμό:" Η καρδιά έχει περισσότερα δωμάτια κι από ενα ξενοδοχείο με πουτάνες".

"EL AMOR EN LOS TIEMPOS DEL COLERA" ,
Gabriel Garcia Marquez

Tao Tao Mudjahentin

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home