Το ουράνιο τόξο
Περπατούσε στον πολυσύχναστο δρόμο. Έβρεχε πολύ. Ευτυχώς είχε ομπρέλα. Όταν η βροχή σταμάτησε, βγήκε ουράνιο τόξο. Ασφαλώς και δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε ουράνιο τόξο. Ασφαλώς και ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπε νύχτα.
Η νύχτα τα 'χε χαμένα ή το βλέμμα της;
Γύρισε να δει αν το έβλεπε κανένας άλλος.
Όλοι το έβλεπαν.
Η νύχτα τα 'χε χαμένα ή το βλέμμα τους;
Ό,τι απ΄ τα δύο κι αν συνέβαινε, άλλοι είχαν σταθεί εντελώς κι άλλοι κοντοστέκονταν για λίγο και μετά συνέχιζαν να περπατάνε, ακόμη πιο βιαστικά από πριν, ρίχνοντας που και που καμιά κλεφτή ματιά προς επαλήθευση.
Εκείνη στάθηκε περισσότερη ώρα απ' όλους. Μετά γύρισε σπίτι. Άνοιξε την τηλεόραση και περίμενε να ακούσει ειδήσεις.
Δεν είπαν τίποτα.
Μπήκε στα μπλογκ, ούτε κι εκεί είδε τίποτα.
Να το έγραφε στο δικό της;
Ντράπηκε· ποιός θα την πίστευε; Εκείνη θα το πίστευε, αν το διάβαζε αλλού;
Θα περίμενε να το δει πρώτα κάπου γραμμένο, για να το επιβεβαιώσει κι εκείνη με τη σειρά της.
Δεν το είδε, ούτε την επόμενη το διάβασε σε κάποια εφημερίδα.
Με τον καιρό άρχισε να αμφισβητεί ότι το είχε δει στην πραγματικότητα.
Αναρωτήθηκε τι θα είχε συμβεί αν το είχε γράψει· να είχαν σκεφτεί κι άλλοι σαν αυτή, περιμένοντας να το δουν πρώτα γραμμένο από κάποιον άλλο;
Η σκέψη άρχισε να της βασανίζει το μυαλό. Είχε γίνει αυτόπτης μάρτυρας του ανεξήγητου και το είχε αφήσει να περάσει έτσι, επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη στο βλέμμα της, επειδή φοβήθηκε το βλέμμα των άλλων πάνω στο δικό της.
Ντράπηκε.
Αποφάσισε να γράψει ψέμματα. Αποφάσισε να γράψει ότι το είχε δει απόψε.
Τότε άρχισαν να έρχονται βροχή οι επιβεβαιώσεις:
Ναι, κι εγώ το είδα απόψε.
Ναι, κι εγώ το είδα απόψε.
Ναι, κι εγώ το είδα απόψε.
Η πληροφορία εξαπλώθηκε ταχύτατα.
Την άλλη μέρα το 'παν κι οι ειδήσεις.
Η επόμενη μεγάλη συνάντηση κανονίστηκε σχεδόν αυτόματα.
Στην επόμενη μεγάλη νυχτερινή βροχή η κεντρική πλατεία της πόλης γέμισε.
Όλοι περίμεναν να σταματήσει κι όταν σταμάτησε όλοι σήκωσαν το κεφάλι κοιτάζοντας με συγκίνηση τον ουρανό.
Δεν είδαν τίποτε άλλο από νύχτα.
Αλλά δεν το μετάνoιωσε κανείς.
22 Comments:
Ένα απ' τα πιο όμορφα πράγματα που έχεις γράψει ποτέ.
Το ψέμα μας φέρνει πάντα πιο κοντά!
Την αλήθεια δεν είμαστε ικανοί να την μοιραζόμαστε..Ακόμα κι όταν δεν κοιταζόμαστε στα μάτια.
Ήτανε μια επανάσταση για την καύλα της. Κι ας απέτυχε, όλοι όσοι ήταν στην πλατεία το ευχαριστήθηκαν.
Κι αν ερχόταν; Ποιος θα μας γλύτωνε;
δεν το μετάνιωσε κανείς επειδή επαληθεύτηκε η αμφισβήτησή τους?
δεν κατάλαβαν ότι έπρεπε να κοιτάξουν στα μάτια της για να το δουν?... εκείνοι έχασαν...
Πάρα πολύ όμορφο!!
Καλό και δημιουργικό Δεκέμβρη!!
υποκλινομαι
isfigga@yahoo.gr
Αν σου έχει τύχει να χάσεις τις λέξεις σου μπροστά στην ομορφιά, τότε καταλαβαίνεις πώς νιώθω. Και μάλλον δεν είμαι η μόνη... :)
Καλό μήνα, Old Boy!
Πολύ καλό κείμενο.
Με άφησε μουδιασμένη και θλιμμένη.
Τελικά μ' αυτό το κείμενο κατάλαβα ποια κείμενά σου μ' αρέσουν περισσότερο.
Αυτά που απομακρύνονται από τον κοινό τόπο και περιέχουν ανατροπές που μπορούν να πραγματοποιηθούν στη συλλογική συνείδηση μιας ομάδας ανθρώπων.
Εξοχη ανατομια της ψυχολογιας της μαζας!
"Είχε γίνει αυτόπτης μάρτυρας του ανεξήγητου και το είχε αφήσει να περάσει έτσι, επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη στο βλέμμα της,..."
ποσες φορες δε μας συμβαινει αυτο...μεγαλωνοντας βεβαια μαθαινεις να εχεις πιστη στη γνωμη σου ακομα κι εναντια στη συλλογικη αντιθεση και το μεσο μεσα απ το οποιο τωρα επικοινωνουμε συμβαλλει αποφασιστικα στο να την αρθρωσεις.
Θελει ομως θαρρος και πιστη στον εαυτο σου...
Καλησπέρα.Πάρα πολύ όμορφο αυτό που έγραψες.Η δύναμη της άρνησης είναι πολύ ισχυρή για μας τους ανίσχυρους.Χρειαζόμαστε πάντοτε επιβεβαιώσεις για ότι βλέπουμε.Για ότι δεν βλέπουμε οι επιβεβαιώσεις ίπταντε.Καλό σου μηνα αγαπητέ
Θα χαρώ πολύ να δω τη δουλειά σας σε βιβλιοπωλεία. Συνεχίστε έτσι.
Ιδιότυπα ρομαντικό.
Κάποτε είχα γράψει μιά ιστορία γιά ένα κορίτσι που δεν ήξερε αν υπήρχε, γιατί οι άνθρωποι στο δρόμο δεν της έδιναν σημασία. Ώσπου ένα αδέσποτο σκυλί της γαύγισε, κι εκείνη ηρέμησε και πείστηκε πως υπήρχε.
Το κείμενό σου μου το θύμησε αυτό και μαζί το κορίτσι πού ήμουν τότε. Είσαι πολύ μπροστά κατι φορές oldboy.
(Και μιάς και το κορίτσι που ήμουν τότε διάβαζε φανατικά 01 και Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, έχω να προσθέσω το εξής: το σχόλιο αυτό γράφτηκε ακούγοντας Scuba από τον Bonobo.)
Η ανάγκη μας για ουράνια τόξα είναι πάντοτε μεγάλη.
Το ίδιο και ο φόβος μας για επίγεια βέλη.
δεν μου αρεσει να μιλαω κ να εξηγω ενα κειμενο που διαβασα κ μου αρεσε,νομιζω οτι ετσι χανει την μαγεια του.μου αρεσε ομως η ελπιδα του...
μαγικό!
Νομίζω ότι, δεν μπορεί, όλο και κάποιος θα το μετάνιωσε.
Πάντως το πλήθος έχει δίκιο εδώ, το κείμενο είναι πολύ ωραίο ;)
Συγκινητικά όμορφο.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home