Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007

Το ουράνιο τόξο

Περπατούσε στον πολυσύχναστο δρόμο. Έβρεχε πολύ. Ευτυχώς είχε ομπρέλα. Όταν η βροχή σταμάτησε, βγήκε ουράνιο τόξο. Ασφαλώς και δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε ουράνιο τόξο. Ασφαλώς και ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπε νύχτα.
Η νύχτα τα 'χε χαμένα ή το βλέμμα της;
Γύρισε να δει αν το έβλεπε κανένας άλλος.
Όλοι το έβλεπαν.
Η νύχτα τα 'χε χαμένα ή το βλέμμα τους;
Ό,τι απ΄ τα δύο κι αν συνέβαινε, άλλοι είχαν σταθεί εντελώς κι άλλοι κοντοστέκονταν για λίγο και μετά συνέχιζαν να περπατάνε, ακόμη πιο βιαστικά από πριν, ρίχνοντας που και που καμιά κλεφτή ματιά προς επαλήθευση.
Εκείνη στάθηκε περισσότερη ώρα απ' όλους. Μετά γύρισε σπίτι. Άνοιξε την τηλεόραση και περίμενε να ακούσει ειδήσεις.
Δεν είπαν τίποτα.
Μπήκε στα μπλογκ, ούτε κι εκεί είδε τίποτα.
Να το έγραφε στο δικό της;
Ντράπηκε· ποιός θα την πίστευε; Εκείνη θα το πίστευε, αν το διάβαζε αλλού;
Θα περίμενε να το δει πρώτα κάπου γραμμένο, για να το επιβεβαιώσει κι εκείνη με τη σειρά της.
Δεν το είδε, ούτε την επόμενη το διάβασε σε κάποια εφημερίδα.
Με τον καιρό άρχισε να αμφισβητεί ότι το είχε δει στην πραγματικότητα.
Αναρωτήθηκε τι θα είχε συμβεί αν το είχε γράψει· να είχαν σκεφτεί κι άλλοι σαν αυτή, περιμένοντας να το δουν πρώτα γραμμένο από κάποιον άλλο;
Η σκέψη άρχισε να της βασανίζει το μυαλό. Είχε γίνει αυτόπτης μάρτυρας του ανεξήγητου και το είχε αφήσει να περάσει έτσι, επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη στο βλέμμα της, επειδή φοβήθηκε το βλέμμα των άλλων πάνω στο δικό της.
Ντράπηκε.
Αποφάσισε να γράψει ψέμματα. Αποφάσισε να γράψει ότι το είχε δει απόψε.
Τότε άρχισαν να έρχονται βροχή οι επιβεβαιώσεις:
Ναι, κι εγώ το είδα απόψε.
Ναι, κι εγώ το είδα απόψε.
Ναι, κι εγώ το είδα απόψε.
Η πληροφορία εξαπλώθηκε ταχύτατα.
Την άλλη μέρα το 'παν κι οι ειδήσεις.
Η επόμενη μεγάλη συνάντηση κανονίστηκε σχεδόν αυτόματα.
Στην επόμενη μεγάλη νυχτερινή βροχή η κεντρική πλατεία της πόλης γέμισε.
Όλοι περίμεναν να σταματήσει κι όταν σταμάτησε όλοι σήκωσαν το κεφάλι κοιτάζοντας με συγκίνηση τον ουρανό.
Δεν είδαν τίποτε άλλο από νύχτα.
Αλλά δεν το μετάνoιωσε κανείς.

22 Comments:

At 11/30/2007 09:59:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Ένα απ' τα πιο όμορφα πράγματα που έχεις γράψει ποτέ.

 
At 11/30/2007 10:00:00 μ.μ., Blogger η ψυχη μου το ξερει said...

Το ψέμα μας φέρνει πάντα πιο κοντά!
Την αλήθεια δεν είμαστε ικανοί να την μοιραζόμαστε..Ακόμα κι όταν δεν κοιταζόμαστε στα μάτια.

 
At 11/30/2007 10:05:00 μ.μ., Blogger άσκεπος said...

Ήτανε μια επανάσταση για την καύλα της. Κι ας απέτυχε, όλοι όσοι ήταν στην πλατεία το ευχαριστήθηκαν.

 
At 11/30/2007 11:42:00 μ.μ., Blogger Nikola Taska said...

Κι αν ερχόταν; Ποιος θα μας γλύτωνε;

 
At 12/01/2007 12:24:00 π.μ., Blogger gaidara said...

δεν το μετάνιωσε κανείς επειδή επαληθεύτηκε η αμφισβήτησή τους?

δεν κατάλαβαν ότι έπρεπε να κοιτάξουν στα μάτια της για να το δουν?... εκείνοι έχασαν...

 
At 12/01/2007 10:17:00 π.μ., Blogger TzinaVarotsi said...

Πάρα πολύ όμορφο!!

 
At 12/01/2007 10:33:00 π.μ., Blogger η ψυχη μου το ξερει said...

Καλό και δημιουργικό Δεκέμβρη!!

 
At 12/01/2007 02:31:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

υποκλινομαι


isfigga@yahoo.gr

 
At 12/01/2007 03:02:00 μ.μ., Blogger Niemandsrose said...

Αν σου έχει τύχει να χάσεις τις λέξεις σου μπροστά στην ομορφιά, τότε καταλαβαίνεις πώς νιώθω. Και μάλλον δεν είμαι η μόνη... :)

Καλό μήνα, Old Boy!

 
At 12/01/2007 04:19:00 μ.μ., Blogger mamma said...

Πολύ καλό κείμενο.
Με άφησε μουδιασμένη και θλιμμένη.

 
At 12/01/2007 07:25:00 μ.μ., Blogger nik-athenian said...

Τελικά μ' αυτό το κείμενο κατάλαβα ποια κείμενά σου μ' αρέσουν περισσότερο.
Αυτά που απομακρύνονται από τον κοινό τόπο και περιέχουν ανατροπές που μπορούν να πραγματοποιηθούν στη συλλογική συνείδηση μιας ομάδας ανθρώπων.

 
At 12/01/2007 09:05:00 μ.μ., Blogger squarelogic said...

Εξοχη ανατομια της ψυχολογιας της μαζας!
"Είχε γίνει αυτόπτης μάρτυρας του ανεξήγητου και το είχε αφήσει να περάσει έτσι, επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη στο βλέμμα της,..."

ποσες φορες δε μας συμβαινει αυτο...μεγαλωνοντας βεβαια μαθαινεις να εχεις πιστη στη γνωμη σου ακομα κι εναντια στη συλλογικη αντιθεση και το μεσο μεσα απ το οποιο τωρα επικοινωνουμε συμβαλλει αποφασιστικα στο να την αρθρωσεις.
Θελει ομως θαρρος και πιστη στον εαυτο σου...

 
At 12/02/2007 03:19:00 μ.μ., Blogger island said...

Καλησπέρα.Πάρα πολύ όμορφο αυτό που έγραψες.Η δύναμη της άρνησης είναι πολύ ισχυρή για μας τους ανίσχυρους.Χρειαζόμαστε πάντοτε επιβεβαιώσεις για ότι βλέπουμε.Για ότι δεν βλέπουμε οι επιβεβαιώσεις ίπταντε.Καλό σου μηνα αγαπητέ

 
At 12/02/2007 06:21:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Θα χαρώ πολύ να δω τη δουλειά σας σε βιβλιοπωλεία. Συνεχίστε έτσι.

 
At 12/02/2007 10:31:00 μ.μ., Blogger night blue said...

Ιδιότυπα ρομαντικό.

 
At 12/02/2007 11:22:00 μ.μ., Blogger Lady V said...

Κάποτε είχα γράψει μιά ιστορία γιά ένα κορίτσι που δεν ήξερε αν υπήρχε, γιατί οι άνθρωποι στο δρόμο δεν της έδιναν σημασία. Ώσπου ένα αδέσποτο σκυλί της γαύγισε, κι εκείνη ηρέμησε και πείστηκε πως υπήρχε.

Το κείμενό σου μου το θύμησε αυτό και μαζί το κορίτσι πού ήμουν τότε. Είσαι πολύ μπροστά κατι φορές oldboy.

(Και μιάς και το κορίτσι που ήμουν τότε διάβαζε φανατικά 01 και Στάθη Τσαγκαρουσιάνο, έχω να προσθέσω το εξής: το σχόλιο αυτό γράφτηκε ακούγοντας Scuba από τον Bonobo.)

 
At 12/03/2007 01:33:00 μ.μ., Blogger I.P.Potis said...

Η ανάγκη μας για ουράνια τόξα είναι πάντοτε μεγάλη.

Το ίδιο και ο φόβος μας για επίγεια βέλη.

 
At 12/03/2007 05:19:00 μ.μ., Blogger Unknown said...

δεν μου αρεσει να μιλαω κ να εξηγω ενα κειμενο που διαβασα κ μου αρεσε,νομιζω οτι ετσι χανει την μαγεια του.μου αρεσε ομως η ελπιδα του...

 
At 12/03/2007 11:06:00 μ.μ., Blogger fieryfairy said...

μαγικό!

 
At 12/04/2007 03:22:00 π.μ., Blogger Thrass said...

Νομίζω ότι, δεν μπορεί, όλο και κάποιος θα το μετάνιωσε.

 
At 12/04/2007 03:23:00 π.μ., Blogger Thrass said...

Πάντως το πλήθος έχει δίκιο εδώ, το κείμενο είναι πολύ ωραίο ;)

 
At 12/04/2007 10:19:00 π.μ., Blogger Christophorus said...

Συγκινητικά όμορφο.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home