Ο Χωρισμός
«Μωρό μου, σχεδόν σου έχει τελειώσει το άρωμα. Να σου πάρω ένα, δώρο για την επέτειό μας;».
Προληπτικός δεν ήταν, τις προλήψεις τις κορόιδευε, αλλά σε ό,τι είχε να κάνει με τη σχέση τους δεν ήταν διατεθειμένος να πάρει το παραμικρό ρίσκο: δεν θα έβαζε τα προσωπικά του πιστεύω πάνω από ένα ενδεχόμενο χωρισμού, όσο μηδενικό κι αν το θεωρούσε, όσο γελοία κι αν του φαινόταν η πρόληψη πως αν πάρεις στον άλλο άρωμα ακολουθεί χωρισμός.
Προληπτικός δεν ήταν, τις προλήψεις τις κορόιδευε, αλλά σε ό,τι είχε να κάνει με τη σχέση τους δεν ήταν διατεθειμένος να πάρει το παραμικρό ρίσκο: δεν θα έβαζε τα προσωπικά του πιστεύω πάνω από ένα ενδεχόμενο χωρισμού, όσο μηδενικό κι αν το θεωρούσε, όσο γελοία κι αν του φαινόταν η πρόληψη πως αν πάρεις στον άλλο άρωμα ακολουθεί χωρισμός.
Μην θέλοντας να εκμυστηρευθεί αυτές τις σκέψεις του, όχι τόσο για να μη φανεί ανακόλουθα προληπτικός, όσο για να μη φανεί ανεπανόρθωτα ανασφαλής (καθώς σε ό,τι είχε να κάνει με τη σχέση τους δεν ήταν διατεθειμένος να πάρει το παραμικρό ρίσκο), της απάντησε ότι είχε ήδη πάρει αλλά το είχε ξεχάσει στο αυτοκίνητο.
Την άλλη μέρα το βασικό του άγχος ήταν να φύγει από τη δουλειά εγκαίρως για να προλάβει να ψωνίσει άρωμα πριν κλείσουν τα μαγαζιά, καθώς αν επέστρεφε σπίτι χωρίς το άρωμα μπορεί και να υποψιαζόταν κάτι, και σε ό,τι είχε να κάνει με τη σχέση τους δεν ήταν διατεθειμένος να πάρει το παραμικρό ρίσκο (αν και δυστυχώς αναγκαζόταν συχνά εκ των πραγμάτων να παίρνει διάφορα τέτοια ρίσκα, καθώς αναγκαζόταν συχνά εκ των πραγμάτων να της λέει διάφορα τέτοια μικροψέμματα, τα οποία στη συνέχεια έπρεπε να τα καλύψει, μικροψέμματα που ξεκινούσε να της λέει ακριβώς στην προσπάθεια αποφυγής των ρίσκων).
Τελικά με την ψυχή στο στόμα πρόλαβε. Η ανακούφιση που ένοιωσε όταν το αγόραζε χαλάλιζε όλο το προηγούμενο άγχος και ένταση.
Έφτασε σπίτι. Εκείνη έλειπε. Έβγαλε το άρωμα από τη σακούλα, έσκισε το περιτύλιγμα, το έβγαλε από το μπουκάλι του και έβαλε λίγο στο πρόσωπό του.
Έχοντας χαλαρώσει εντελώς, αστειεύτηκε την ώρα που το έβαζε, καθώς κοίταζε τον εαυτό του στον καθρέφτη: «Για σένα, αγόρι μου. Σου αξίζει».
Άκουσε το κλειδί στην πόρτα. Είχε γυρίσει. Πήγε να την υποδεχτεί, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι ο εαυτός του παρέμεινε στον καθρέφτη, βλέποντάς τον να φεύγει και ακούγοντάς τον, όταν απομακρύνθηκε από το οπτικό του πεδίο, να προχωρά, να την φιλά, να τον φιλά και να του λέει «Ωραίο άρωμα, καινούριο;».
12 Comments:
ωραιο ποστ ολντ μποι μου θυμιζει κατι απο την ταινια "dangerous liaisons" του Stephen Frears
Αυτή τη ταινία δεν την έχω δει, πάντως πολύ ωραίο το ποστ...
Καληνύχταα :)
Αυτοεκπληρούμενη προφητεία!Δυστυχώς βλέπουμε αυτά που θέλουμε και ακόμα χειρότερα τα προκαλούμε να βγουν κι αληθινά.
Καλή σου μέρα
Μην τα φιλάς τα μάτια μου
γιατί θα τα μισήσω
μην τύχει κι είν’ η αφορμή
με σένα να χωρίσω
Γιατί απ’ τα χρόνια τα παλιά
στα μάτια λένε χωρισμός είν’ τα φιλιά
Το ιδιο λεγαν και για τα μαντιλια (ρινομακτρα/της μυτης) αλλα δεν ξερω αν ισχυει για τα χαρτομαντιλα, που, μεταξυ μας, μαλλον θα ισχυει αν λαβουμε υποψη το πληθος των χωρισμων...
Για το σαπουνι (και για το μαχαιρι) λεγαν "τσακωμος", για τουτο η πεθερα μου δεν με αφηνε να τα πιανω μετα απο αυτην.
Γιατι οι αντρες(αν οχι ολοι,αρκετοι)βαζουν το αρωμα στο προσωπο(σαν τους παππουδες μας που εβαζαν μετα το ξυρισμα με πινελο παντα χυμα κολωνια στο προσωπο) και οχι στους καρπους η πισω απ τα αυτια? Και γιατι βαζουν αρωμα παντα μπροστα στον καθρεφτη?Δεχομαι μονο επιστημονικα τεκμηριωμενες απαντησεις παρακαλω.
Απαντώντας σε nelly:
Είναι το μοναδικό σημείο του σώματος ενός Άνδρα που δεν φέρει την αποκλειστικά δική του μυρωδιά. Αφού ξένη κατ' αρχήν, λοιπόν, ας είναι και ωραία, με τον καθρέφτη μάλιστα την οικειοποιείται!
Μύρισε παντού τα Ανδρικά του σημεία και θα αισθανθείς τι λέω
Πω πω πω μυρωδιές....
Γι' αυτό και π -έος το VW
ψαρα,
οταν λες τις δικες του μυρωδιες εννοεις ποδαριλα,μασχαλιλα και ιδρωτιλα?(αστειευομαι)ευχαριστω για την απαντηση,ηταν τρελο-επιστημονικη(ξανααστειευομαι)
Προλήψεις και αηδίες...
Αν τελικά του έπαιρνε κολώνια, θα έπρεπε να της δώσει ένα κερμα πίσω..
Αντε καλέ!
Ισως ο ιδρώτας του ν' αποδείξει κάτι έδωσε στο άρωμα όντως μια νέα εσάνς. Του φόβου.
Ομορφο κείμενο πάντως.
Όχι απλά όμορφο.
Συγκλονιστικά απάνθρωπο.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home