Λέγοντας τις τσίμπλες

Μόλις κατόρθωνε να ξυπνήσει, άνοιγε το πορτατίφ δίπλα του και ανακαθόταν στο κρεβάτι με μάτια πεισματικά κλειστά. Μετά από ένα – δύο λεπτά, ψηλαφούσε και έπιανε με το αριστερό χέρι τον μεγεθυντικό φακό που βρισκόταν στο κομοδίνο, δίπλα στο πορτατίφ και στο ξυπνητήρι (τις φορές που δεν το είχε πετάξει κάτω στην προσπάθειά του να το βρει και να το κλείσει). Με το δέξι χέρι έπιανε τα κλειστά του μάτια. Έπαιρνε τις τσίμπλες του, τις ακουμπούσε με προσοχή στην παλάμη του, άνοιγε τα μάτια του και άρχισε να τις εξετάζει ενδελεχώς με τον φακό, επειδή του είχε καρφωθεί εδώ και λίγο καιρό η κωμική ιδέα ότι οι τσίμπλες μπορεί να αποτελούν το υλικό αποτύπωμα του ονείρου, μπορεί να είναι ό,τι αφήνει το όνειρο φεύγοντας. Πώς θα μπορούσε να το αποκλείσει; Όταν έπεφτε να κοιμηθεί δεν τις είχε. Όταν ξυπνούσε τις είχε. Τι είχε να χάσει κοιτώντας τες;
Το να προβλέπεις την μοίρα του άλλου διαβάζοντας τα άστρα ή το κατακάθι του καφέ, ναι, δεν του κολλούσε. Το να λες όμως τις τσίμπλες, να ξαναβλέπεις τα όνειρα του άλλου, διαβάζοντας το κατακάθι του ονείρου, του κολλούσε. Αντί για καφετζού θα μπορούσε να γίνει τσιμπλάς. Να ξενυχτά σε ξένα σπίτια και να περιμένει τον άλλο να ξυπνήσει, ώστε να του ερμηνεύσει το όνειρό του.
Η ώρα είχε περάσει επικίνδυνα. Να που τελικά είχε να χάσει κάτι. Σιχτίρισε, εκσφενδόνισε μακριά το αποτύπωμα του ονείρου και σηκώθηκε αγχωμένος.
Το βράδυ, πέφτοντας πτώμα να κοιμηθεί, αλλά αδυνατώντας από την υπερένταση, σκέφτηκε ότι σήμερα είχε τρέξει όπως όλοι οι άλλοι, είχε πιεστεί όπως όλοι οι άλλοι, είχε ψιλολουφάρει όπως όλοι οι άλλοι, είχε αποτελέσει μέρος της παραγωγικής διαδικασίας όπως όλοι οι άλλοι, είχε απασχολήσει το μυαλό του με τις σκέψεις που απασχολούν όλους τους άλλους, αλλά ότι το πρωί που είχε ξυπνήσει είχε κάνει σκέψεις διαφορετικές από όλους τους άλλους, είχε αρνηθεί να μπει στο παιχνίδι της καθημερινότητας από την πρώτη στιγμή που είχε ανοίξει τα μάτια του, είχε αρνηθεί να παραδοθεί στην πραγματικότητα σαν να υπήρχε μόνο αυτή, σαν να μην υπήρχαν τα όνειρα λίγο πριν, σαν αυτά να είναι λιγότερο πραγματικότητα, σαν η στιγμή που φεύγεις από τα όνειρα και μπαίνεις στην πραγματικότητα να μην είναι εξ ορισμού οριακή, σαν το φυσιολογικό να είναι να μην στέκεσαι με έκπληξη απέναντί της αλλά να φεύγεις από αυτήν αστραπιαία, επειδή έχεις αργήσει και η πραγματικότητα σε θέλει όλον δικό της.
Με αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκε. Τσίμπλες άρχιζαν να σχηματίζονται στα μάτια του.

(Κείμενο γραμμένο για το «Exodos»)