Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007

Επιβολή

Γενική παρατήρηση που δεν έχει ως αφορμή μεμονωμένο παράδειγμα: ολοένα και περισσότερο πείθομαι πως είμαι πολύ πιο κοντά σε εκείνον με τον οποίο διαφωνώ, ενδεχομένως και ριζικά, αλλά ξέρει να συζητάει, από εκείνον με τον οποίο συμφωνώ, ενδεχομένως και απόλυτα, αλλά δεν ξέρει να συζητάει. Κάθε ανταλλαγή απόψεων δεν είναι απαραιτήτως ζήτημα ζωής και θανάτου, ούτε ζήτημα από το οποίο εξαρτάται η τιμή και η υπόληψή μας. Μπορεί να έχουμε πειστικότερα επιχειρήματα από τον άλλον, μπορεί και όχι, αλλά το όλο θέμα δεν είναι αναγκαίο να λήξει σε ένα λουτρό αίματος. Ο στοιχειώδης σεβασμός του συνομιλητή και η μη έκπτωση του διαλόγου σε πισώπλατα χτυπήματα φαίνονται αυτονόητες κατακτήσεις, αλλά στην πράξη κάθε άλλο παρά τέτοιες είναι. Εκτός κι αν το κάθε φορά θέμα συζήτησης είναι το πεδίο της φαντασιακής επιβολής μας στον άλλο με κάθε μέσο: ή θα σε πείσω ή θα σε μειώσω, πάντως είτε πείθοντάς σε είτε μειώνοντάς σε, εγώ εσένα θα σε γαμήσω.
Δεύτερη παρατήρηση που δεν συνδέεται ντε και καλά με την προηγούμενη: ο τηλεοπτικός πολιτισμός των τελευταίων χρόνων, η κουλτούρα των παραθύρων ή των εκπομπών με τους είκοσι καλεσμένους που φωνάζουν όλοι μαζί προσπαθώντας να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο, πόσο απέχει άραγε από τον τσιτωμένο λαϊκό μικρόκοσμο που αποτυπώνεται στις ταινίες του Οικονομίδη; Η επιθετικότητα είναι ολόιδια, αλλά η μεγάλη διαφορά είναι ότι ενώ στις τηλεοπτικές «συζητήσεις» το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα είναι μια κακόφωνη οχλοβοή, στις συγκεκριμένες ταινίες το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα είναι ένα «μάντρα στυλιζαρισμένης χυδαιολογίας που λειτουργεί μάλλον σαν ηχητική μπάντα ή ιδιότυπο σάουντρακ» .

17 Comments:

At 3/13/2007 08:52:00 μ.μ., Blogger Urfurslaag said...

Οταν με πονάει το δόντι μου δεν θα πω "με άλγει ο οδούς".

Οι ιδέες είναι ανεξάρτητες από αυτούς που φέρονται να τις εκπροσωπούν.

Ο διάλογος στην μπλογκόσφαιρα γίνεται σε επίπεδο ιδεών. Οχι σε διαπροσωπικό επίπεδο.

Δεν υπάρχουν πρόσωπα εδω, μόνο avatar.

 
At 3/13/2007 09:38:00 μ.μ., Blogger Sraosha said...

Εκτός κι αν το κάθε φορά θέμα συζήτησης είναι το πεδίο της φαντασιακής επιβολής μας στον άλλο με κάθε μέσο: ή θα σε πείσω ή θα σε μειώσω, πάντως είτε πείθοντάς σε είτε μειώνοντάς σε, εγώ εσένα θα σε γαμήσω.

Βάλε μελισσόκουμπα να σε ανθολογούμε.

Συμφωνώ, πάντως. Ως άνθρωπος και ως αρχάγγελος και ως αβατάρ.

 
At 3/13/2007 09:43:00 μ.μ., Blogger gasireu said...

σωστά urfslaag για το διάλογο.
ο τηλεοπτικός πολιτισμός απέχει πολύ από το σινεμά του Οικονομίδη, γιατί οι ''παραθυράτοι'' που κραυγάζουν φάλτσα, κραυγάζουν κατ' επάγγελμα ή κατά παραγγελία ή από βίτσιο και πολλοί φεύγοντας, θα πάνε να φάνε και ένα φιλέτο στο Balthazar, σηκώνοντας τους ώμους αδιάφορα και αναφωνώντας whatever.... και ουχί όλα καλά!

 
At 3/13/2007 10:54:00 μ.μ., Blogger lemon said...

Oldboy, αρνούμαι να δεχτώ ότι είσαι avatar (απαπα, πολύ τρομακτικό ακούγεται αυτό...), διαβεβαίωσέ με, σε παρακαλώ, ότι είσαι άνθρωπος, κι ότι οι ιδέες σου είναι δικές σου καθεαυτές, και δεν είσαι απλά εκπρόσωπός τους...

Συγνώμη urfurslaag, γιατί να τα διαχωρίζουμε αυτά, γιατί να κάνουμε τα απλά πράγματα περίπλοκα, χωρίς λόγο?
Άνθρωποι είμαστε, κανονικοί, κι ο ψεύτης και το avatar τον πρώτο χρόνο χαίρονται...

 
At 3/13/2007 11:41:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Μια χαρά έχεις πιάσει το νόημα.
Όσοι είναι ή θέλουν να είναι μετριοπαθείς εκ πεποιθήσεως, βγαίνουν τελικά χαμένοι στις εντυπώσεις.

 
At 3/14/2007 12:05:00 π.μ., Blogger Urfurslaag said...

Lemon, έχω λόγους να πιστεύω πως τα πράγματα είναι λίγο πιό περίπλοκα από όσο φαίνονται.

Και σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα θα αναφέρω αυτό του Βαγγέλη. Πόσο αφελής μπορεί να είναι κάποιος για να πιστέψει πως ο Βενιζέλος ασχολείται ο ίδιος με το μπλογκ του;

 
At 3/14/2007 12:10:00 π.μ., Blogger Urfurslaag said...

...φυσικά ανθρώπινο χέρι είναι αυτό που γράφει τα κείμενα του φίλου μας του Oldboy.

Ο Oldboy όμως είναι μια ψηφιακή μετουσίωση της σκέψης του φίλου μας και όχι ο φίλος μας ο ίδιος.

εεεε ελπίζω να είμαι σαφής

 
At 3/14/2007 01:11:00 π.μ., Blogger οι σκιές μιλάν said...

Tο κατα σραόσα σχόλιον

 
At 3/14/2007 02:40:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Lemon, σε διαβεβαιώ ότι είμαι άνθρωπος, καλά το 'χες μυριστεί :) Επίσης δεν ξέρω για το μπλογκ του Βενιζέλου, με το δικό μου πάντως ασχολούμαι εγώ.
Ufurslaag, ο διάλογος στην μπλογκόσφαιρα γίνεται από ανθρώπους και όχι από avatar ή από ψηφιακές μετουσιώσεις ιδεών. Καθώς λοιπόν γίνεται από ανθρώπους, θα διαπιστώσεις κι εσύ στην πορεία φοβάμαι ότι συζητώντας οι άνθρωποι (όχι όλοι - μερικοί) θα υπερασπιστούν την όποια ιδέα τους με διάφορα μέσα. Για παράδειγμα μην αποκλείεις και σε αυτό εδώ το ποστ να βρεθεί κάποιος και να μη διαφωνήσει απλώς με την άποψή σου, αλλά να σου την πει και σε προσωπικό επίπεδο.
Gasireu, δεν έχεις άδικο. Είτε στο Balthazar όμως για φιλέτο, είτε στο κουτούκι για παϊδάκια, η επιθετικότητα που έχει προηγηθεί είναι παρεμφερής. Κι αν κάποιοι είναι επιθετικοί υποδυόμενοι ρόλους, σύντομα φαντάζομαι ότι δυσκολεύονται να καταλάβουν πού σταματάει ο ρόλος τους και που ξεκινούν οι ίδιοι.
Counter Sniper, ο μετριοπαθής θα κληθεί σε παράθυρο ή εκπομπή άπαξ. Σιγά μην τον ξανακαλέσουν.
Sraosha και Σκιές, περνά περνά η μέλισσα με τα μελισσάκιά της. Σοβαρά τώρα, αμάν κάναμε να απεξαρτηθούμε από τα λινκμπλογκς θα βάλουμε τα μελισσάκια (που πράγματι φαίνονται συμπαθέστατα) στο κεφάλι μας; Θα το συζητήσω με τον ατζέντη μου και θα αποφασίσω.

 
At 3/14/2007 03:00:00 π.μ., Blogger mpoukatsas said...

To πνεύμα το Οικονομίδη δεσπόζει σε ένα ακόμη post :-)
Πολύ ακριβείς οι διαπιστώσεις σου και πιστεύω ότι τα αίτια είναι πολιτισμικά, καθώς δεν έχει αναπτυχθεί ο πολιτισμός του διαλόγου με την έννοια της ανταλλαγής ιδεών με σκοπό την διεύρυνση ή ακόμη την αναθεώρηση των ήδη υπαρχόντων, παρά αντιμετωπίζεται κάθε αφορμή διαλόγου ως μέσο επιβολής καιεπικράτησης πάνω στον Αντίπαλο συνομιλητή για υπαρξιακούς (νικάω αρα υπαρχω) ή ψυχολογικούς λόγους. Ενδεχομένως να έχει ιστορικές ρίζες στην κλειστή πυρηνική ελληνικη οικογένεια, αλλά και στο τραγελαφικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπου οι φιλόλογοι υποδύονται τους μονοκράτορες της αλήθειας. Στον πολιτικό στίβο, ο προσωποπαγής χαρακτήρας των κομμάτων, σε πλήρη αντίθεση με άλλα κράτη, καθιστά τον αρχηγό Fuehrer, τον οποίο μετά την εκλογή του ουδείς μπορεί να τον αμφισβητήσει.

 
At 3/14/2007 03:22:00 π.μ., Blogger Urfurslaag said...

Σε έναν δημόσιο διάλογο σπάνια προσπαθεί να πείσει ο ένας συζητητής τον άλλο. Ο διάλογος γίνεται μεταφορικά και κυριολεκτικά για τα μάτια του κόσμου, δηλαδή των ακροατών.

Αναρωτιέμαι πάντως old boy πως μπορεί να μου την πει σε προσωπικό επίπεδο κάποιος όταν απέναντι του έχει τον Ούρφουρσλάαγκ-δηλαδή μια μαριονέτα

:)

 
At 3/14/2007 11:55:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Στείλε σε παρακαλώ το σχόλιό σου στη Λιάνα Κανέλη και ζήτα της να το κάνει τατουάζ στους αμφιβλιστροειδείς της μπας και γίνει άνθρωπος.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Μάνος Ηράκλειο

 
At 3/14/2007 01:26:00 μ.μ., Blogger Rodia said...

"ή θα σε πείσω ή θα σε μειώσω, πάντως είτε πείθοντάς σε είτε μειώνοντάς σε, εγώ εσένα θα σε γαμήσω."

Ωραία και αποτελεσμαατική μέθοδος διδασκαλίας. Με παραδείγματα άλλωστε μαθαίνει ο (νέος) άνθρωπος.

..και.. μη πει κανείς ότι "τά'θελε ο κόλος τους" για τους νέους που υπερασπίζονται ένα βασικό δικαίωμα του ανθρώπου, το ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ δηλαδή..

Με δυο λόγια, ζούμε στη χώρα του ομιλείν -σκούζειν καλύτερα- και η μετάλλαξη σε χώρα του ακούειν αργεί ακόμα. Πότε πιάνουμε πάτο είπαμε ώστε να προωθηθούμε προς τα πάνω;

ΕΝΑ ΑΒΑΤΑΡ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΑΥΤΟ, ΕΝΑ ΑΒΑΤΑΡ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

 
At 3/14/2007 04:59:00 μ.μ., Blogger Urfurslaag said...

Οld Boy
λυπάμαι που επιμένω, με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός, αλλά σπάνια σχολιάζω όταν συμφωνώ με κάποιον. Βρίσκω την διαφωνία πιο γόνιμη.

"είμαι πολύ πιο κοντά σε εκείνον με τον οποίο διαφωνώ, αλλά ξέρει να συζητάει, από εκείνον με τον οποίο συμφωνώ, αλλά δεν ξέρει να συζητάει."

Είναι λίγο περίεργο αυτό που λες.
Στην ακραία του μορφή είναι κάτι σαν "Οκ, είναι κάθαρμα αυτός ο Χίτλερ, αλλά είδες τι ωραία που τα λέει; ενώ αυτοι οι εβραίοι βρε παιδάκι μου δεν ξέρουν να μιλήσουν."

Δηλαδή πόσο καθοριστική αξία είναι οι καλοί τρόποι;

Φιλικά
Ουρφ

 
At 3/14/2007 08:22:00 μ.μ., Blogger kamenidis said...

Θα ήθελα να πιστεύω πως βρίσκομαι στην κατηγορία εκείνων που διαφωνείς κατά καιρούς, αλλά χαίρεσαι (και χαίρομαι) να διαφωνείς για να γίνεται ένα κάποιο παιχνίδι -κατ'εμέ εξόχως επιοικοδομητικό. Διάβασε αν θες το τελευταίο μου σχόλιο στο post για την ταινία του Οικονομίδη, αλλά μιας και το ξαναθίγεις με αυτό τον τρόπο εδώ, θέλω να σου ξαναθέσω το βασικό προβληματισμό μου: το ζήτημα δεν είναι κατά πόσο ταιριάζει η πραγματικότητα που παρακολουθούμε και βιώνουμε τριγύρω μας -ή απλώς στην τηλεόραση- στην καρικατούρα που σκαρώνει ο Οικονομίδης και κατά πόσο την επιβεβαιώνει ως ρεαλιστική (με την έννοια "πραγματιστική"). Εξακολουθώ να απαιτώ από τους καλλιτέχνες να καταθέτουν ένα έργο το οποίο να βρίσκει εκείνο το δικό του τρόπο να ταιριάζει στην πραγματικότητα, χωρίς αναγκαστικά να συγχρωτίζεται και να την απηχεί. Όπως έλεγε ο Σεφέρης "ο μεγάλος καλλιτέχνης δεν είναι άνθρωπος της εποχής του. Είναι ο ίδιος μια εποχή".

Σ'ευχαριστώ για τη φιλοξενία και την πάντα δημιουργική ανταλλαγή.

 
At 3/15/2007 12:07:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Τι εννοεις με αυτο το "ξερει να συζηταει" και "δεν ξερει να συζηταει", πολιτισμενα δηλαδη;
Να μη θιξουμε και(ή για)να μη θιγουμε;
Αν εξαιρεσεις τα τηλεοπτικα πανελ οπου εκει συναντιουνται ανθρωποι κυριως για να πουνε τη βλακεια τους και σπανιως τη σοφια τους, στη ζωη οι ανθρωποι που εχουν καποια σχεση ή θελουν να εχουν δεν νομιζω οτι ειναι απαραιτητο να ξερουν να "μιλανε" μπορει να χρειαστει να πουνε και χοντραδες να μειωσουν-γαμησουν ο ενας τον αλλο αλλα αυτο να ειναι λυτρωτικο, αληθινο, γεματο συναισθημα τελος παντων και εγω αυτο το χω για καλο.
Επισης δεν ειμαι σιγουρη γι αυτο που λες για την ανταλλαγη αποψεων οτι δεν ειναι ζητημα ζωης, θανατου, τιμης, υποληψης.
Ειναι και παραειναι, αν σεβεσαι τον αλλο σε νοιαζει να πιστωθεις αυτα που λες, εκτος αν δε σε νοιαζει οποτε παμε σε αλλα θεματα αξιων που δεν ειναι της στιγμης.

 
At 3/15/2007 02:21:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

ε, άλλο «ξέρω να μιλάω» κι άλλο «ξέρω να συζητάω». Ούτε το θέμα είναι «οι καλοί τρόποι» που λέει ο Urfurslaag. Mπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει πενήντα μπινελίκια ή σε προφορική διαφωνία να μιλάει δυνατά κι εκνευρισμένα ΧΩΡΙΣ να πάψει να σέβεται τον συνομιλητή του. Ο σεβασμός στον συνομιλητή δεν έχει να κάνει με το αν θα του μιλήσεις με το «σεις» και με το «σας». Έχει να κάνει με το πώς τον αντιμετωπίζεις, με το αν τελικά μπορείς να ζήσεις με το γεγονός ότι βλέπετε αλλιώς ένα θέμα. Εσύ ε, τώρα μιλάς αν κατάλαβα για διαπροσωπικές σχέσεις. Στις διαπροσωπικές σχέσεις οι κανόνες επικοινωνίας και οι κώδικες είναι διαφορετικοί από ό,τι σε μια θεωρητική συζήτηση για ένα θέμα. Και ούτως ή άλλως οι διαπροσωπικές σχέσεις κουβαλούν πάντα μια φόρτιση και μια προϊστορία, ενώ πολλές φορές το παρόν και το μέλλον τους είναι πράγματι σχεδόν ζήτημα ζωής και θανάτου. Αλλά η συζήτηση σε ένα μπλογκ ή σε μια εκδήλωση ή σε μια μεγάλη παρέα για ένα θεωρητικό ζήτημα γιατί πρέπει να ξεφεύγει τόσο συχνά σε προσωπικές επιθέσεις;
Urfurslaag, o Χίτλερ δεν διαλεγόταν με τους Εβραίους. Τους γενοκτονούσε. Οπότε μάλλον το παράδειγμά σου δεν κολλάει σε αυτό που λέω.
Kamenidi, όντως η διαφωνία μαζί σου είναι χαρά :)Για τον Οικονομίδη θα σου απαντήσω συνολικά στο ποστ για την «Ψυχή».

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home