Το μνημόνιο έχασε

Εμένα χθες βράδυ μου διαψεύστηκε μια βασική αντίληψη που είχα για αυτό που λέμε «μέσος Έλληνας». Αν αυτό το 61,31% είχε επιτευχθεί με τις τράπεζες ακόμη ανοιχτές και με μια στοιχειώδη κανονικότητα, πολλά θα μπορούσα να τα δω αλλιώς. Τώρα νιώθω μόνο δέος για μια απόφαση η οποία δεν μπορεί να βολευθεί στα συνήθη επίθετα, καθώς αποτελεί κάτι εντελώς ασύνηθες, κάτι εντελώς ανυψωτικό, κάτι εντελώς γενναίο. 

Είχα γράψει πριν δυο χρόνια ένα κείμενο με τίτλο «Το μνημόνιο νίκησε». Ε, χθες, το μνημόνιο έχασε. Οριστικά και αμετάκλητα. Έχασε επειδή εξήντα ένας στους εκατό ψηφοφόρους είπαν όχι πως δεν φοβόμαστε άλλο πια, αλλά πως παρόλο το φόβο μας αξιολογούμε άλλα αγαθά ως σημαντικότερα. Χθες η Ελλάδα δεν είπε πως την χαλάει το δυτικό καταναλωτικό πρότυπο ζωής, είπε όμως πως δεν τελείωσε η Ιστορία σε αυτό, πως δεν είναι αυτό η αρχή και το τέλος των πάντων, πως υπάρχουν και άλλου είδους νοηματοδοτήσεις στη ζωή μιας δυτικής κοινωνίας, πως ακόμη κι αν το γουστάρει, πάντως δεν το γουστάρει τόσο πολύ ώστε να εκπέσει στην εθελοδουλεία, πως ό,τι είχε να δώσει από φόβο το έδωσε. Πως είναι πια ελεύθερη, όπως μόνο εκείνος που αναδέχεται το κόστος της επιλογής του μπορεί να είναι. 

Δεν έληξε μόνο τυπικά το καθεστώς των μνημονίων πριν λίγες μέρες. Έληξε και ουσιαστικά χθες. Ό,τι ξεκίνησε από σήμερα, ό,τι θα ακολουθήσει από αύριο διαπραγματευτικά κι όπου κι αν οδηγήσει, ακόμη και σε βαρύτερο οικονομικό πρόγραμμα με βαρύτερους όρους επιτήρησης, μνημόνια δεν υπάρχουν πια. Τέλειωσαν. Τα ισοπεδώσαμε με 61,31% εν μέσω κλειστών τραπεζών και αδιανόητης προπαγάνδας.
Αυτό που θα ξεκινήσει από αύριο είναι κάτι καινούριο. Κι αν τελικά οδηγηθούμε σε κάποιου είδους συμφωνία, φυσικά και ο καθένας μπορεί να συγκρίνει τα μέτρα και να κάνει τις εκτιμήσεις του και τις αποτιμήσεις του για το τι κερδήθηκε και τι χάθηκε. Αλλά όπως η κριτική ήταν ότι πέντε μήνες τώρα η κυβέρνηση έπαιζε με τις λέξεις διατηρώντας ακέραια την ουσία των πραγμάτων, είναι στο μυαλό μου εντελώς σαφές ότι η ουσία των πραγμάτων έχει από την Κυριακή του δημοψηφίσματος αλλάξει πια.

Και η ουσία των μνημονίων δεν ήταν μόνο το είδος των μέτρων. Ήταν εξίσου και το «Πάρ΄τα θέλοντας και μη, επειδή δεν έχεις καμία άλλη επιλογή». Ε, η άλλη επιλογή πραγματώθηκε χθες το βράδυ. Και ήταν ΟΧΙ. 

Άρα αν φτάσουμε σε υπογραφή συμφωνίας, θέλετε να την πείτε τρίτο μνημόνιο, πείτε την. Αλλά και να την πείτε δεν θα είναι. Τα μνημόνια χθες πέθαναν. Από αύριο δεν έχουμε επιστροφή στα γνωστά συμβολικά πεδία του μνημονιακού ζόφου. Από αύριο τα γιούρογκρουπ και οι σύνοδοι κορυφής ξαναγίνονται πεδία διαβούλευσης, που είτε θα οδηγήσουν κάπου είτε όχι, την Ιστορία που γράφτηκε την 5η Ιουλίου του 2015 δεν μπορούν να την αγγίξουν.

Και προσωπικά πιστεύω πως έχοντας γεμίσει πια από ηρωισμό, μπορούμε τώρα να καταφύγουμε χωρίς ενοχές στον πραγματισμό.

Και ξέρω πως η τελευταία φράση είναι μια φράση που θα μου ταίριαζε περισσότερο να την είχα γράψει ειρωνικά ή έστω αμφίσημα. Αλλά την εννοώ.