Εκτός προγράμματος

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, νομίζω αυτονόητο: όσοι ωρυόμασταν τόσα χρόνια εναντίον του μνημονίου -ή εν πάση περιπτώσει για να μη το γενικεύω και για να μη μιλάω για λογαριασμό άλλων, εγώ- το κάναμε και για λόγους ιδεολογικούς, αλλά το κάναμε και βλέποντας τις δραματικές επιπτώσεις που είχε στην ελληνική κοινωνία.

Υπό αυτό το πρίσμα, το να ζούμε σε καθεστώς κλειστών τραπεζών και οικονομίας σε παράλυση, δεν είναι ένα γεγονός που μπορούμε να το προσπεράσουμε απαξιώνοντάς το και μιλώντας μόνο για το κακό που έκαναν τα μνημόνια, το γαμημένο «κάρεντ πρόγκραμ» και η ακόμη πιο γαμημένη πέμπτη αξιολόγηση, που αν μη τι άλλο -και ανεξάρτητα από το τι έρχεται αύριο- επιτέλους απόψε ψοφάνε. Αν ενδιαφερόμαστε στα αλήθεια για όσους τσακίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια, δεν μπορούμε και να σφυράμε αδιάφορα με όσα γίνονται τώρα, που τσάκισμα αποτελούν κι αυτά.

Πολύ φοβάμαι ότι μέσα σε αυτό το καθεστώς το «ναι» πριμοδοτείται και πως θα αποτυπωθεί στην κάλπη ένα αποτέλεσμα το οποίο δεν θα αποτυπώνει την αληθινή βούληση του κόσμου.

Αλλά αυτό κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι πρέπει να γίνει οποιαδήποτε σκέψη για να παρθεί πίσω. Θα ήταν τραγελαφικό. 

Από την άλλη, αν μέσα και σε αυτό το περιβάλλον επικρατήσει το «όχι», τότε αυτό θα αποτελέσει κατά τη γνώμη μου όχι κάποιο προϊόν άγνοιας κινδύνου για τα μελλούμενα, αλλά ένα, εδώ που έχουμε φτάσει, συγκλονιστικό μήνυμα γενναιότητας μέσα σε έναν αδυσώπητο οικονομικό και πολιτικό πόλεμο.

Είναι όμως ακόμη Τρίτη βράδυ. Ως την Κυριακή μεσολαβούν αιώνες.