Οι αρλεκίνοι μας

Γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης:

«Πυκνώνουν σε έντυπα και αλλού οι ''εξ αριστερών'' κριτικές στον συμβιβασμό που δεν ήλθε και στη συμφωνία του Τσίπρα η οποία βεβαίως δεν έχει υπάρξει ακόμα (και μπορεί και να μην υπάρξει). Το πρότυπο αυτών των κριτικών είναι πια η πόζα του πολεμιστή ο οποίος ενδιαφέρεται πρωτίστως για το καλό όνομα που έχει χτίσει, για τη φήμη και το κύρος του στον χώρο και στη γειτονιά του (από το αμφιθέατρο ως τη συνέλευση και το έντυπο).
Είναι προφανές: κάποιοι θέλουν απλώς να λένε και να ακούν από τους άλλους το ποίημα της αυτοεπιβεβαίωσής τους, της ριζοσπαστικής τους ''αξιοπρέπειας''. Ανεξαρτήτως των πολύ δραματικών συνθηκών και της πραγματικότητας η οποία αφορά φυσικά εκατομμύρια ανθρώπους και τη μοίρα τους,
Επιλέγουν λοιπόν τη θαλπωρή της ήσυχης συνείδησης από την πρακτική ευθύνη και το τραύμα της. Αυτό νομίζω ότι πρέπει να ονομαστεί ιερατικός ναρκισσισμός. Και είναι το βαρίδι της στιγμής γιατί αναπαράγει ακόμα ένα μεγάλο ψεύδος [που δεν το πιστεύει ασφαλώς ούτε ο κ. Λαπαβίτσας]: ότι η σημερινή ελληνική κοινωνία με τους Λουράντους της δεν είναι μια εμπορική-συναλλακτκή κοινωνία σε τεράστια κρίση ρευστότητας αλλά μια πολεμική/ ηρωική κοινότητα..
Έτσι ο πραγματικός πολιτικός χρόνος έχει πλέον βραχυκυκλωθεί στον ''κομματικό'' χρόνο μιας ζύμωσης εις το διηνεκές και στο επ' άπειρον».

Κι αναρωτιέμαι, τί τον κάνει να πιστεύει ότι αυτή η στάση που περιγράφει συνιστά θαλπωρή και όχι τραύμα. Κι αναρωτιέμαι, αν δεν μπορεί να διακρίνει τις ιστορικές διαστάσεις του τραύματος που θα προκληθεί εάν τελικά η διαπραγματευτική προσπάθεια της κυβέρνησης οδηγηθεί εκεί που δείχνει να οδηγείται. Κι αναρωτιέμαι, ποιό ποίημα αυτοεπιβεβαίωσης είναι πιο επώδυνο, εκείνο που περιγράφει, ή το ποίημα που θα απαγγέλλουν με πιο δυνατή φωνή από ποτέ, σε Ελλάδα και Ευρώπη και παντού, ότι άλλος δρόμος δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει, ότι υπάρχει αυτή η μία και μοναδικη εναλλακτική, ότι αυτό είναι η πραγματικότητα και ότι όλα τα υπόλοιπα ήταν λυσσαμένες αρνήσεις της, ότι η Αριστερά στην εποχή μας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο παρά μια παράκρουση. Κι αναρωτιέμαι τέλος αν επαληθευθούν όλα αυτά, ποιός ναρκισσισμός θα είναι ο πιο αποκρουστικός, ο ιερατικός που περιγράφει, ή ο αγοραίος, ο ναρκισσισμός των αγορών, ο ναρκισσισμός των υποστηρικτών της παντοδυναμίας της αγοράς, οι οποίοι πιο θριαμβευτές από ποτέ θα πουν, ωραία σας αφήσαμε να παίξετε και να δοκιμάσετε πώς είναι, είδατε πώς είναι, βάλτε τώρα οριστικά το κεφάλι κάτω και επιδοθείτε ως κοινωνία στις εμπορικές σας συναλλαγές, οι καιροί των ηρωικών πολέμων τέλειωσαν, εξ αρχής ήταν μια προσομοίωσή τους κι εσείς οι αρλεκίνοι μας.