Πέντε μήνες μετά

Πέντε μήνες πριν, τέτοια ώρα, έβλεπα στα Προπύλαια τον Αλέξη Τσίπρα να ολοκληρώνει τον σύντομο νικητήριο λόγο του, λέγοντας «Θα νικήσουμε» ή «Θα τα καταφέρουμε», κάτι τέτοιο πάντως. Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού αντλούσε τόση αισιοδοξία ότι θα πετύχει το ακατόρθωτο και ότι θα έκανε τους δανειστές να δεχθούν αυτά που ήθελε. Αν όμως το αισιόδοξο σενάριο μου έμοιαζε μακρινό, η αλήθεια είναι πως ακριβώς πέντε μήνες μετά έχει πραγματωθεί το απαισιόδοξο σενάριο, με την έννοια πως η συμφωνία που έχουν φέρει οι δανειστές στο τραπέζι είναι εξοντωτική. Ήταν εσφαλμένη η βασική υπόθεση πως και αυτοί είχαν να χάσουν πάρα πολλά από ένα γκρέξιτ; Πρυτάνευσαν άλλα κριτήρια; Μπλοφάρουν τόσο καλά; Ξέρουν απλά πως η διαφορά του συσχετισμού δυνάμεων είναι τέτοια, που μόνο με την πλήρη συνθηκολόγηση θα στανιάρουν, δεδομένου και του κινδύνου που θα έφερνε η μερική ικανοποίηση μιας κυβέρνησης της αριστεράς; Ό,τι απ' όλα κι αν ισχύει, τα πράγματα έχουν φτάσει σε ένα σημείο που είναι σαν να σου λένε ή φύγε ή μείνε ισοπεδωμένος. Δεν θα μείνει ισοπεδωμένος, είναι σαφές. Δεν το ξέρουν; Το ξέρουν και δεν τους νοιάζει; Θα μάθουμε σύντομα.