Μετέωρο

Είδα πριν λίγες μέρες «Το Αλάτι της Γης», ένα ντοκιμαντέρ για τον φωτογράφο Σεμπαστιάο Σαλγκάδο, και δεν μπορώ ακόμα να συνέλθω από αυτές τις φωτογραφίες. Αναφέρομαι στις ασπρόμαυρες, οι έγχρωμες μου ήρθαν στο μυαλό αντιστικτικά. Βραζιλία, πάνω από τριάντα χρόνια πριν, η παιδική θνησιμότητα σε υψηλά επίπεδα, βρέφη που πεθαίνουν πριν προλάβουν να βαφτιστούν, σύμφωνα με τις δοξασίες των Καθολικών δεν μπορούσαν να πάνε στην κόλαση αφού δεν είχαν προλάβει να κάνουν τις δικές τους αμαρτίες, αλλά ούτε και στον παράδεισο αφού κουβαλούσαν το προπατορικό αμάρτημα. Πηγαίνουν σε ένα μέρος που λέγεται λίμπο και είναι η κατοικία των ψυχών των αβάπτιστων βρεφών. Όσα έχουν προλάβει να βαφτιστούν κηδεύονται με τα μάτια κλειστά. Όσα πέθαιναν αβάπτιστα θάβονταν με τα μάτια ανοικτά, με την ελπίδα πως έτσι θα μπορέσουν να βρουν το δρόμο τους, ειδάλλως θα περιπλανώνταν για πάντα μάταια.  

Δεν ξέρω αν έχω δει σπαρακτικότερη εικόνα από την τελευταία. Θέλεις να το πάρεις στα χέρια σου και να έρθει στη μύτη σου η μυρωδιά μιας ζωής που μόλις ξεκινάει. Πού κοιτάζει με τα μάτια ανοικτά; Πού ρεμβάζει; Τί να σκέφτεται; Γιατί δεν πρόλαβε να γίνει κι αυτό καρτ ποστάλ; Γιατί δεν βαφτίστηκε να προλάβει να γίνει κι αυτό αγγελούδι; Γιατί ανεβάζω τη φωτογραφία του; Επειδή θέλω να του πω πως τ' αγαπάω. Για όσα δεν πρόλαβε. Για την αιωνιότητα που του αναλογεί. Που δεν είναι αυτή του λίμπο. Είναι αυτή της εικόνας του, η οποία, σε αντίθεση με το βάπτισμα, προσπαθεί να άρει όλων των ειδών τα αμαρτήματα, τόσο αυτά των συνθηκών της ζωής όσο κι εκείνα που συνήθισαν να πιστεύουν οι άνθρωποι ως πίστη.