Δυο χαμόγελα

Εφτά και το βράδυ. Σταματημένος στο φανάρι. Περνάει μπροστά μου. Πρέπει να είναι γύρω στα εξήντα πέντε. Φοράει κόκκινο καπέλο τζόκει σαν τον Χάρι Ντιν Στάντον στο «Παρίσι, Τέξας». Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο χαμένος με εκείνον. Πιθανότατα όχι. Χαμογελάει διάπλατα μέσα από τα αψεγάδιαστα δόντια της μασέλας του. Είναι μικροκαμωμένος, σουφρωμένος, το πρόσωπό του χάρτης ρυτίδων. Αλλά χαμογελάει διάπλατα καθώς κρατάει απ΄ το λουρί το σκυλί του. Εκείνος είναι μικρόσωμος, το σκυλί μεγαλόσωμο. Τύπου λυκόσκυλο, αλλά όχι ακριβώς. Χαμογελάει κι εκείνο διάπλατα. Είναι η ώρα της βόλτας, σκύλος και κύριος είναι εξίσου ευτυχισμένοι. Είναι βράδυ Κυριακής, ο σκύλος δεν το ξερει, δεν του κάνει καμία διαφορά, δεν ξέρει από μέρες και τέτοιες κατηγοριοποιήσεις, ξέρει από βόλτες κι από αφεντικά που τον αγαπούν. Ένας άνθρωπος και το οικιακό του ζώο. Μια σχέση ανταλλακτικής αγάπης, μια σχέση έντιμης συναλλαγής, μια σχέση τίμια, μια σχέση χωρίς ενοχές, μια σχέση ουσίας. Το βγάζει βόλτα. Ο κόσμος είναι καμωμένος καλά. Και για τους δύο.