Ζωή Κασιδιάρη

Ας ξαναθυμηθούμε μια παλιά αγαπημένη επιτυχία, όχι και τόσο παλιά δηλαδή, ούτε δυο χρόνια πριν δεν γράφτηκε. Η σε λίγες μέρες πρόεδρος της βουλής και το στο μεταξύ προφυλακισμένο και υπόδικο πρωτοπαλίκαρο του ναζισμού σχημάτιζαν κατά τον Γιάννη Πρετεντέρη ένα κοινό πρόσωπο αποτρόπαιου τέρατος:

 ~~~

Στην ελληνική πολιτική ζωή κυκλοφορεί εσχάτως ένα αποτρόπαιο τέρας. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Ούτε καινούργιο ούτε παλιό.

Κάτι παράξενο, απροσδιόριστο, ετερόκλητο και ταυτοχρόνως υποδόρια επικίνδυνο.

Είναι επικίνδυνο επειδή, σε αντίθεση με τα ερμαφρόδιτα πολιτικά χαρακτηριστικά του, διαθέτει μια συγκροτημένη μέθοδο και μια διαμορφωμένη αντίληψη που το καθιστούν ελκυστικό.

Ορισμένοι ίσως ισχυριστούν ότι τόσο η μέθοδος όσο και η αντίληψη κινούνται στα όρια της ψύχωσης και εμπίπτουν ενδεχομένως στην αρμοδιότητα της ψυχιατρικής επιστήμης. Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο επικίνδυνες.

Διότι σε μια ήδη διαταραγμένη κοινωνία η διαταραχή δεν αποτελεί εμπόδιο. Ισα-ίσα. Λειτουργεί ενίοτε ως μηχανισμός ταύτισης και ως άσκηση γοητείας.

Η μέθοδος που ακολουθεί το ιδιόμορφο αυτό τέρας είναι ένα μείγμα ελέγχου και καταγγελίας. Μόνο που το τέρας υποδύεται ταυτοχρόνως και τον μηνυτή και τον δικαστή.

Κατά κανόνα έχει εκδώσει ετυμηγορία (κατά του «συστήματος» ή κατά συγκεκριμένων προσώπων…) συνοπτικά, απλουστευτικά και ισοπεδωτικά, χωρίς να ακούει την άλλη πλευρά.

Διότι το τέρας ακούει μόνο τον εαυτό του.

Η αντίληψη είναι ο κυνισμός. Μπορεί, ας πούμε, να υπερασπίζεσαι βιαστές ή να δέρνεις Πακιστανούς αλλά ταυτοχρόνως να ελέγχεις τη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Στον εαυτό σου τα επιτρέπεις όλα. Στους άλλους υποψιάζεσαι τα πάντα. Για το τέρας «η Κόλαση είναι ο Αλλος».

Διότι το τέρας πιστεύει μόνο στον εαυτό του.

Θα αδικούσα την απήχησή του αν αναφερόμουν μόνο στη μέθοδο ή στην αντίληψη και αποσιωπούσα το στυλ.

Το στυλ είναι θρασύ, επιθετικό, αυστηρό, αγενές, άτεγκτο, μυώδες. Κατήγορος και μπράβος ταυτοχρόνως.

Δεν σηκώνει δεύτερη κουβέντα. Δεν κατανοεί τα εμπόδια που ορθώνουν μπροστά του όσοι δεν συμμερίζονται τις επιδιώξεις του.

Δεν αποδέχεται πλαίσια και κανόνες, πέρα απ' όσους υπηρετούν τους στόχους του.

Δεν ανέχεται τον αντίλογο. Δεν πιστεύει στον διάλογο. Δεν έχει όρια. Το ενδιαφέρει μόνο η καταδίκη (των άλλων). Και τελικά η επιβολή (η δική του).

Νομίζω ότι κάνουν μεγάλο λάθος όσοι το υποτιμούν. Οσοι το θεωρούν γραφικό, ανώδυνο, ακόμη και διασκεδαστικό.

Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι κανένα τέτοιο τέρας δεν θα υπήρχε αν δεν εξέφραζε πολλά μικρά τερατάκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Είναι τα δημιουργήματα του παθολογικού προσχήματος κάποιων «έξω» εναντίον κάποιων «μέσα» και κάποιων «κάτω» εναντίον κάποιων «επάνω».  

Κι από τη Ζωή ή τον Κασιδιάρη όλο και κάποιος γιατρός ή ψηφοφόρος μπορεί κάποια στιγμή να σε γλιτώσει.

Αλλά με τη Ζωή Κασιδιάρη τα πράγματα είναι πολύ πιο μπερδεμένα.   

~~~

Έγινε κανένα μεγάλο θέμα κατά του Πρετεντέρη; Ανακάλεσε ο ίδιος ποτέ; Προέβη έστω σε κάποια διορθωτική δήλωση; Όχι, όχι και όχι. Το θέμα που συζητήθηκε κατά κόρον από τα κυρίαρχα ΜΜΕ ήταν η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να μην ξαναστείλει μετά από αυτό το άρθρο εκπρόσωπο στις εκπομπές του. Στηλιτεύθηκε ως αντιδημοκρατική και δείγμα δυσανεξίας στην κριτική. Και ο ίδιος ο Πρετεντέρης παρέμεινε και παραμένει πρώτο τραπέζι πίστα να δίνει πρόσωπο στο Mega, στα Νέα και το Βήμα. Αλλά σωστά και αντιπροσωπευτικά το δίνει το πρόσωπο. Δεν υπάρχει κανένα λάθος εδώ, δεν υπάρχει καμία δυσαρμονία.