Η Ανατολή κι η Δύση διαφορές είχαν αγάπη μου

Σκέφτηκα την κοπέλα στην άλλη άκρη της γραμμής. Να ξέρει ότι παραμονιάτικα έχει να κάνει μερικές εκατοντάδες τηλέφωνα και να αντιμετωπίσει τόση πολλή ενόχληση, τόση πολλή παγερότητα, τόσο πολλή αρνητικότητα. Κι αυτή να πρέπει να λέει συνεχώς με την ίδια φωνή το ίδιο τροπάριο, να προσπαθεί να κάνει ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στα πρώτα κύματα αρνητικότητας, μπας και κάποιο αποτέλεσμα βγάλει ή απλά επειδή έτσι είναι υποχρεωμένη να κάνει, μέχρι να της το κλείσουν περίπου -ή και ακριβώς- στα μούτρα. Κι όλη αυτή η είσπραξη στραβώματος να είναι το job description της κι όλη αυτή η πρόκληση ενόχλησης να είναι η δουλειά της. Και να είναι και τυχερή που έχει δουλειά, μαύρη, άσπρη ή μαυρόασπρη, αμειβόμενη, χαρτζηλικώμενη ή απλά γραμμένη στο χιόνι.

Αλλά η πρωτοχρονιάτικη δήλωση του πρωθυπουργού μας είναι μέσα στην αισιοδοξία, οι Λευκές Νύχτες συγκλόνισαν όπως ήταν αναμενόμενο τον Φώτη, απέχουμε φυσικά πολύ ακόμα από την έκσταση που τον είχε καταλάβει τον Νοέμβριο του 99, ωστόσο Δεκέμβρη του 13 είναι καιρός για τις πρώτες δειλές θριαμβολογίες: «Αρχίζει πια η πραγματικότητα να επιβεβαιώνει ή να διαψεύδει όλα τα λόγια που καθένας λέει εύκολα στον αέρα». 

Το τελευταίο κατά πάσα πιθανότητα ποστ της χρονιάς, ας κλείσει λοιπόν με δύο τραγούδια. Ένα που έμαθα πρόσφατα κι ένα που ξαναθυμήθηκα πρόσφατα.

Aς αποχαιρετήσουμε το 13 σαν το mini horse που αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο στην ιστορία. 

Βye bye Li'l Sebastian

miss you in the saddest fashion

Kαι μετά ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί με τα γκάζια της αισιοδοξίας στο φουλ:

Έφυγε άλλος ένας χρόνος, 

που για το καλό επάλεψε, 

με τα μάτια μου τον είδα, 

που σαν έφευγε εδάκρυσε.

~

Όλοι είπανε πως μαύρη, 

ήταν η χρονιά που ζήσαμε, 

γι’ άλλη μια φορά στην Γή μας, 

την ζωή μας δεν βοηθήσαμε.

~

Μα μην σε νοιάζει εσένα για όλα αυτά, 

αυτός ο χρόνος ήταν ο καλύτερος, 

τον χρόνο που μας πέρασε σε γνώρισα, 

κι αυτός ο χρόνος ήταν ο καλύτερος.