Εικόνες
Βλέπω την Άννα - Μισέλ τώρα στον Χατζηνικολάου και μέσα σε ένα λεπτό έχει χρησιμοποιήσει πέντε - έξι φορές την λέξη «εικόνες» για να περιγράψει τα όσα άσχημα αποτελέσματα έχει φέρει η κρίση στην κοινωνία. Λέει δηλαδή ότι τις δυσάρεστες αυτές εικόνες κανείς δεν τις θέλει, ούτε η ΝΔ τις θέλει, ούτε η ίδια τις γουστάρει ούτε κανένα άλλο στέλεχος, και ότι εν πάση περιπτώσει δεν γινόταν να ακολουθηθεί άλλη πολιτική κλπ κλπ.
Και μάλλον την αλήθεια της κάθε κατάστασης την εντοπίζει κανείς καλύτερα μέσα από τις λέξεις που δεν ανήκουν στην προκάτ επιχειρηματολογία του κάθε κόμματος, την εντοπίζει κανείς καλύτερα μέσα από τις φαινομενικά αθώες λέξεις, την εντοπίζει κανείς καλύτερα μέσα από τις λέξεις που επιλέγονται μη συνειδητά, μη φιλτραρισμένα, πιο αυθεντικά.
Για την Άννα - Μισέλ λοιπόν, ό,τι συμβαίνει στο φτωχότερο κομμάτι του πληθυσμού αποτελεί εικόνα και όχι δικό της βίωμα, αποτελεί εικόνα και όχι τμήμα της δικής της πραγματικότητας. Η δική της πραγματικότητα επηρεάζεται και θίγεται ως τώρα μόνο σε επίπεδο εισβολής σε αυτήν άσχημων εικόνων· δεν κρυώνει, δεν πεινάει, δεν τρέμει για το αύριο: όλα αυτά αφορούν άλλους.
Και αυτό έγραφα και στο αμέσως προηγούμενο ποστ και διάφοροι έσπευσαν να το προσυπογράψουν στα σχόλια, προσπαθώντας όμως υποτίθεται να το αντικρούσουν· ναι, όσο δεν πεινάμε εμείς οι ίδιοι, κάθε θυσία των άλλων είναι μια θυσία που μπορεί να αιτιολογηθεί και να εκλογικευθεί: «το μη χείρον βέλτιστον».
Και θα το πω ξανά: δεν έχεις τις καλύτερες προθέσεις όταν θυσιάζεις άλλους, ακόμα και αν στο καλύτερο σενάριο τους θυσιάζεις για να σώσεις τους περισσότερους. Όταν θυσιάζεις άλλους και δεν θυσιάζεσαι και εσύ εξίσου -ή έστω αν όχι εξίσου πάντως σημαντικότατα- τότε αφενός δεν αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνουν πρακτικά αυτές οι θυσίες και αφετέρου δεν λειτουργείς ως εκπρόσωπος του θυσιαζόμενου αλλά ως εκπρόσωπος εκείνου που θυσιάζει.
Ο διάλογος στα ΜΜΕ εξακολουθεί να διαδραματίζεται μεταξύ χορτασμένων, ηλεκτροδοτούμενων και θερμαινόμενων με πετρέλαιο ανθρώπων, που αντιδικούν θεωρητικολογώντας για θυσίες άλλων.
Για την Άννα - Μισέλ λοιπόν, ό,τι συμβαίνει στο φτωχότερο κομμάτι του πληθυσμού αποτελεί εικόνα και όχι δικό της βίωμα, αποτελεί εικόνα και όχι τμήμα της δικής της πραγματικότητας. Η δική της πραγματικότητα επηρεάζεται και θίγεται ως τώρα μόνο σε επίπεδο εισβολής σε αυτήν άσχημων εικόνων· δεν κρυώνει, δεν πεινάει, δεν τρέμει για το αύριο: όλα αυτά αφορούν άλλους.
Και αυτό έγραφα και στο αμέσως προηγούμενο ποστ και διάφοροι έσπευσαν να το προσυπογράψουν στα σχόλια, προσπαθώντας όμως υποτίθεται να το αντικρούσουν· ναι, όσο δεν πεινάμε εμείς οι ίδιοι, κάθε θυσία των άλλων είναι μια θυσία που μπορεί να αιτιολογηθεί και να εκλογικευθεί: «το μη χείρον βέλτιστον».
Και θα το πω ξανά: δεν έχεις τις καλύτερες προθέσεις όταν θυσιάζεις άλλους, ακόμα και αν στο καλύτερο σενάριο τους θυσιάζεις για να σώσεις τους περισσότερους. Όταν θυσιάζεις άλλους και δεν θυσιάζεσαι και εσύ εξίσου -ή έστω αν όχι εξίσου πάντως σημαντικότατα- τότε αφενός δεν αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνουν πρακτικά αυτές οι θυσίες και αφετέρου δεν λειτουργείς ως εκπρόσωπος του θυσιαζόμενου αλλά ως εκπρόσωπος εκείνου που θυσιάζει.
Ο διάλογος στα ΜΜΕ εξακολουθεί να διαδραματίζεται μεταξύ χορτασμένων, ηλεκτροδοτούμενων και θερμαινόμενων με πετρέλαιο ανθρώπων, που αντιδικούν θεωρητικολογώντας για θυσίες άλλων.
posted by Old Boy @ 11:51 μ.μ.
4 comments
4 Comments:
Ναι έτσι είναι, αλλά ας μην αναπαράγουμε κι εμείς το λεξιλόγιο της κάθε Άννας Μισέλ. Ας μην μπαίνουμε στο παιχνίδι τους, ας απαγορεύσουμε στον εαυτό μας να τρώμε την προπαγάνδα τους μέσω επιλεγμένων λέξεων που, κάθε άλλο, παρά την πραγματικότητα περιγράφουν.
Αναφέρομαι συγκεκριμένα στη λέξη "θυσία". Κανένας έλληνας δεν δέχθηκε να θυσιαστεί για να καλύψει η κάθε Άννα Μισέλ την εγκληματική πολιτική του κομματικού χώρου της που οδήγησε τη χώρα στην χρεοκοπία, τους νέους στην ανεργία, τους εργαζόμενους στην απόλυση, τις επιχειρήσεις σε λουκέτο, τους φορολογούμενους μισθωτούς και συνταξιούχους στην εξαθλίωση. Η λέξη που περιγράφει ό,τι επέβαλαν οι κομματικοί χώροι της κάθε Άννας Μισέλ είναι η λέξη "εκτέλεση".
...τότε αφενός δεν αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνουν πρακτικά αυτές οι εκτελέσεις και αφετέρου δεν λειτουργείς ως εκπρόσωπος των εκτελεσθέντων αλλά ως εκπρόσωπος εκείνου που εκτελεί, επομένως.
Πολύ σωστό σε βρίσκω.
Είναι συνηθισμένο οι ανέντιμοι πολιτικοί να φωνάζουν χωρίς να λένε τίποτα και τα πάντα.Ξέρουν όλοι ότι ο φωνακλάς τραβάει την προσοχή λέγοντας ασυναρτησίες όταν δεν υπάρχουν πειστικά επιχειρήματα.
Έτσι το -για σένα Κώστα-,ενώ ο Κώστας δεν ήθελε να ακούει τις υποσχέσεις κατανόησις της Μισέλ επειδή ένοιωθε την κοροϊδία,ήταν για τον τηλεθεατή.
Το σημαντικότερο όμως κατά τη γνώμη μου είναι όταν οι πολίτες μιλάνε για τα προβλήματα της δουλειάς τους και με την επιχειρηματολογία τους καταλαβαίνεις αν έχουν συνειδητοποιήσει τις ευθύνες των πολιτικών που κυβερνούν.
Έτσι το ποστ αυτό που είναι συνέχεια του προηγούμενου σωστά τοποθετεί την διάσταση ότι δεν μπορεί μια κουβέντα μεταξύ χορτάτων να λύσει προβλήματα πεινασμένων,πόσο μάλλον όταν ο χορτάτος θυσιάζει μερίδα πολιτών της χώρας και αυτό το βαφτίζει-για το καλό της χώρας,αμάθεια,παράπλευρες απώλειες,εφαρμογή νόμων,πορεία προς την ανάπτυξη,«το μη χείρον βέλτιστον». Γιατί οι δηλώσεις κατανόησης χωρίς συγκεκριμένη δίκαιη λύση είναι εκλογίκευσει της θυσίας.
Old Boy, αν και σημειολογικά η προσεγγισή σου είναι σωστή όσον αφορά το επίπεδο της εικονικής πραγματικότητας μέσα στην οποία ζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο και συμβαίνει στον περισσότερο κόσμο. Αυτό που είναι εντυπωσιακό -και ταυτόχρονα τρομερά προβληματικό- είναι πως σε μια χώρα με βαθύτατη κρίση εξακολουθεί να επιβειώνει ο ίδιος διάλογος στα χαμηλώτερα κοινωνικά στρώματα, κάτι που φαίνεται πχ από τα σχόλια στο μπλογκ σου.
Η πίεση που έχει δεχθεί η ελληνική κοινωνία τα τελευταία τρια χρόνια ξεκάθαρα δεν έχει αφήσει άθιχτο παρά ελάχιστο κομμάτι της και επομένως ο διάλογος στα ΜΜΕ μπορεί να γίνεται μεταξύ χορτασμένων, αλλά στο καφενειακό επίπεδο είναι μεταξύ μη θερμενόμενου και χωρίς ρεύμα της οικογένειας των 300-500 ευρώ και μη θερμενόμενου, αλλά με ρευμα των 700 έως 1000 ευρώ. Στους διαλόγους περί θυσιών επομένως δεν μπορεί να ισχύει η θεωρεία του false consciousness, ότι δηλαδή αυτός που βγάζει το 800αρι έχει την ψευδαίσθηση του ανήκειν σε ανώτερη κοινωνικά τάξη.
Δυστυχώς αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα πως μάλλον η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ένα στάδιο πριν την ανθρωποφαγία, αφού η εξωτερίκευση της αντίδρασής της απέτυχε μετά τους αγανακτισμένους και τις εκλογές του '12.
Εκτός και αν ισχύει η υπόθεση των νεοφιλελέ περί "κωλοελλήνων", που μαζί τα έφαγαν και συνεχίζουν να μη μπορούν να αλλάξουν γι' αυτό και μαζί καταλλήξουν στον πάτο, πραγματικά ισχύει. Η δεύτερη θέση μου προκαλεί αλλεργία, αφού παραβλέπει πως ανάλογα φαινόμενα με τα ελληνικά (όπως πχ διαφθορά) δεν είναι αποκλειστικά προνόμιο της Ελλάδα, αλλά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Παρόλα αυτά, η ελληνική κοινωνία έχει ένα θέμα με τον αλτρουισμό -ή καλύτερα την έλλειψή του- και γι' αυτό υποφέρει πιο διεσπασμένα σε σχέση με τους Ιρλανδούς ή τους Πορτογάλους, που βρίσκονται στην ίδια μοίρα, αλλά καταφέρνουν έξω να δείχνουν άλλη εικόνα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home