Kαθόσουν και μου έλεγες πως πρέπει να εγγράψουμε την υπόθεση στο πινάκιο κι εγώ καθόμουν και σου έλεγα για
το παράδοξο του Πινόκιο: αν ο Πινόκιο πει «η μύτη μου μεγαλώνει τώρα» και λέει αλήθεια, τότε η μύτη του δεν θα μεγαλώνει πια, ακριβώς επειδή είπε την αλήθεια, αλλά αφού δεν μεγαλώνει τώρα, τότε ο Πινόκιο έχει πει ψέμματα πως η μύτη του μεγαλώνει τώρα, άρα να τη που μεγαλώνει πάλι τώρα, που σημαίνει ότι ο Πινόκιο έχει πει την αλήθεια, άρα θα σταματήσει πάλι να μεγαλώνει, εντ σόου ον, εντ σόου ον, σόου μαστ γκόου ον, το σόου του μεγαλώματοςμημεγαλώματος της μύτης, ενός οργάνου στην κυριολεξία εκτός ελέγχου πλέον, καθώς αρκεί αυτός που το φέρει να κάνει δήλωση για το μεγάλωμά του για να το βραχυκυκλώσει, για να μην ξέρει τι να κάνει, ποιά η αλήθεια, ποιό το ψέμμα, ποια η χρυσή μεταξύ τους τομή, ώστε να κανονίσει κι αυτό την πορεία του, είτε προς το μεγάλωμα είτε προς το μη.
Αποφασίσαμε τότε να εγγράψουμε την υπόθεση στον πινόκιο, να συζητηθεί μετά τις αναβολές και πριν τις πρωτοείσακτες, στο κομμάτι εκείνο της μύτης του που μια μεγάλωνε και μια υποχωρούσε, στο κομμάτι δηλαδή εκείνο μιας ύλης που μια υπήρχε και μια όχι, στο κομμάτι δηλαδή εκείνο ενός σώματος που αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία, στο κομμάτι δηλαδή εκείνο μιας πραγματικότητας που εξαρτιόταν κυριαρχικά από λίγες λέξεις,
κι ως γνωστόν ό,τι εξαρτιέται από λίγες λέξεις δεν μπορεί παρά να είναι
αληθινό και ψεύτικο
ταυτόχρονα.
3 Comments:
Ήταν το καλλίτερο κείμενο σου εδώ και καιρό αν εξαιρέσουμε τα κινηματοκριτικά που είναι μια κατηγορία από μόνα τους. (μεγάλωσε ή όχι η μύτη μου εσύ αποφασίζεις)
Θα διαφωνήσω για μια φορά.
Το συγκεκριμένο παράδοξο είναι εντελώς γελοίο γιατί το μόνο που πράγματι ισχύει είναι ότι όταν λέει ψέμματα -> η μύτη του μεγαλώνει και όχι το αντίθετο, θα μπορούσε κάλλιστα να υποβάλλεται σε εγχείριση ρινικής επαύξησης και αληθώς να μιλάει γι΄ αυτό ο Πινόκιο).
Όσο για την κατάσταση «ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία» είναι αποδεκτή από τη Φυσική Επιστήμη χωρίς την καταφυγή σε παράδοξα και δικολαβισμούς.
Για τις λέξεις, δεν ξέρω, νομίζω η ασάφεια είναι δεδομένη, αν είναι λίγες λόγω μη πληρότητας, αν είναι πολλές λόγω αποπροσανατολιστικής ομίχλης.
Το παράδοξο είναι ότι η εξάρτησή μας από τις λέξεις είναι συνυφασμένη με την πορεία μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε η ισορροπία μας να εξαρτάται και από τα δύο-αληθινό και ψεύτικο ταυτόχρονα.
Η εσωτερική μύτη -συνείδηση-αμφιταλαντεύεται μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας για να ισορροπεί με την πραγματικότητα.
Αλήθεια ποια είναι η χρυσή τομή μεταξύ της αλήθειας και του ψέματος;
Βάζεις δύσκολα Old Boy!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home