Πέραν και της απώθησης

«Στον Μπαμπά

που δεν πρόλαβε να το τελειώσει».

Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που διαβάζει κανείς ανοίγοντας το μυθιστόρημα του Τζόναθαν Κόου «Εxpo 58». Μετά διαβάζω τις πρώτες σελίδες, πολύ ενδιαφέρουσες. Ολοκληρώνω τη φυσική μου ανάγκη, τέρμα του ενδιαφέροντος, αφήνω και το βιβλίο. Θα επιστρέψω πιθανώς στις σελίδες του την επόμενη φορά που θα υπακούσω στο κέλευσμα της μητέρας φύσης. Στο 'χω ξαναπεί, εδώ και πολύ καιρό δυσκολεύομαι να διαβάσω οπουδήποτε αλλού. Γιατί είναι τόσο ταμπού να μιλά κανείς για αυτή την ανάγκη; Ίσως δεν είναι ταμπού, ίσως είναι απλώς θέμα καλαισθησίας. Αλλά μπα, ταμπού είναι τελικά. Δεν είναι σοβαρό να συζητά κανείς για αυτά τα θέματα. Γι' αυτό και ό,τι αναφορά γίνεται στο θέμα είναι βασικά σε επίπεδο ανεκδοτολογικό. Το σεξ δεν υπήρξε ποτέ στα αλήθεια ταμπού. Το σεξ δεν μπόρεσε ποτέ να εξοριστεί στα αλήθεια από το μυαλό των ανθρώπων. Είτε το συζητούσαν ευθέως είτε όχι, πάντως υπήρχε εκεί ως κάτι σημαντικό, ως κάτι άξιο λόγου ή λογοκρισίας· το ίδιο είναι τελικά. Αλλά θεμελιώδεις τρόποι λειτουργίας του πρότζεκτ «άνθρωπος», εκ των ων ουκ άνευ κυριολεκτικά τρόποι λειτουργίας του, όπως ο ύπνος, για τον οποίο λέγαμε δυο ποστ πιο κάτω, ή η αφόδευση, αυτοί ναι, αυτοί είναι τα αυθεντικότερα ταμπού, αυτοί είναι που το μυαλό τους βγάζει εκτός θέματος, που το μυαλό τους κρίνει ως ανάξιους σοβαρού λόγου ή λογοκρισίας. Τι θανάσιμο αμάρτημα έχει υπάρξει διαχρονικά το σεξ, τι βαβούρα ενοχική έχει συσσωρεύσει, πόσο αστεία και ασήμαντη και χαχαχού και χαμηλού βεληνεκούς η ενοχή για τη βρώμα που παράγει το ανθρώπινο σώμα, για τη βρώμα που εμείς οι ίδιοι καθημερινά βγάζουμε.

Στον Μπαμπά λοιπόν

που δεν πρόλαβε να το τελειώσει,

πάει να πει πως ο πατέρας του Τζόναθαν Κόου δεν κατόρθωσε να αναβάλει για λίγο ακόμα το θάνατό του για να του πει ο γιος του μια ακόμη ιστορία, οι ιστορίες θα διαρκούν πάντα περισσότερο από τις ζωές, γκουγκλάρω λίγο και βλέπω πως ζήτησαν από τον Κόου να γράψει για το θάνατο της Θάτσερ κι αυτός έγραψε για το θάνατο του πατέρα του, ή μάλλον για τον θάνατο γενικά, γιατί τι άλλο υπάρχει να μας εξισώνει όλους, διασήμους και άσημους μπαμπάδες διασήμων, εκτός από τον θάνατο ή τον ύπνο ή τον σεξ ή το χέσιμο, εκτός από μερικές βασικές ακλόνητες παραμέτρους της ανθρώπινης κατάστασης, συζητημένες, απωθημένες ή πέραν ακόμη και αυτής της ίδιας της απώθησης;