Δεν γίνονται όλα μαζί

Mπορούμε κατ' αρχάς να το σκεφτούμε έτσι: αν τον Ιούνιο του 2012 είχαν επικρατήσει οι δυνάμεις του χάους και είχαμε πάει στη δραχμή ή είχε σταματήσει η «βοήθεια των εταίρων μας» και κόσμος πέθαινε από μαγκάλια επειδή δεν είχε ρεύμα και πετρέλαιο, όλοι αυτοί οι τωρινοί αντιλαϊκιστές θα είχαν βγει στα κάγκελα με αφρούς στο στόμα.
Αλλά ας μην το πάρουμε έτσι, ας το πάρουμε αλλιώς.
Ας υποθέσουμε ότι οι επιλογές της πολιτικής ηγεσίας της χώρας την άνοιξη του 2010 και οι -ως ένα βαθμό προϊόν εκφοβιστικής πλύσης εγκεφάλου- επιλογές του ελληνικού λαού τον Ιούνιο του 2012 ήταν οι καλύτερες δυνατές ή, έστω, οι λιγότερο κακές.
Ας υποθέσουμε πως μέσω των επιλογών αυτών αποφύγαμε μια πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που βιώνουμε σήμερα.
Ας τα υποθέσουμε αυτά για χάρη του επιχειρήματος και ας υποθέσουμε ότι το γεγονός πως απόψε εγώ μπορώ και γράφω από σπίτι που έχει και ρεύμα και νερό και ίντερνετ, μέχρι και θέρμανση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και πως εσύ απόψε ή αύριο ή μεθαύριο θα μπορέσεις να διαβάσεις αυτό που γράφω,
ας υποθέσουμε δηλαδη πως το γεγονός ότι εσύ κι εγώ έχουμε ακόμα αντέξει
οφείλεται αποκλειστικά στο ότι η χώρα μας έκανε το σωστό, μπήκε στην ευλογία του μνημονίου και δεν έφυγε από την αγκαλιά του παρόλες τις ανορθολογικές σειρήνες της καταστροφής.
Ακόμη και σε αυτό το υποθετικό σενάριο όμως, εκείνο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χωνευθεί, είναι να υπάρχει η απαίτηση, όσοι δεν άντεξαν, όσοι ρίχτηκαν ως φύρα έξω από το καράβι, όσοι εξαθλιώθηκαν, να μην λογίζονται ως θύματα αυτών των αποφάσεων. 

Εκείνο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χωνευθεί δηλαδή είναι, όταν αυτά συμβαίνουν, να μας μιλούν για λαϊκισμό, για νεκροφιλική εκμετάλλευση, για καταστροφολαγνεία, να προσπαθούν να τα ερμηνεύσουν όλα ως μεμονωμένες κακές στιγμές.

Δεν γίνονται όλα μαζί, καθάρματα.
Να δεχτούμε πως ειλικρινά πιστεύατε και πιστεύετε ότι άλλος τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης από αυτόν δεν υπήρχε και δεν υπάρχει; Ας το δεχτούμε. Αλλά προπαγανδίσατε και συνεχίσετε να προπαγανδίζετε λύσεις που εξοντώνουν τους ασθενέστερους. Που όλως συμπτωματικά δεν είστε εσείς, αλλά κάποιοι άλλοι. Ε, όταν λοιπόν η δική τους εξόντωση έρχεται στο φως, σταματήστε να κρύβετε το κεφάλι σας στην άμμο, σταματήστε να μας ζητάτε να το κρύψουμε κι εμείς, ας το βγάλουμε όλοι μαζί έξω κι ας δούμε αυτούς που ισοπεδώνονται.
Σεβαστείτε τουλάχιστον την ισοπέδωσή τους, κατεβάστε το φρύδι, σταματήστε να είστε τόσο ελεεινοί, βγάλτε το γαμημένο σκασμό.