Somewhere in the course of eternal justice

Συνολικά για την ταινία μπορείς να δεις εδώ, αλλά τώρα θέλω να μιλήσω για μια συγκεκριμένη σκηνή της. Mαστιγώνει λοιπόν αλύπητα ο δουλοκτήτης τη δούλα και γυρνάει ο άλλος και του φωνάζει ότι, αργά ή γρήγορα, κάπου στην πορεία της αιώνιας δικαιοσύνης θα λογοδοτήσει για αυτήν του την αμαρτία. Και είναι πραγματικά ανυπόφορο να μην έχεις το αποκούμπι της θρησκευτικής πίστης. Γιατί ο πιστός έχει τουλάχιστον να λέει αυτό: πως η αδικία και η βαρβαρότητα δεν θα μείνουν ατιμώρητες. Ο μη πιστός πώς την παλεύει αυτή τη γνώση της ατιμωρησίας; Πώς γίνεται να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αιώνια δικαιοσύνη; Τι μπορεί να υποκαταστήσει αυτό το βάλσαμο του νου; Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς της ανθρώπινης δικαιοσύνης; Ο αγώνας για έναν λιγότερο βάρβαρο κόσμο; Ακόμα κι έτσι τι γίνεται με τα καθάρματα που μαστιγώνουν αλύπητα είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά; Τι γίνεται με αυτούς τους αληθινούς θριαμβευτές της ζωής που θα γεράσουν κυριαρχώντας και θα πεθάνουν από βαθιά γεράματα, ολότελα ατιμώρητοι, πιθανότατα και δοξολογούμενοι και αποθεωνόμενοι; Πόσο σκανδαλώδης είναι ένας κόσμος χωρίς Θεό, χωρίς ξεκαθάρισμα λογαριασμών μετά, χωρίς μεταφυσικό εφετείο; Είναι τελικά ένας κόσμος που παρότι κάθε άνθρωπος έχει εγγεγραμμένες μέσα του τις έννοιες του καλού και του κακού, το κακό όχι μόνο εμφιλοχωρεί εδώ κι εκεί, αλλά κρατά για πάρτη του τεράστια κομμάτια της ζωής μέσα στις κοινωνίες. Αν τουλάχιστον δεν μας ένοιαζε, αν τουλάχιστον καλό και κακό δεν σήμαιναν τίποτα το φοβερό, αν τουλάχιστον ήμασταν εκ φύσεως κυνικοί. Όχι όμως: και το κακό να σημαίνει κακό, και να μην πιστεύεις πως η κυριαρχία του είναι προσωρινή και πως όλα θα φτιάξουν σε κάποια άλλη ζωή, διαφορετική από αυτήν που ζεις τώρα.