Ιστορίες πανσελήνου

Eίναι ένας γείτονας που χθες το βράδυ φτερνιζόταν-έβηχε-κραύγαζε, κάτι ανάμεσα στα τρία, σαν να προσπαθούσε να βγάλει από μέσα του το χτικιό, σαν να εκδήλωνε όσο πιο κατηγορηματικά μπορούσε την δυσφορία του προς την ζωή, σαν να εξέφραζε όσο πιο εμφατικά γινόταν την γενική του άρνηση απέναντι σε ό,τι έχει πάει στραβά.

Καμιά φορά φτερνίζεται-βήχει-κραυγάζει και κατά τη διάρκεια της μέρας. Αλλά βασικά περιμένει τη νύχτα για να επιτεθεί, όταν ξέρει πως θα ακουστεί καλύτερα, όταν ξέρει πως κάποιους θα ξυπνήσει, κάποιους θα ταράξει, κάποιους θα εκδικηθεί. Ειδικά χθες είχε σκυλιάσει, βάζοντας σαν στόχο όχι μόνο την βραδυνή ησυχία, αλλά και το φεγγάρι. Ανταγωνιζόταν την πανσέληνο για το ποιος από τους δυο τους θα κυριαρχήσει. Φτερνιζόταν-έβηχε-κραύγαζε μανιασμένα, προσπαθώντας να την φτύσει, να την γδάρει, να την ματώσει, να την λερώσει. Στην πιο φωτεινή πανσέληνο του έτους έπρεπε να αντιπαρατάξει την πιο σκοτεινή του κραυγή.

Την ίδια ώρα τόσοι και τόσοι κατέβαζαν την πανσέληνο στον υπολογιστή τους, σε ένα είδος νόμιμου downloading, αναρτώντας φωτογραφίες της και υπακούοντας σε μια τελετουργία όχι εξ ορισμού τόσο διαφορετική από την τελετουργία του γείτονα. Στο ίδιο ερέθισμα αντιδρούσαν και οι μεν και ο δε, σαν σκυλιά του Παβλόφ, με τους μεν να θύουν στη νομιμότητα των αντιδράσεων, στην κανονικότητα, στην ένταξη στην κοινότητα των ανθρώπων-που-κοιτούν-μαγεμένοι-το-φεγγάρι-και-συγκινούνται-από-την-αναμφισβήτητης-αισθητικής-προαιώνια-ομορφιά και τον δε να λειτουργεί ως υπερήρωας της μιζέριας, ως ο απόκληρος που φτερνίζεται-βήχει-κραυγάζει για να επιστρέψει στην κοινότητα λίγο από το κακό που του έχει κάνει ή ίσως προσπαθώντας έτσι απεγνωσμένα να ακουστεί. Ίσως ποτέ δεν τον άκουσαν, ίσως μια ζωή μιλούσε και δεν του έδιναν σημασία. Ίσως he wanted to be one way, but it's the other way.

 

Η πιο εκθαμβωτική πανσέληνος που είδα ποτέ εγώ ήταν κάποτε στην παραλιακή. Οδηγούσα κι εμφανίστηκε ξαφνικά στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου τόσο φωτεινή, τόσο ανεπίληπτα στρογγυλή, τόσο κοντά στη θάλασσα, που δεν ήξερα πώς να χωρέσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου. Οδηγούσα, την κοιτούσα κι έλεγα, όχι, δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν. Και πράγματι δεν ήταν, γιατί ήταν μια ταμπέλα ενός μαγαζιού, μια λάμπα, δεν θυμάμαι ακριβώς, κάτι τεχνητό πάντως. Και η αληθινή πανσέληνος λίγο πιο κει με κοιτούσε και με κορόιδευε, μέχρι που άρχισα να την κοροϊδεύω κι εγώ, αντιπαρατάσσοντάς της πόσο μικρότερη και λιγότερο φωτεινή ήταν από εκείνην που πριν λίγο κοιτούσα. Έκτοτε την ελέγχω κάθε μήνα, μπας και μπορέσει επιτέλους να συγκριθεί με μια ταπεινή κατασκευή από νέον. Αλλά δεν τα καταφέρνει, επαναπαυόμενη στην αντικειμενική ομορφιά της, θεωρώντας πως το υποκειμενικό βλέμμα και η πρόσληψη της ομορφιάς και το -εάν η στιγμή είναι πρόσφορη- αυτοπαραμύθιασμα για την εκστατικότητα ενός ουράνιου σώματος, είναι ήσσονος σημασίας. Και μπορεί να έχει και δίκιο δηλαδή, αφού οι άνθρωποι συνεχίζουν να κατεβάζουν στον υπολογιστή τους φεγγάρια αντί για πινακίδες, λάμπες ή ό,τι εν πάση περιπτώσει συνιστά την δική τους εκδοχή της ομορφιάς, την δική τους αφήγηση της μαγείας.