Down in the hole

Mια μέρα θα κλείσουμε τον διάβολο στην τρύπα του. Και θα τον κλείσουμε καλά. Και δεν θα ξαναβγεί ποτέ. Και δεν θα μας λείψουν οι εξάψεις που μας πρόσφερε. Γιατί δεν ήταν εξάψεις αλλά παραχαράξεις. Μια μέρα δεν θα χρειαζόμαστε άλλες παραχαράξεις, άλλες παραπλανήσεις, άλλες παραισθήσεις. Μια μέρα θα αξιωθούμε τη διαύγεια των αληθινά δυνατών. Και θα αντικρίσουμε τον εαυτό μας σε όλη του την μεγαλόπρεπη αδυναμία. Και θα λέμε ναι, αυτός είμαι, αυτός και άλλος όχι. Θα λέμε είμαι αυτός που αντέχει να με δει. Αυτός που δεν καμουφλάρει πια τις πληγές του. Που βγάζει αυτούς τους ψεύτικους επιδέσμους κι αφήνει το αίμα να τρέξει. Μέχρι να βγει όλο το κακό αίμα από μέσα του. Κι αν ήταν τόσο πολύ ώστε αδειάζοντας να μείνει κι ο ίδιος άδειος, ας είναι. Θα ξαναγεμίσουμε τον άδειο εαυτό μας με αίμα καλό. Κι ο διάβολος θα μένει στην τρύπα του. Και θα περπατάμε στον κήπο χέρι χέρι. Και θα λέμε ο ένας τον άλλον θεό. Και ο διάβολος θα χτυπιέται στην τρύπα του. Με χρειάζεστε, θα λέει. Δεν μπορείτε χωρίς εμένα. Συγκαθορίζω το ποιοί είστε. Ήμουν πάντοτε παρών. Από τότε που πρωτοπερπατήσατε στον κήπο γυμνοί. Είμαι αυτό που ξέρετε ως ζωή. Σας προσέφερα την έκπτωση, σας προσέφερα την έννοια της αμαρτίας, σας δώρισα την ενοχή και την ποινή. Και θα πηγαίνουμε τότε και θα καθόμαστε πάνω στην τρύπα του. Και τα σώματά μας θα φωνάζουν πιο πολύ απ' τις κραυγές του. Μέχρι να έρθει η στιγμή που δεν θα μας απασχολούν. Το απατηλό των επιχειρημάτων του, όλα αυτά που παραπειστικά προβάλλει ως εκπροσώπους του. Όλη αυτή η σπατάλη.

Μια μέρα θα βγάλουμε τον διάβολο από την τρύπα του. Θα τον φιλήσουμε στα χείλια όπως κάποτε φίλησαν τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή. Όχι πως θα είμαστε εντελώς πεπεισμένοι ότι έχουμε εξουδετερώσει εντελώς την ισχύ του. Αλλά θα ξέρουμε πια πως αν ένα πράγμα συνιστά την αληθινή υπόσταση του είναι η λέξη αυτοκαταστροφή. Και δεν θα τον ξανανιώσουμε ποτέ τον πειρασμό της αυτοκαταστροφής; Ίσως. Aλλά δεν θα μπορεί να κρύβεται πια πίσω από άλλες λέξεις. Το ειρωνικό με την αυτοκαταστροφή -άρα το ειρωνικό και με τον διάβολο- είναι πως είναι περιττή. Η ζωή αργά ή γρήγορα θα σε καταστρέψει. Οπότε ποιός ο λόγος της βιασύνης; Ποιος ο λόγος μέχρι να σε φθείρει εκείνη έως το σημείο της λήξης της ύπαρξής σου, να μη ζήσεις χωρίς διαβόλους, χωρίς πόνους περιττούς, χωρίς το κακό που παριστάνει το καλό;

Μια μέρα θα καταλάβουμε ποιοί ακριβώς είμαστε και τι ακριβώς είναι αυτό που είμαστε. Όσο κι αν πονέσει. Μια μέρα θα αξιωθούμε τη διαύγεια των αληθινά δυνατών. Και θα λυτρωθούμε. Και θα περπατάμε στον κήπο χέρι χέρι, κι ο διάβολος ας είναι βαθιά χωμένος στην τρύπα του ή ας μας ακολουθεί σαν αρπακτικό. Το ίδιο θα είναι. 

Μια μέρα θα πάψουμε να αυτοκαταστρεφόμαστε, και όση ζωή μας έχει απομείνει θα τη ζήσουμε ως συνείδηση της αργά ή γρήγορα επερχόμενης καταστροφής, αλλά ταυτόχρονα και ως αναζήτηση και κατάκτηση όσο περισσότερης ευτυχίας μας αναλογεί ως τότε.