Το παιχνίδι και το σχέδιο

  ... ένας μπόμπιρας ήταν εκείνος που έκλεψε την παράσταση στο Στάμφορντ Μπριτζ. Πρόκειται για τον γιο του αναπληρωματικού γκολκίπερ των Μπλε Ρος Τέρνμπουλ, Τζος, ο οποίος την ώρα που ο μπαμπάς του και οι υπόλοιποι παίκτες με τα παιδιά τους πανηγύριζαν στο κέντρο του γηπέδου, αυτός ξεπόρτισε προσπαθώντας να σκοράρει με μια μπάλα ίσα με το μπόι του. Τελικά τα κατάφερε και γνώρισε την αποθέωση από τους φίλους της Τσέλσι, που άρχισαν να τραγουδούν «sign him up» (σ.σ. υπογράψτε τον)!

---

Ο μικρός παίρνει την μπάλα και αρχίζει να την κλωτσάει προς το τέρμα. Αν η εξέδρα ήταν γεμάτη γυναίκες, εκείνες θα ήταν ενθουσιασμένες με αυτό καθαυτό το θέαμα του μικρού (έχοντας πιθανώς κι ένα ποσοστό ανησυχίας για το αν θα το βαρέσει πολύ ο ήλιος ή αν ξεμακραίνει πολύ μόνος του ή αν φάει κανένα αδέσποτο σουτ και γκρεμιστεί). Το αν θα έβαζε ή δεν θα έβαζε γκολ πάντως θα τους φαινόταν εντελώς δευτερεύον. Αλλά όταν η εξέδρα είναι γεμάτη άντρες και όταν γίνεται αντιληπτό τι πάει να κάνει ο μικρός, το πράγμα αμέσως σοβαρεύει: υπάρχει ένα τέρμα, μια γραμμή, μια μπάλα που πρέπει να την περάσει, ένας στόχος, ένα διακύβευμα. Δεν είναι το ίδιο είτε το βάλει είτε όχι, δεν έχει σημασία το πόσο γλυκούλι είναι το παιδί και πόσο μαγευτικό αυτό που κάνει. Σημασία έχει να περάσει η μπάλα τη γραμμή. Και η χαρά τους όταν την περνάει και μπαίνει το γκολ δεν απέχουν και τόσο πολύ από τη χαρά για το γκολ του Ιβάνοβιτς στις καθυστερήσεις του ευρωπαϊκού τελικού. Η χαρά τους είναι μεν χαβαλεδιάρικη αλλά ταυτόχρονα σοβαρή, ενώ η αντίστοιχη χαρά των γυναικών θα ήταν συγκαταβατική, καθώς είτε περνούσε η μπάλα τη γραμμή είτε όχι, άλλα είναι τα σοβαρά και μεγάλα θέματα, σοβαρό και υπέροχο θέμα είναι το θαύμα της παιδικής ηλικίας.

Ενώ οι άντρες παίρνουν το παιχνίδι στο σοβαρά. Ενώ οι άντρες έχουν για τη ζωή παιχνιδιάρικη αντίληψη. Και για αυτό κάνουν σαν αλλόφρονες όταν βάζει γκολ ο Ιβάνοβιτς στο 92'. Και για αυτό εκτός από τον πανηγυρισμό για το γκολ του μικρού, τραγουδάνε μετά εν χορώ «Sign him up»· το παιχνίδι και ο χαβαλές, αυτά τα βασικά αντρικά χαρακτηριστικά. Όχι αποκλειστικά αντρικά βέβαια. Αλλά ο άντρας ζει τη ζωή του ως ένα μεγάλο παιχνίδι, ενώ η γυναίκα τη ζωή της ως ένα μεγάλο σχέδιο. Δεν ήμασταν ποτέ οι σοβαροί της υπόθεσης. Ήμασταν αυτοί που επικρατούσαμε με τη φυσική δύναμη. Κι αφού επικρατούσαμε, μας έπαιρνε και να παίζουμε και να χαβαλεδιάζουμε, ακόμα και να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας στους πολέμους. Ενώ οι γυναίκες ήταν πάντα οι σοβαρές. Εν μέρει επειδή δεν γίνεται αλλιώς αν μεγαλώνεις μια ζωή μέσα στο σώμα σου και μετά έχεις να φροντίσεις να παραμείνει εν ζωή, εν μέρει επειδή απέναντι στη φυσική δύναμη και την καταπίεση των αντρών χρειαζόταν να ζεις τη ζωή σου με σχέδιο. 

Στα αντρικά μάτια το παιχνίδι είναι σοβαρό και συγκινητικό πράγμα· αν η μπάλλα θα περάσει ή δεν θα περάσει τη γραμμή κρίνει πολλά. Αυτή η συγκίνηση της επίτευξης του γκολ, είναι μια διαφορετική συγκίνηση από τη συγκίνηση που νιώθει μια γυναίκα βλέποντας ένα μωράκι να κλωτσά μια μπάλα. Ο άντρας συγκινείται με το γκολ, η γυναίκα με το μωράκι.