Προέρχεσαι από την Αριστερά
Οι τρεις πασοκικές δεκαετίες έκαναν δε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για σένα, έκαναν την ένταξη και καθιέρωσή σου στην καρδιά των εξελίξεων, σχεδόν μηδενικά οδυνηρή. Σοσιαλιστικό λεγόταν άλλωστε το κόμμα, που δεν ήταν καν κόμμα αλλά κίνημα. Και τίποτα δεν ήταν πιο έργο τέχνης από την μετάλλαξή του. Όχι μόνο την αρχική επί Αντρέα, αλλά και κυρίως την επόμενη επί Σημίτη. Εκεί ήσουν πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Ο εκσυγχρονισμός κέρδισε την ψυχούλα σου όσο τίποτα άλλο. Αυτά ήταν τα δικά σου roaring twenties, η βίλα του Γκάτσμπι του καλοκαιριού του 22 ήταν η Σοφοκλέους των πρώτων μηνών του 99. Όταν ύστερα ήρθε ο Γιώργος, σε κέρδισε η ανοικτή διακυβέρνησή του, η πράσινη ανάπτυξή του, η ευγένεια και η δημοκρατικότητά του. Ήταν καιρός να αλλάξουν όλα. Κι όταν άλλαξαν στα αλήθεια όλα, πολύ γρήγορα αντιλήφθηκες ότι το παιχνίδι είχε αλλάξει και πίστα κι έπρεπε να γίνεις λιγότερο λείος από ό,τι ως τώρα, πως έπρεπε να στρατευθείς και να ακροβολιστείς, πως έπρεπε εσύ ακριβώς που προερχόσουν από την Αριστερά να αρχίσεις να τη δείχνεις με το δάκτυλο πρώτος κατηγορώντας την πως, κι ας μην κυβέρνησε ποτέ, η νοοτροπία της και η κουλτούρα της στα αλήθεια κυβερνούσαν και μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Ακόμη όμως κρατούσες ένα πρόσχημα. Ακόμη μπορούσες να αναφέρεσαι στην καταστροφική τριετία Καραμανλή, να βάζεις κάτω τα νούμερα εκτίναξης του ελλείμματος και του χρέους, ακόμη μπορούσες να διατηρείς μια προοδευτική επίφαση, όσο υπηρετούσες το νέο, αληθινά προοδευτικό, ήτοι το μνημονιακό πρόγραμμα μεταρρύθμισης της βαλτωμένης κοινωνίας.
Μετά τα πράγματα άρχισαν να μπερδεύονται. Και Καρατζαφέρης και Βορίδης και Άδωνις και Αντώνης Σαμαράς. Η στροφή του Αντώνη Σαμαρά. Τολμήστε. 153 γενναίοι κρατούν την Ελλάδα όρθια. Το ευρωπαϊκό μέτωπο. Αριστερά και Νεοναζί τα δυο άκρα. Καταδικάζεις τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Κι εσείς σκοτώσατε τους ανθρώπους στη Μαρφίν. Δικάζονται οι Βγενόπουλοι για τη Μαρφίν, τα ρεσώ σβηστά, οι πένες δεν γράφουν λέξη. Η πρώτη κυβέρνηση Παπαδήμου ένα μούρλια, κι ας συμμετέχει απρόθυμα η ΝΔ. Και Λουκάς και Καψής και Παγουλάτος και όλα τα μωρά στην πίστα. Το σοκ του Μαϊου. Λες το σύστημα να πάψει να λειτουργεί όπως ακριβώς λειτουργούσε; Δυο παρατάξεις, η ευρωπαϊκή και η συριζέικη. Η Ευρώπη κι ο πολιτισμός και τα φώτα κερδίζουν, έστω και οριακά. Ο Φώτης μας στην κυβέρνηση. Η Αριστερά της ευθύνης. Οι πρώτοι δύσκολοι μήνες περνάνε. Αντέχουμε. Γκρικάβερι. Σαξές στόρι. Όλα θα πάνε καλά. Αυτή η κρίση η τωρινή με τα αντιρατσιστικά θα τελειώσει γρήγορα. Θα ξεθυμάνει. Επικοινωνιακή είναι. Μικροκομματική είναι. Θα πούμε όσο το δυνατόν λιγότερα. Οι συστημικοί εμφύλιοι μας μπερδεύουν. Ο δυνατός τώρα είναι από δεξιά. Όταν το τραβάει όσο δεξιότερα πάει στα εργασιακά, στα ιδιωτικοποιητικά, και στα λοιπά μεταρρυθμιστικά, είναι μια χαρά. Στο αγκαλίτσες και φιλάκια με τους 400.000 Έλληνες που δεν έγιναν ξαφνικά φασίστες και ναζιστές και θα τους πάρουμε πίσω, είναι λίγο πιο μπερδεμένο. Ως πού θα φτάσεις; Το πράγμα πάει να ξεφύγει τελείως. Να την επιστρατεύσεις πάλι την αιρετική ματιά σου, αλλά προς τα που; Να πεις ότι τα αληθινά προβλήματα της κοινωνίας είναι άλλα κι όχι ένα νομοσχέδιο; Να περιμένεις να δεις πού θα κάτσει η μπίλια; Να αρχίσεις να κάνεις αφ΄υψηλού σχολιάκια πως αν έρθει το αντιρατσιστικό σαν σχέδιο νόμου του ΠΑΣΟΚ, θα έχουμε τη σουρεαλιστική μητέρα των μαχών και θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, με το ποιός ψηφίζει τι και γιατί;
Εν ανάγκη και με τους νεοναζί; Ή στο νέο διπολισμό θα ξαναγίνεις πιο σοσιαλδημοκράτης παρά ποτέ και θα αρχίσεις να σκέφτεσαι πως ο νέος νερωμένος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει το μελλοντικό συστημικό σου σπίτι; Μελετάς τις κινήσεις σου. Δεν χρειάζεται να βιαστείς. Μπόρα είναι θα περάσει. Τα προσχήματα θα κρατηθούν. Κι αν δεν κρατηθούν θα κάνεις πως δεν βλέπεις. Όταν ο άνεμος αποφασίσει προς τα που θα φυσήξει, εσύ θα είσαι ήδη εκεί. Αλλά ναι, εν ανάγκη και κοντά στους νεοναζί. Εν ανάγκη με τη συνταγματική δεξιά, για να μην καταλήξει η χώρα στον φασισμό. Με τη δημοκρατία, με την Ευρώπη, με την ευημερία, με το σύστημα.
posted by Old Boy @ 5:07 μ.μ.
27 comments
27 Comments:
Ε! Ολντ, σοβαρά μιλάς, σ' άρεσε ο Γκάτσμπι; Δεν πάμε καλά. Το είδα χτες και βλαστημούσα.
Να μη βλαστημάς, δεν είναι σωστό ;)
Είναι το πρώτο εξώφυλλο του ανφολοου που πραγματικά μόλις το είδα ταράχτηκα. Σοβαρά τώρα.
Ενα απο τα αριστουργήματα σου. Respect
kapoios na skoupisei ta salia :/
Πάντως παρότι και ο Oldboy και ο Ξυδάκης αρνούνται την αντίληψη περί της πρόσφατης πνευματικής ηγεμονίας της αριστεράς και τη θεωρούν ένα ανούσιο στερεότυπο, μάλλον τα πρόσφατα κείμενά τους τη δικαιώνουν ως έναν βαθμό· δεν ηγεμόνεψε πνευματικά η αριστερά που θα τους άρεσε και με τον τρόπο που θα τους άρεσε, ηγεμόνεψε μολαταύτα.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά και με ονόματα.
Πρώτα, οι ουτοπικές ιδέες της αριστεράς οδήγησαν κάποιους λίγους στο ΠΑΣΟΚ ,περίοδος 1989-93.Τους εστυψε και τους πέταξε.
Μετά μετακομίζει η Δαμανάκη και διαπιστώνει ότι αν γίνεις πασοκος είναι επικερδής άποψη.Κατόπιν μετακομίζουν Ανδρουλάκης ,Μ πίστης και άλλοι μικροί και ανώνυμοι με στόχο να αλώσουν την σοιαλ/κη παράταξη και να πάψουν να είναι αιθεροβάμονες. Η σοσιαλδημοκρατία τους αποκάλυψε ότι είναι κατά βάθος δεξιά ,αλλά αυτοί δεν το πίστεψαν και συνέχισαν την προσπάθεια επαναστατικής ενσωμάτωσης και με την ορίτζιναλ δεξιά που κατά βάθος, ένα μέρος ήταν ακροδεξιά .Μετά κάποιοι που νόμιζαν ότι είναι αριστερά αλλά οι άλλοι δεν τους πίστευαν γιατί είχαν αϋπνίες όταν η κοινωνία υπέφερε από τα μέτρα ,για να γίνουν πιστικοί, αποφάσισαν να πάρουν την ευθύνη της διακυβέρνησης μαζί με άλλους πατριώτες που έκοβαν φλέβες για το καλό της πατρίδας. Κάπου ενδιάμεσα για τα μάτια της προεδρίας ένας πρώην από πρώην ήθελε να γίνει νυν, αλλά η δεξιά που δεν ήταν τόσο πολλή ακροδεξιά [ όπως σήμερα]τον ξέχασε και έγινε πρόεδρος , αλλά ομάδας για λίγο.
Οι φιλοναζί που κατά βάθος είναι μπάτσοι[ χωρίς στολές]αλλά παριστάνουν τους αρχαιολάτρες χριστιανούς αδολφικούς φιλελεύθερους μούτσους, προτιμούν την επιφάνεια , γιατί στους υπονόμους όταν κυκλοφορούσαν πριν την κοινωνική καταξίωση, δεν φαίνονταν τα χαρίσματά τους, καθώς και το Άρειο της εμφάνισή τους[βλέπε Μιχαλολιάκο-Λαγό κλπ].
Η πρώην ακροδεξιά σύμφωνα με τον Ψαριανό {τιτάνα της κυβερνητικής αριστεράς που έχει αϋπνίες]Βορβορώδης- Γεωργιάδης και λοιποί που ορκίστηκαν να υπηρετούν τη νομιμότητα με ακροδεξιές θέσεις,ασκούν γοητεία στα πάνελ εκπροσωπώντας την τρίχρωμη ευαίσθητη κυβέρνηση.
Με ρατσιστικά αισθήματα για την κυβέρνηση και τους δορυφόρους της.
J95, γιατί δεν έχεις τοποθετηθεί ακόμα; Γιατί; Θα το αφήσεις να περάσει έτσι; Να πέσει κάτω; Χωρίς αντίλογο; Δεν θα αποδομήσεις; Αγωνιούμε.
Ζηλευτή κειμενογραφική δεξιότητα , νοηματική αρτιότητα , πολιτική ευστοχία.
Μπράβο και πάλι μπράβο.
lol o pio eksunos tis blogosfairas apodomei ton pio fluaro kai oi e8ismenoi perimenoun ti dosi tous... priceless
Κατά πρώτον, κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμώ τη γνωστή φράση της Α.Παπαρήγας ,στις προηγούμενες εκλογές, η οποία δήλωσε ότι οι Κομμουνιστές δεν είναι αριστεροί, διότι εν τέλει η λέξη αριστερά είναι ο φερετζές του απολίτικου και του οπορτιουνιστή. Τι σημαίνει αριστερός; Με ποια πολιτική ονομασία προσδιορίζεται η λέξη αυτή; Ποιο πολιτικό περιεχόμενο ενδύεται; Ποιο είναι το νόημά της; Ποιοι άνθρωποι και από ποιες κοινωνικές τάξεις φέρουν εκουσίως την ταμπέλα αυτή στην Ελλάδα; Με το να διαιωνίζεις συνειδητά τις ταμπέλες του συρμού, δεν αναιρείς ότι, στην πράξη, πολιτική γενικά και αόριστα δε γίνεται με μισό κιλό κράτος, 1 τέταρτο πρόνοια και 50 γραμμάρια ανθρωπιά, σε πρωτοποριακή χρωματιστή συσκευασία ecopack και δώρο ευρωπαϊκά κουπόνια. Και ενώ αυτό το γνωρίζεις, επιλέγεις να το παραμερίζεις.
Κατά δεύτερον, όλα όσα περιγράφεις είναι ψευδή! Ναι, ψευδή όπως το πρόσφατο πολύτομο ένθετο του Βήματος με την ιστορία του 20 αιώνα. Διότι όπως η ιστορία μιας χώρας δεν αποτελείται, ούτε σκιαγραφείται, μόνο από τη βιβλιοδετημένη συλλογή των πρωτοσέλιδων μιας εφημερίδας, έτσι και η μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία της Ελλάδας δεν είναι σε καμία περίπτωση ο απόηχος των τηλεοπτικών μαραθωνίων σε νυχτερινές, πολιτικές φλυαρίες από τους πρωταγωνιστές της διπλανής πόρτας που περιγράφεις. Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει προπαγάνδα και γελάνε όταν μαθαίνουν ότι αυτοί που τους ακούνε πείθονται κιόλας. Θυμάσαι τον Γιάννο Παπαντωνίου, ο οποίος γελούσε κάθε φορά που επαναλάμβανε τη λέξη σοσιαλισμός και αποκάλυπτε ορθά κοφτά ότι ήταν προπαγάνδα; Εάν ήθελες να ψυχογραφήσεις ένα τυπικό παράδειγμα της μεταπολιτευτικής προσωπικότητας που έχεις στο μυαλό σου, θα είχες τη στοιχειώδη συνέπεια να ψάξεις σε βάθος όλες τις παραμέτρους που συνετέλεσαν στη ζωή του, ώστε να κινηθεί με τον τάδε ή τον δείνα τρόπο στις κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις. Που είναι η χαρακτηρολογική δομή της προσωπικότητάς τους; Που είναι οι υπόγειες οικονομικές δοσοληψίες τους; Θυμάσαι, φερ'ειπείν, τις «βιογραφίες» των πολιτικών (και όχι μόνο) που δημοσίευε ο Πιτσιρίκος από επιστολές αναγνώστη του; Τις θυμάσαι, αλλά αυτό βεβαίως προϋποθέτει ταλέντο, βαθιά γνώση, προσπάθεια και πολύ χρόνο, τον οποίο εσύ δε διαθέτεις στην αγωνιώδη προσπάθειά σου να δημοσιεύσεις το «ποστ της ημέρας».
Κατά τρίτον, η εν είδει πολιτικής ψυχογραφίας αφήγησή σου παραλείπει εκατοντάδες ανθρώπους της πολιτικής σκηνής (και όχι μόνο) που είτε αποφάσισαν να αυτονομηθούν, είτε να γίνουν αρχηγοί νέου εκλογικού φορέα, είτε απέτυχαν να εκλεγούν, είτε αποχώρησαν οικειοθελώς, είτε κάηκαν πολιτικά, είτε στιγματίσθηκαν ή/και εξοντώθηκαν πολιτικά και ηθικά, είτε ακόμη και απεβίωσαν από τον μάταιο τούτο κόσμο. Τον θυμάσαι φερ'ειπείν τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, τον Νίκο Νικολόπουλο; Μπορώ να σου αναφέρω πολλές περιπτώσεις ονομαστικά, αλλά ούτως ή άλλως τους γνωρίζεις. Το θέμα είναι γιατί τους παραγνωρίζεις; Δε διαδραμάτισαν κανένα ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας, τόσο ασήμαντοι είναι; Ξέρεις, η ιστορία μπορεί να παραγράφεται από τους νικητές, αλλά γράφεται από όλους μας, ακόμα και από τα κείμενά σου.
Κατά τέταρτον, αυτό που για σένα είναι σοκ και μπερδεμένο στην πορεία της ιστορίας, για αυτούς που προβλέπουν τις εξελίξεις επινοώντας και θεσμοθετώντας τες δεν είναι καθόλου έκπληξη. Οι πολιτικοί σχεδιασμοί δε γίνονται την τελευταία στιγμή και δε βασίζονται μόνο σε δημοσκοπήσεις που δεν ανακοινώνονται δημοσίως και περιέχουν την καταγεγραμμένη δυναμική ολόκληρης της κοινωνίας, ώστε να αποσοβούν το στοιχείο της έκπληξης σε αυτούς που διαχειρίζονται τα δημόσια, βασίζονται και σε ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά και γνωρίζουν πολλά, καθώς τα ψυχανεμίζονται εν τη γενέσει τους, όπως επίσης βασίζονται και στις διεθνείς εξελίξεις και τις αποφάσεις που λαμβάνονται στα κέντρα λήψης αποφάσεων και τα οποία γνωρίζουν όσοι/ες συμμετέχουν εκεί. Σπάνια ο κρατικός μηχανισμός "πέφτει από τα σύννεφα". Χώρια του ότι παραγνωρίζεις πως ο κρατικός μηχανισμός δεν αποτελείται από μια χούφτα ανθρώπους, αλλά από 10.000 διορισμένους κρατικούς υπαλλήλους σε θέσεις κλειδιά που μπορούν και συμμετέχουν ανά πάσα στιγμή, ό,τι κι αν συμβεί, με σκοπό την ομαλή λειτουργία του συστήματος, και αυτό είναι κάτι που είχε παραδεχτεί ο ίδιος ο Κ. Σημίτης όταν ήταν πρωθυπουργός, αν θυμάσαι. Εάν θέλεις να καταλάβεις στοιχειωδώς τους υποδόριους μηχανισμούς της εξουσίας και τους σύχρονους δούρειους ίππους των μυστικών υπηρεσιών, υπάρχουν αρκετά αξιόλογα βιβλία από ανθρωπους που έζησαν από πρώτο χέρι τις πολιτικές εξελίξεις, και τα οποία μπορείς να διαβάσεις και μετά να γίνεις κοινωνός της γνώσης που απέκτησες, φωτίζοντας πτυχές της ιστορίας με τρόπο μοναδικό. Εννοείται ότι μπορείς να τα βρεις και μόνος σου, δε χρειάζεται να στα υποδείξω εγώ. Το ερώτημα είναι, έχεις τη διάθεση και το ζήλο να τα διαβάσεις ή ενδείκνυνται μόνο για περιπτώσεις ευκοιλιότητας*;
Κατά τα άλλα, εάν όπου αριστερά βάλεις δεξιά και διορθώσεις μερικά ονόματα, δε θα αλλάξουν και πολλά στην ουσία του κειμένου. Πάντως, δεν καταλαίνω για ποιο λόγο θα πρέπει να «απολογηθείς» για τα πεπραγμένα της μεταπολιτευτικής διακυβέρνησης και έμμεσα να τους απενοχοποιήσεις, νιώθεις ότι ταυτίζεσαι μαζί τους; Δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει πολιτικός καριέρας, τώρα το συνειδητοποιείς; Ή μήπως το άγχος σου είναι πως θα επιβιώσουν οι πολιτικάντηδες της μεταπολίτευσης; Κάποιοι θα επιβιώσουν, εδώ επιβίωσαν πολιτικοί από χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και δε θα επιβιώσουν οι πολιτικοί του υπαρκτού παπανδρεϊσμού; Κάποτε θυμάμαι ότι το Βήμα είχε κυκλοφορήσει το μυθιστόρημα του Πασόκ, δεν ξέρω εάν φιλοδοξούσες να γράψεις το μυθιστόρημα του Αριστερού, αλλά εκ του αποτελέσματος δεν τα κατάφερες.
Εν κατακλείδι, για άλλη μια φορά γράφεις απλώς για να γράφεις, αναμασώντας τα επιπλέοντα συντρίμμια της επικαιρότητας χωρίς να ξύνεις την επιφάνεια και να εμβαθύνεις, και συγχρόνως μεταφέροντας το δημοσιογραφικό άγχος του επόμενου επ'αμοιβή άρθρου στα κείμενά σου, χωρίς καν να είσαι δημοσιογράφος και χωρίς να έχεις κάτι ουσιαστικό ή κάτι νέο να προσθέσεις. Και το σημαντικότερο είναι ότι εσύ δε μας λες με ποιους είσαι; Αντιθέτως, αφήνεις μια ρευστή κατάσταση να αιωρείται σαν απόηχο τηλεοπτικού προγράμματος.
@ Ανώνυμος 08:02:00
"Κατά πρώτον, κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμώ τη γνωστή φράση της Α.Παπαρήγας"
Κι εγώ εκτιμώ τη φωνή της Βίσσης και την σκηνική παρουσία της Βανδής.
ολντ εμενα αυτο το κειμενο μου εβγαλε μια αυστηροτητα, δε ξερω γιατι αλλα η εισαγωγη μου θυμισε αναφορα στο στρατο.... εισαι ο..
ανατριχιαστικη εικονα
Ανώνυμε της τελευταίας πορδής, εντάξει. Τον ρούμπωσες, τον αποστόμωσες. Δεν θα ξαναγράψει. Ο Old-boy αυτοκτόνησε μετά τα σχόλιά σου. Τράβα τώρα να διαβάσεις τον Πρετεντέρη και να δεις την Τρέμη.
Γαμώτο μου, 9 στα 10 ποστ του OB (που λέει ο λόγος) με εκνευρίζουν, αλλά αυτού του είδους η απρόσφορη απόπειρα "αποδόμησης" με σεντόνι μεγαλύτερο από το ίδιο το ποστ, λες και ο OB παρουσίασε βιβλίο ή δοκίμιο, δεν αντέχεται. Και δείξε μας και τα γραπτά σου να σε κρίνουμε αν θες.
gulag21
Ανώνυμε των 11:36:00 μ.μ. και 11:37:00 μ.μ.
Ειλικρινά, πριν λίγο, διάβασα ολόκληρο ο κείμενο σου. Αυθόρμητα, έκανα κάποιες σκέψεις.
Για να είμαι όμως δίκαιος μαζί σου, ξαναδιάβασα και το κείμενο του Old. Τι κατάλαβα.
Το κείμενο του Old έχει ως πεδίο αναφοράς του την κοινωνία, ολόκληρη, και κάνει focus σε ένα κομμάτι της, όσους προέρχονται από την Αριστερά. Το δικό σου κείμενο έχει ως πεδίο αναφοράς του τον Old Boy, μόνο. Το κείμενο του Old χρησιμοποιεί ως μέθοδο τον κριτικό αναστοχασμό, θέτει δηλαδή υπό αίρεση όχι μόνο τις εγκατεστημένες βεβαιότητες αλλά και τη μέθοδο , τον τρόπο που αυτές παρήχθησαν. Το δικό σου κείμενο χρησιμοποιεί ως μέθοδο βεβαιότητες, μόνο. Το κείμενο του Old είναι δέσμιο της επωνυμίας του συγγραφέα του, του Old Boy.Το δικό σου κείμενο είναι αδέσμευτο, αντλεί λευτεριά από την ανωνυμία σου.
Και επειδή θα μου πεις, δικαίως, πως το Σωτήρης είναι ταυτόσημο με το Ανώνυμος, το δικό μου ονοματεπώνυμο είναι γνωστό στον Old, το δικό σου είναι;
Πάντως γράφεις καλά. Και αν αποφασίσεις να γράψεις ένα κείμενο επί της ουσίας του ποστ,
αν θέλεις, θα μπούμε και σε λεπτομέρειες.
Φανταχτερά άστοχο το εμμονικό ανώνυμο "σχόλιο της ημέρας" στο "ποστ της ημέρας". Παροτρύνει την ανάγνωση βιβλίων για την αναζήτηση της αλήθειας (σωστό, αλλά υποθέτω ότι μετά θα πρέπει να ανακρίνουμε τους γνώστες για να μας αποκαλύψουν και όσα έχουν κρύψει από τα βιβλία), ενώ δείχνει να του διαφεύγει τελείως ακόμα και αυτή η "επιφανειακή" ουσία του κειμένου περί της πορείας αρκετών αυτοθεωρούμενων αριστερών αυτού του τόπου.
Αλλά ξέχασα, είναι τόσο κοινότοπο το θέμα και απαγορεύεται διά ροπάλου η γραφή (αλλά όχι ο σχολιασμός)για κοινότοπα θέματα.
ψιλοκαλουτσικη η κριτικη του ανωνυμου, δεν συμφωνω σε ολα σε καποια εισαι φαουλ
Οποιος κανει κριτικη μπορει να φυγει, γραψτε στο μπλογκ σας δε σας θελουμε εδω.
J95, γιατί το έκλεισες το μπλογκ που είχες δε θέλεις αντίλογο;
Άμα ο ΟΒ που τη λέει στους αριστερούς με σεντόνια είναι γελοίος, τότε ο J95 που τη λέει στον ΟΒ με σεντονάρες είναι δυο φορές πιο γελοίος και οι ανώνυμοι που τη λένε με υπέρδιπλες σεντονάρες στον J95 είναι τρεις φορές πιο γελοιοδέστεροι.
ΟΒ γιατί δε τους απαντάς και τους αφήνεις να νομίζουν ότι σε αποστόμωσαν;
ΠΡΟΕΡΧΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Προέρχεσαι από τη Μεταπολίτευση. Πώς αλλιώς; Ήσουν μικρός, ονειροπόλος, αγνός, δοκίμασες τη δημοκρατία της από μέσα. Άλλοτε σου φάνηκε ουτοπική, άλλοτε υποκριτική, άλλοτε απλά εκτός θέματος. Το θέμα που σε έκαιγε ήταν άλλο. Ήθελες να γράφεις. Για αυτό και έφυγες εγκαίρως, όπως όλοι σαν εσένα. Ήσουν καμωμένος για τις απ'έξω από το χορό θέσεις. Άλλες στον ιδιωτικό τομέα, άλλες στον δημόσιο, άλλες κάτι ενδιάμεσο και το 'να χέρι νίβει τ' άλλο. Αρκεί να έγραφες για την καρδιά του συστήματος, στην πρώτη γραμμή εκείνων που ανα εποχή πρέσβευε. Λάτρευες την αναποτελεσματικότητά του, την έλλειψη πρακτικότητάς του, τον τρόπο που ενώ υποτίθεται ότι υπηρετούσε το δημόσιο, το κοινό καλό (το οποίο έκρινες ως ιστορικά και τοπικά το συγκριτικά καλύτερο κοινό καλό της πιάτσας) επεφύλασσε εξαιρετικά ευνοϊκότερη μεταχείριση για τα πιο καπάτσα αριστερά μέλη της κοινωνίας. Και η γραφή τι άλλο ήταν παρά ταλέντο; Και το ταλέντο τι πιο δίκαιο απ' το να επιβραβεύεται; Υπήρχαν βέβαια και οι απροσχημάτιστα φαύλοι, υπήρχαν και αυτοί που σου ασκούσαν κριτική και αμφισβητούσαν το ταλέντο σου, υπήρχαν πάντα πράγματα που σε ενοχλούσαν, αλλά όσο περισσότερο συγχρωτιζόσουν μαζί τους, καταλάβαινες πως πίσω από την επιφάνεια της τάδε ποινικά κολάσιμης συμπεριφοράς, πίσω από τη ματαιωμένη χολερική ύπαρξη, υπήρχε ο άνθρωπος που πολλές φορές έκρυβε μεγαλείο και στο τέλος έβλεπες ότι κατα βάθος είχε δίκιο. Κι άλλωστε ο αναμάρτητος ας έριχνε πρώτος τον λίθο. Kι εσύ δεν ήσουν ακριβώς αναμάρτητος πια, όπως δεν ήσουν και τεχνικά αμαρτωλός. Ήσουν κάτι το ενδιάμεσο. Ήσουν ταυτόχρονα, όπως ο αφηγητής στον Γκάτσμπι, within and without. Μέσα κι έξω από την αμαρτία, εντελώς μέσα στο μεταπολιτευτικό σύστημα, αλλά ταυτόχρονα και μια σταλίτσα έξω, διατηρώντας πάντα την κρυφή, αιρετική ματιά σου, που την είχες αφενός ως σήμα κατατεθέν για να συνεχίζεις να ανέρχεσαι εντός της εικονικής ματαιδοξίας που το σύστημα σου είχε επιτρέψει να δημιουργήσεις και αφετέρου ως εσωτερικό άλλοθι, άλλοθι πως κατά βάθος παραμένεις ονειροπόλος και διαφορετικός από τους άλλους.
Η τελευταία μεταπολιτευτική δεκαετία της δανεικής αφθονίας σου έκανε δε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για σένα, έκανε την ένταξη και καθιέρωσή σου στην καρδιά των εξελίξεων του εικονικού κοινωνικού γίγνεσθαι, σχεδόν μηδενικά οδυνηρή. Κοινότητα λεγόταν άλλωστε η εικονική πραγματικότητα, που δεν ήταν καν κοινότητα αλλά παράλληλοι μονόλογοι, μια ατέλειωτη φλυαρία, και εσύ φιλοδοξούσες να γίνεις ο πρώτος netizen της. Και τίποτα δεν ήταν πιο έργο τέχνης από την μετάλλαξή του εικονικού. Όχι μόνο την αρχική επί Σημίτη, αλλά και κυρίως την επόμενη επί Καραμανλή. Εκεί ήσουν πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Ο εκσυγχρονισμός και η σεμνοταπεινότητα έβαλαν τα σύχρονα θεμέλια και κέρδισαν την ψυχούλα σου όσο τίποτα άλλο. Αυτά ήταν τα δικά σου roaring twenties, η βίλα του Γκάτσμπι του καλοκαιριού του 22 ήταν η μπλογκόσφαιρα του 2005. Όταν ύστερα ήρθε ο Γιώργος, σε κέρδισε η ανοικτή εικονική διακυβέρνησή του, η εξ'αποστάσεως διαβούλευση, η πράσινη ανάπτυξή του, η ευγένεια και η δημοκρατικότητά του. Ήταν καιρός να αλλάξουν όλα. Κι όταν άλλαξαν στα αλήθεια όλα, πολύ γρήγορα αντιλήφθηκες ότι το παιχνίδι είχε αλλάξει και πίστα κι έπρεπε να γίνεις λιγότερο λείος από ό,τι ως τώρα, πως έπρεπε να στρατευθείς και να ακροβολιστείς, πως έπρεπε εσύ ακριβώς που προερχόσουν από την Μεταπολιτευτική γενιά να αρχίσεις να τη δείχνεις με το δάκτυλο πρώτος κατηγορώντας την πως, κι ας μην κυβέρνησε ποτέ, η νοοτροπία της και η κουλτούρα της στα αλήθεια κυβερνούσαν και μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Ακόμη όμως κρατούσες ένα πρόσχημα. Ακόμη μπορούσες να αναφέρεσαι γενικά και αόριστα στο καταστροφικό παρελθόν, στα φαντάσματα του φαντασιακού μιας μεταπολιτευτικά απολίτικης κοινωνίας, να βάζεις κάτω τα νούμερα και να γράφεις φλύαρα κείμενα, ναι ακόμη μπορούσες να διατηρείς μια προοδευτική επίφαση, όσο υπηρετούσες το νέο, αληθινά προοδευτικό, ήτοι το διαδικτυακό όραμα μεταρρύθμισης της βαλτωμένης εικονικής κοινωνίας που περνούσες για πραγματικότητα.
Μετά τα πράγματα άρχισαν να μπερδεύονται. Πολύ. Περσόνες ανθρώπων που ξεφύτρωναν από το πουθενά. Η στροφή μιας κοινωνίας. Οι βολεμένοι. Οι Τολμηροί. Οι γενναίοι. Το ευρωπαϊκό μέτωπο. Ο Σύριζα που άρχιζες να κρυφοσυμπαθείς. Τα άκρα που συναντιόνταν. Μια κοινότητα που έχανε τις αυταπάτες της ότι ήταν κοινότητα και ότι είχε δύναμη. Ο θάνατος του εικονικού. Ο κόσμος που πέθαινε στα αλήθεια και εσύ να γράφεις για τον κόσμο που πέθαινε στα αλήθεια. Να καταδικάζεις τη βία από οπουδήποτε κι αν προέρχεται. Και έπειτα το σοκ του Μαϊου. Λες το σύστημα να πάψει να λειτουργεί όπως ακριβώς λειτουργούσε; Δυο παρατάξεις, η ευρωπαϊκή και η συριζέικη. Η Ευρώπη κι ο πολιτισμός και τα φώτα κερδίζουν, έστω και οριακά. Ο Φώτης μας στην κυβέρνηση. Η Αριστερά της ευθύνης. Οι πρώτοι δύσκολοι μήνες περνάνε. Αντέχουμε. Γκρικάβερι. Σαξές στόρι. Όλα θα πάνε καλά. Αυτή η κρίση η τωρινή θα τελειώσει γρήγορα. Θα ξεθυμάνει. Επικοινωνιακή είναι. Μικροκομματική είναι. Εικονική είναι, δε θα φτάσει μέχρι το προάστιο σου. Θα πεις όσο το δυνατόν λιγότερα. Αυτή τη φορά δε θα φλυαρήσεις. Οι εικονικοί εμφύλιοι σε μπερδεύουν. Ο δυνατός τώρα είναι από δεξιά. Ως πού θα φτάσεις όμως; Το πράγμα πάει να ξεφύγει τελείως. Να την επιστρατεύσεις πάλι την αιρετική ματιά σου, αλλά προς τα που; Να γράψεις ότι τα αληθινά προβλήματα της κοινωνίας είναι άλλα κι όχι ένα ακόμη ποστ στη μπλογκόσφαιρα; Να περιμένεις να δεις πού θα κάτσει η μπίλια; Να αρχίσεις να κάνεις αφ΄υψηλού σχολιάκια για το τάδε σχέδιο νόμου; Εν ανάγκη και με τους νεοναζί; Ή στο νέο διπολισμό θα ξαναγίνεις πιο μεταπολιτευτικός εικονικός παραστάτης του συστήματος παρά ποτέ και να αρχίσεις να σκέφτεσαι πως ο νέος νερωμένος ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει το μελλοντικό συστημικό σου σπίτι; Μελετάς τις κινήσεις σου. Διαβάζεις προσεχτικά τα σχόλια. Σε κατηγορούν για βολή. Έχουν δίκιο, είσαι ένας προνομιούχος της μεταπολίτευσης που τυρβάζεις. Δεν χρειάζεται να βιαστείς. Μπόρα είναι θα περάσει. Πάντα ήσουν τυχερός και το ξέεις. Τα προσχήματα θα κρατηθούν. Κι αν δεν κρατηθούν θα κάνεις πως δεν βλέπεις, εν ανάγκη θα μετριάσεις την κατάσταση. Όταν ο άνεμος αποφασίσει προς τα που θα φυσήξει, εσύ θα είσαι ήδη εκεί, με το σύστημα.
Kαλό.
Σου δείχνουνε το φεγγάρι και εσύ κοιτάς το δάχτυλο. :facepalm:
lol sadomasochism at it's best
Ουφ, το διάβασα το μαϊμού σεντόνι. Ο Λαπούτα, όταν δεν ξερνάει, κεντάει. Μάλλον είναι ο ίδιος που είχε γράψει και την παρωδία ο Λεσσίας.
http://old-boy.blogspot.com/2012/11/blog-post_1862.html
Δημοσίευση σχολίου
<< Home