Γκάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι

Το ένα άκρο ομνύει μέσα στη Βουλή δια του κοινοβουλευτικού του εκπροσώπου στα «γραπτά της νιότης του», σύμφωνα με τα οποία «στις καρδιές μας φουντώνει η πίστη στα λόγια του Φύρερ», το άλλο άκρο διδάσκει στις τάξεις των σχολείων στα παιδιά μας, in their younger and more vulnerable years, Χατζιδάκι. «Ακούστε την ιστορία του Κεμαλίδη, ενός νεαρού οπλίτη της Σπάρτης, απόγονου του Λιονάιντας του στεριανού, που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά πικρές οι βουλές του Δία και σκοτεινές οι ψυχές των βαρβάρων». Δηλαδή πόσο θα μας χαλούσε να ήταν κάπως έτσι; Δηλαδή πόσο κακό θα ήταν να τραγουδούν οι Έλληνες για τους Έλληνες; Όχι όμως. Έπρεπε να τραγουδούν για πρίγκιπες της Ανατολής και τον Τίγρη και τον Ευφράτη. Λες κι εδώ δεν έχουμε αξιοτραγούδιστα ποτάμια. Ε, αρκετά. Ο λαός είπε εκλογικά και συνεχίζει να λέει δημοσκοπικά ακόμη βροντωδέστερα το «αρκετά» του. Γιατί είναι ακριβώς το μέχρι πρότινος ηγεμονικό πολιτιστικά και ιδεολογικά άκρο που οδήγησε τώρα στην ανάδυση του άλλου. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι υπερβολές, αν δεν υπήρχε αυτή η παλαβή κουλτουριαρίλα, αν οι Χατζιδάκιδες και οι Γκάτσοι δεν είχαν υπάρξει οι δολοφόνοι της πατριωτικής μας ψυχής, αν δεν υπήρχε αυτή η ακραία δράση, δεν θα είχε γεννηθεί η κατανοητά ακραία αντίδραση. Όταν όμως μεγαλώνεις με τον Γκάτσο στα χείλια σου, η απόσταση για να αποκαλέσουν τα ίδια αυτά χείλια τον αστυνόμο «μπάτσο» είναι ένας διφθογγος δρόμος. Θα άξιζε να έρχονταν κάποτε στην εξουσία οι συριζαίοι μόνο και μόνο για να δούμε ποιοί θα προφύλασσαν τις πόλεις μας και τις «αρχές της κοινής μας ζωής» από τους πάσης λογής κουκουλοφόρους. Διμοιρίες Γκάτσων που θα απήγγελαν τραγουδάκια ώστε ο κόσμος να πλαντάξει στα δάκρυα με όσο Μaalox κι αν είχε αλειφθεί;

Ό,τι κι αν λένε οι λαπάδες, Κεμάλ, ο κόσμος αυτός αλλάζει διαρκώς. Και πηγαίνει μάλιστα προς δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Εξίσου ακραίες. Εξίσου επικίνδυνες. Στην Γαλλία οι ομοφυλόφιλοι άρχισαν να παντρεύονται μεταξύ τους και τους επιτρέπουν πλέον και να υιοθετούν. Στην Τουρκία από την άλλη κοντεύουν να απαγορέψουν το αλκοόλ και τα φιλιά σε δημόσιους χώρους. Και η μεγάλη πρόκληση για την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη είναι, όπως ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στα δύο ελληνικά άκρα, να το υψώσει και απέναντι στα δύο παγκόσμια άκρα. Οφείλει να σταθεί αποφασιστικά ανάμεσα στο άκρο του παρά φύσιν γάμου που ανατρέπει όλα τα ιερά και όσια από την μία και το άκρο του επελαύνοντος ισλαμισμού από την άλλη. Οφείλει να σταθεί ανάμεσα στο άκρο μιας Ευρώπης της ακολασίας και στο άκρο ενός Ισλάμ που προσπαθεί να επιβάλλει τη σαρία στην Ευρώπη δια του δούρειου μεταναστευτικού ίππου. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη πρέπει, εκμεταλλευόμενη το πολιτικό κεφάλαιο που απέκτησε, οδηγώντας τη χώρα πέραν από κάθε προσδοκία από το Grexit στο Greekovery και ξεπερνώντας ακόμη και τα λάθη του ΔΝΤ, να μπει μπροστάρισσα στο όνομα μιας χριστιανικά ετεροφυλόφιλης Ευρώπης. Ναι, την ψηφίσαμε για να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη, αλλά τώρα πρέπει να ηγηθεί μιας προσπάθειας να κρατηθεί η Ευρώπη στην Ευρώπη, να μη δολοφονηθεί η δική της ψυχή από τους δικούς της Χατζιδάκιδες.

Στην ολόσωμη φωτογραφία του σαραντάχρονου παιδόφιλου που έδωσε στη δημοσιότητα η αστυνομία, ένα άσπρο παραλληλόγραμμο φίλτρο καλύπτει τη στάμπα του τι σερτ. Είναι εντελώς συγκινητική αυτή η ευαισθησία να μην φανεί η στάμπα και δυσφημιστεί εξ αντανακλάσεως η άλφα ή η βήτα φίρμα. Είναι τεκμήριο ενός βαθέματος και πλατέματος της δημοκρατίας στον τομέα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων των εταιριών ένδυσης, ενός βαθέματος και πλατέματος περισσότερο σουρεαλιστικού παρά εφιαλτικού, περισσότερο ΓΑΠικού παρά οργουελικού. Πράγματι οι στάμπες δεν φταίνε σε τίποτα. Φταίνε όμως τα τραγούδια μιας ακραίας κουλτούρας, που είχαν σαν στάμπες τη ζωή μας σημαδέψει με το λάθος συμπέρασμα: θα περάσει και θα παραπεράσει ο φασισμός. 

(Κείμενο γραμμένο για την Ελευθεροτυπία)