Carpe Noctem

Μικρά ποστ για τις μικρές ώρες. Στον τροχό της ύπαρξης ακονίζουμε αντοχές. Στον καθρέφτη των άλλων στρεβλώνoυμε το είδωλό μας. Στην τσουλήθρα του χρόνου κατρακυλάμε ανεπαισθήτως. Με τα μάτια ανοικτά βλέπουμε ταινίες, με τα μάτια κλειστά βλέπουμε όνειρα. Το σινεμά ένα υποκατάστατο ονείρων, η ζωή μια μακρά προετοιμασία θανάτου. Στο οριστικό κλείσιμο των ματιών αρχίζει τ' όνειρο απ' το οποίο δεν θα κατορθώσεις να βγεις ποτέ. Όλα εκεί θα είναι αληθινά, εκτός, φυσικά, από τον ήλιο. Ο ήλιος μισεί τα όνειρα, ο ήλιος βγαίνει για να τα ξεσκίσει, ολοκαύτωμα ονείρων η κάθε ανατολή. Η ανθρωπότητα δεν κοιμήθηκε ποτέ επαρκώς. Ή θα κοιμάται αργά ή θα ξυπνά νωρίς, πάντα θα έχει κάτι πιο σημαντικό να κάνει. Η προαιώνια νεύρωση της εκμετάλλευσης της ζωής. Ζήσε όσο περισσότερο μπορείς, θα κοιμηθείς όταν πεθάνεις. Ναι, οπωσδήποτε, μην ξεχάσεις να ζήσεις. Προπαντός μην ξεχάσεις να ζήσεις έντονα, πλούσια, γεμάτα. Κι έτσι θα φύγεις πλήρης. Πλήρης ημερών. Οι νύχτες σου μπορεί να είναι λίγο κουτσουρεμένες, αλλά ποιός ασχολείται μ' αυτές; Και ποιός θα πει επιτέλους στον Σίσσυφο πως τον φαντάστηκαν ευτυχισμένο; Γιατί εκεί είναι που θα λυθούν τα μάγια κι οι κατάρες, θα παρατήσει τον βράχο σύξυλο και θα πάει να βρει τον καλαμαρά που τον φαντάστηκε έτσι. Τον βράχο πάλι όλοι τον φανταζόμαστε σαν βράχο. Ο βράχος δεν έχει αισθήματα, δεν έχει ψυχή να παραδώσει, τον βράχο δεν τον ρώτησε ποτέ κανείς αν θέλει να ανεβοκατεβαίνει αιώνια την ίδια γαμημένη πλαγιά, παγιδευμένος σε μύθους και παραβολές ανθρώπων.
Να ανεβοκατεβάζεις ατέρμονα έναν βράχο κι ο άλλος να σε φαντάζεται ευτυχισμένο. Ίσως για αυτό αντί να έρθει να σου δώσει ένα χεράκι κάθεται και σε φαντάζεται. Η φαντασία είναι ένα υποκατάστατο της πράξης, η γραφή είναι η αποθέωση της αυταπάτης. Οι Σίσσυφοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο παρά τους βράχους τους. Όταν ερημωθούν οι μύθοι από τους πρωταγωνιστές τους, όταν κάποτε όλες οι μυθοπλασίες μείνουν ορφανές, τότε η ευτυχία που φανταστήκαμε στις ιστορίες θα έρθει δια των ψευδοεκπροσώπων της και θα μας ζητήσει τα ρέστα. Θα μας ρωτήσει γιατί φτιάξαμε τόσες ιστορίες στο ξύπνιο μας αντί να τις δούμε στον ύπνο μας. Θα μας εγκαλέσει που φοβηθήκαμε να κοιμηθούμε περισσότερο. Ένας προς έναν οι ήρωες - δραπέτες θα μας εξηγήσουν πως κακώς τους φανταστήκαμε ευτυχισμένους, πως η μόνη αληθινή ευτυχία είναι αυτή που αποδέχεται τη ζωή ως αυτό ακριβώς που είναι: όχι ως μια μεγάλη μέρα που πρέπει να αδραχθεί, αλλά ως μια πρόσκαιρη εναλλαγή μέρας και νύχτας, πριν την μεγάλη νύχτα που θα έρθει και μετά την μεγάλη νύχτα που προηγήθηκε.