Με ποιά πλευρά είσαι;
Είμαι τον τελευταίο καιρό σε φάση ντοκιμαντέρ, κατεβάζω διάφορα, και ξεκίνησα χθες να βλέπω το "Harlan County, USA", που αφορά μια απεργία ανθρακωρύχων το 1973. Κάπου προς την μέση εμφανίζεται να μιλά σε μια συγκέντρωση μια γριούλα.
«Όπως ξέρετε, δεν είμαι ανθρακωρύχος, αλλά είμαι όσο πιο κοντά σε ανθρακωρύχο θα μπορούσε να είναι κανείς. Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος που σκοτώθηκε στα ορυχεία και ο άντρας μου αργοπεθαίνει από «μαύρα πνευμόνια» (τη «νόσο των ανθρακωρύχων»). Ο άντρας μου κι εγώ ήμασταν και στην απεργία της δεκαετίας του 30 στο ματωμένο -και το εννοώ πως ήταν ματωμένο- Χάρλαν Κάουντι. Και αυτοί εδώ οι ανθρακωρύχοι μου λένε πως θα επιμείνουμε ώσπου να παγώσει η κόλαση, μέχρι η εταιρία να υπογράψει συμβόλαιο μαζί μας. Και οι άντρες ξέρουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά τις αλυσίδες τους, ενώ έχουν να κερδίσουν το σωματείο τους. Οπότε λέω, κρατείστε.».
Ως εδώ καλά. Αλλά έχει και συνέχεια: «Αυτό το τραγούδι το έγραψα στη δεκαετία του 30 και ξέρετε πως είμαι μεγάλη πια -πάνε σαράντα χρόνια από τότε- και δεν μπορώ να τραγουδήσω πολύ καλά».
Πιθανότατα η ιστορία του τραγουδιού να είναι ευρέως γνωστή, εγώ όμως ομολογώ δεν την ήξερα, οπότε η όλη φάση ήταν απροσδόκητη αφενός και συγκινητική αφετέρου. Ηθικό δίδαγμα δεν ξέρω αν έχω. Με συμφέρει να ανεβάσω ένα τραγούδι που μιλάει για απεργοσπάστες; Δεν θα βγουν να με χλευάσουν σε ντε τέ; Από την άλλη όταν φτάνουμε στο σημείο να μου τη λένε στα σχόλια επειδή τα έβαλα με τα βασανιστήρια απερίφραστα και χωρίς να προσθέσω έναν αστερίσκο για την αναγκαιότητά τους στον σκατόκοσμο που ζούμε, τι έχω τελικά να φοβηθώ; Οπότε φεύγοντας από την πάρτη μου, ας πάμε στο γενικότερο συμπέρασμα.
Νομίζω πως βρισκόμαστε στη φάση που σαν κοινωνία πρέπει να απαντήσουμε στο αν όλα (από την ωφελιμότητα των βασανιστηρίων ως την ωφελιμότητα του πολιτεύματος δημοκρατία, από την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων σήμερα ως την παιδική εργασία αύριο και την παιδική πορνεία μεθαύριο, από τις μεμονωμένες δολοφονίες μεταναστών σήμερα ως κάποιο κοσμοϊστορικό πογκρόμ αύριο) μπορούν να ξαναμπούν στο τραπέζι και να τα συζητήσουμε απροκατάληπτα, επειδή η Ιστορία είναι δυναμικό πράγμα κι όπως κάποτε πήγαινε προς μια κατεύθυνση τώρα μπορεί κάλλιστα να πάει προς την ανάποδη,
ή αν απλά μερικές συζητήσεις πρέπει να κόβονται μαχαίρι και κανείς να αποφασίζει με ποιά πλευρά είναι.
«Όπως ξέρετε, δεν είμαι ανθρακωρύχος, αλλά είμαι όσο πιο κοντά σε ανθρακωρύχο θα μπορούσε να είναι κανείς. Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος που σκοτώθηκε στα ορυχεία και ο άντρας μου αργοπεθαίνει από «μαύρα πνευμόνια» (τη «νόσο των ανθρακωρύχων»). Ο άντρας μου κι εγώ ήμασταν και στην απεργία της δεκαετίας του 30 στο ματωμένο -και το εννοώ πως ήταν ματωμένο- Χάρλαν Κάουντι. Και αυτοί εδώ οι ανθρακωρύχοι μου λένε πως θα επιμείνουμε ώσπου να παγώσει η κόλαση, μέχρι η εταιρία να υπογράψει συμβόλαιο μαζί μας. Και οι άντρες ξέρουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά τις αλυσίδες τους, ενώ έχουν να κερδίσουν το σωματείο τους. Οπότε λέω, κρατείστε.».
Ως εδώ καλά. Αλλά έχει και συνέχεια: «Αυτό το τραγούδι το έγραψα στη δεκαετία του 30 και ξέρετε πως είμαι μεγάλη πια -πάνε σαράντα χρόνια από τότε- και δεν μπορώ να τραγουδήσω πολύ καλά».
Πιθανότατα η ιστορία του τραγουδιού να είναι ευρέως γνωστή, εγώ όμως ομολογώ δεν την ήξερα, οπότε η όλη φάση ήταν απροσδόκητη αφενός και συγκινητική αφετέρου. Ηθικό δίδαγμα δεν ξέρω αν έχω. Με συμφέρει να ανεβάσω ένα τραγούδι που μιλάει για απεργοσπάστες; Δεν θα βγουν να με χλευάσουν σε ντε τέ; Από την άλλη όταν φτάνουμε στο σημείο να μου τη λένε στα σχόλια επειδή τα έβαλα με τα βασανιστήρια απερίφραστα και χωρίς να προσθέσω έναν αστερίσκο για την αναγκαιότητά τους στον σκατόκοσμο που ζούμε, τι έχω τελικά να φοβηθώ; Οπότε φεύγοντας από την πάρτη μου, ας πάμε στο γενικότερο συμπέρασμα.
Νομίζω πως βρισκόμαστε στη φάση που σαν κοινωνία πρέπει να απαντήσουμε στο αν όλα (από την ωφελιμότητα των βασανιστηρίων ως την ωφελιμότητα του πολιτεύματος δημοκρατία, από την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων σήμερα ως την παιδική εργασία αύριο και την παιδική πορνεία μεθαύριο, από τις μεμονωμένες δολοφονίες μεταναστών σήμερα ως κάποιο κοσμοϊστορικό πογκρόμ αύριο) μπορούν να ξαναμπούν στο τραπέζι και να τα συζητήσουμε απροκατάληπτα, επειδή η Ιστορία είναι δυναμικό πράγμα κι όπως κάποτε πήγαινε προς μια κατεύθυνση τώρα μπορεί κάλλιστα να πάει προς την ανάποδη,
ή αν απλά μερικές συζητήσεις πρέπει να κόβονται μαχαίρι και κανείς να αποφασίζει με ποιά πλευρά είναι.
posted by Old Boy @ 1:53 π.μ.
33 comments
33 Comments:
Τόσα χρόνια στην δουλειά ρε μάστορα θα έπρεπε να έχεις μάθει
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΠΤΟΥΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ
Νομίζω είναι απλό. Σε οποιοδήποτε πολυσύνθετο αλλά άσχημο και δυσάρεστο κοινωνικοπολιτικό ζήτημα, όταν χωρίζεις τους ανθρώπους απροκάλυπτα ανάμεσα σε καλούς και κακούς (είτε έχεις δίκιο είτε όχι) κι εσύ σπεύδεις φυσικά να τοποθετηθείς ως καλός που κάνει κριτική στους κακούς, προκαλείς αντανακλαστικά αντισυσπείρωσης και έναν φαύλο κύκλο.
Ειδικά όταν έχεις ταλέντο στην αφήγηση και η όλη οπτική σου περιστρέφεται γύρω απ’ τον άξονα πως «η ζωή των ανθρώπων είναι προορισμένη να προσομοιάσει παιδική χαρά όπου όλοι θα ζούμε ήρεμα όμορφα και χαλαρά στα πρότυπα της αρχαιοελληνικής σύλληψης περι «αλυπίας», αρκεί δια του κοινωνικού αποκλεισμού να απομονώσουμε σταδιακά τα στοιχεία εκείνα που βάζουν βενζινόκολλα στις κούνιες και πινέζες στις τσουλήθρες με σκοπό να μας χαλάνε σαδιστικά το κέφι».
Είναι αυτό που προσωπικά θα ονόμαζα «στρατευμένη λογοτεχνία» ή ποίηση ή φιλοσοφική σκέψη όπου περιγράφουμε μια κατάσταση όπως θα θέλαμε να είναι. Όμως αν θέλεις να βελτιώσεις τη θέση σου στον κόσμο ατομικά ή συλλογικά, πρώτο βήμα είναι να αναλύσεις τίμια το πώς έχουν τα πράγματα. Αν επιμένουμε στη συλλογιστική πως οι κακές πράξεις γίνονται επειδή υπάρχουν κακοί άνθρωποι, όταν τον ανθρώπινο τομαρισμό και την απονιά του κόσμου δεν καταδεχόμαστε να τα δούμε ως σύμπτωμα μιας γενικότερης εξίσωσης αλλά βολικά τα αντιλαμβανόμαστε ως αυτεξούσια (;) αιτία και αφορμή των δεινών της οικουμένης, απλώς διαιωνίζουμε μια υπαρξιακή αντιπαράθεση με όρους «Κάϊν Vs Άβελ» που έχει αφετηρία στα βάθη των αιώνων όταν τρώγαμε ακόμα μπανάνες. Δεν λέω οτι είναι εύκολο να απεμπλακούμε από αυτή την λούπα, όμως όσοι έχουν τις εγκεφαλικές προδιαγραφές να το κάνουν ας τις εκμεταλλευτούν με τιμιότητα απέναντι στον εαυτό τους κι όχι να κρύβονται από τον καθρέφτη τους σε δημόσια θέα πίσω από καλογραμμένες αναλύσεις.
Ας κοιτάξουν την Άβυσσο στα μάτια, μπας και μπορέσουμε να ανέβουμε level ως είδος. Όχι, δεν ανεβαίνεις level με το να αγκαλιάσεις το κακό φόρα-παρτίδα, δεν θα υπονοούσα κάτι τέτοιο. Αυξάνεις τις πιθανότητες όμως να συνεισφέρεις εξόχως εποικοδομητικά στην σκυταλοδρομία των γενεών, όταν δείξεις την προθυμία να κατανοήσεις τον μηχανισμό που παράγει π.χ. βασανιστήρια με ειλικρίνεια αμείλικτη. Δεν γίνεται να προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο χωρίς να μπαίνεις στον κόπο να τον κατανοήσεις ως έχει.
Κάθε φάρμακο έχει και τις παρενέργειές του. Ο Διαφωτισμός γιάτρεψε πολλές αρρώστιες αλλά μια από τις παρενέργειές του ήταν οτι από το στρατόπεδο «ενάρετοι – αμαρτωλοί» περάσαμε απλώς στο στρατόπεδο «ευαίσθητοι – αναίσθητοι» εξακολουθώντας να παίζουμε τις κουμπάρες με διαφορετική ορολογία. Να πάμε κάποια στιγμή παρακάτω; Τι λες;
Για τους "ισχυρούς" ΔΕΝ υπάρχει δίλημμα.(εντυπωσιακή η παραπάνω ιστορία τραγουδιού που περιγράφεις,ευχαριστιέμαι κάθε ποστ που γράφεις:))
Βασικά λέω να επιμείνω άλλο λίγο κι αν σε ενοχλώ πολύ πες μου να μην ξαναπατήσω εδώ. Θα υπενθυμίσω λοιπόν μια κουβέντα του Ηλία Μπαζίνα, μιας και έχεις δηλώσει παλαιότερα φαν: «Σε ορισμένα ήδη ερωτήσεων όπως “και γιατί δηλαδή είναι κακό πράγμα η θανατική ποινή” η μόνη ειλικρινής απάντηση που μπορεί να δώσει κανείς είναι “ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ”».
Όπου όμως από την άλλη προϋπάρχει και η "απάντηση" της αναλυτικής φιλοσόφου Elizabeth Anscombe: «...αν κάποιος πραγματικά πιστεύει, εκ προοιμίου, ότι είναι θέμα προς συζήτηση το οτι πρέπει να αποκλειστεί εντελώς από οποιαδήποτε σκέψη μια πράξη όπως η εκτέλεση αθώων ανθρώπων, δεν θέλω να συζητήσω μαζί του γιατί φαίνεται οτι το μυαλό του είναι άρρωστο».
"βρισκόμαστε στη φάση που σαν κοινωνία πρέπει να"
ελπίζω να σε διαβάζει η κοινωνία για να ξέρει τι πρέπει να ίνει και ποια είναι η φάση. το καλό που της θέλω δηλαδή.
Ανώνυμε των 9:25 και 10:44, να υποθέσω πως είσαι ο ανώνυμος των 12:49 και 1:09 που σχολιάζει στο προηγούμενο ποστ και που πράγματι σε μεγάλο βαθμό με οδήγησε στο να γράψω κι αυτό;
Ας κάνουμε την εξής διάκριση. «Φιλοσοφικά» μπορώ προσωπικά να συζητήσω το οτιδήποτε και κανένα θέμα δεν κρίνω πως «πρέπει να αποκλειστεί από οποιαδήποτε σκέψη». Μπορώ να συζητήσω στο πιο πάνω πλαίσιο όχι μόνο για το αν τα βασανιστήρια είναι μερικές φορές απαραίτητα, αλλά και για το αν δικαιούμαστε να φτιάξουμε σόου με λάιβ βασανισμούς. Δεν ειρωνεύομαι το εννοώ. Μπορώ να συζητήσω ό,τι πιο ακραίο μπορείς να σκεφτείς. Και για τον κανιβαλισμό και για το εμπόριο οργάνων και για την επαναφορά της δουλείας.
Αυτό δεν σημαίνει πως μπορώ και να τα συζητάω επ' άπειρον. Κάποια στιγμή θα χρησιμοποιήσω και το «γιατί έτσι» του Μπαζίνα και θα κλείσω τη συζήτηση. Θα σεβαστώ όμως το δικαίωμα του άλλου στη φιλοσοφική υπεράσπιση οποιουδήποτε ζητήματος.
Άλλο όμως αυτού του είδους η συζήτηση και άλλο η πολιτική συζήτηση. Η πολιτική συζήτηση σε ορισμένα κεφαλαιώδη θέματα έχει μετά από αιώνες βαρβαρότητας κλείσει ή εν πάση περιπτώσει θα έπρεπε να έχει κλείσει ή ακόμα πιο σίγουρα αν έχει κλείσει δεν πρέπει να ξανανοίξει, δεν πρέπει να νομιμοποιούμε το ξανάνοιγμά της.
Ναι, για κάποιο λόγο βασάνιζαν στα μυστικά στρατόπεδα της CIA. Nαι, η βασική αιτία που κινούσε τους βασανισμούς δεν ήταν πως τους έπιασε ο σαδισμός. Δεν αλλάζει όμως κάτι αυτό στη βασική εκτίμηση πως τα βασανιστήρια είναι απαράδεκτα ηθικά, δεν αλλάζει όμως κάτι αυτό στη βασική πραγματικότητα πως τα βασανιστήρια είναι απαγορευμένα νομικά. Θεωρώ χρέος μου λοιπόν να είμαι όσο πιο κατηγορηματικός και μονοδιάστατος μπορώ σε όσα λέω πάνω σε αυτό το θέμα, παρά να αρχίσω να συζητάω για το αν τα βασανιστήρια είναι ένα αναγκαίο κακό.
Eάν κι εφόσον λοιπόν είσαι ο ανώνυμος του προηγούμενου ποστ να σου πω πως η φράση σου «... διάγεις τέτοια ζωή ώστε να μη βρεθείς σε θέση ανακριτή. Στρατιωτικού, αστυνομικού , παρακρατικού ή οποιοδήποτε είδους ανακριτή. Ιδανικά ανοίγεις blog και στηλιτεύεις εκ του ασφαλούς την δράση των πρώτων που τσαλαβουτούν σε υπαρξιακά λασπόνερα και με την παλιανθρωπιά τους, σου παρέχουν τη δυνατότητα να προοδεύεις εσύ τον κόσμο από την καρέκλα σου και να ανοίγεις τα μάτια του κοινού που σε διαβάζει»
την έχει πει με άλλα λόγια κι ο Νίκολσον στο «Α Few Good Men». Κοίτα να δεις όμως, ενώ η συμπεριφορά για την οποία κατηγορούνταν ήταν πιο ήπια από τους εν λόγω βασανισμούς, πάλι ως ο κακός του έργου παρουσιαζόταν.
Καταληκτικά πρέπει να αποφασίσουμε ποιός τρόπος σκέψης μας καθηλώνει στην εποχή που τρώγαμε μπανάνες. Ο τρόπος σκέψης που αγνοεί τους αιώνες που προηγήθηκαν και που οδήγησαν την ανθρωπότητα σε μερικές βασικές νομικές και πολιτισμικές κατακτήσεις, ο τρόπος δηλαδή σκέψης που λέει παιδιά όλα να τα θέτουμε υπό τη διαρκή βάσανο της κριτικής μας, όλα να τα επανεξετάζουμε και δεν υπάρχει κανένα εκ προοιμίου «όχι στα βασανιστήρια» ή ο δικός μου τρόπος σκέψης.
«πάλι ως ο κακός του έργου παρουσιαζόταν.»
Ως ανισόρροπος παρουσιάσθηκε. Ως «εξαίρεση». Ως «αγαπητό κοινό, κάτι τέτοια αποτελούν παραφωνία στο ΝΑΤΟ, όπου τα εντοπίζουμε η αντίδρασή μας θα είναι άμεση και φορώντας λευκή απαστράπτουσα στολή, σοκαρισμένο ύφος και χαμόγελο κολγκέϊτ θα τους ξηλώνουμε μέρα μεσημέρι». Για να τον δουν ποιοι ακριβώς λοιπόν; Οι.. καλοί στο σινεμά με τα ποπ-κορν και την σύνδεση στο ιντερνετ; Εκείνοι που πρέπει να εθιστούν στην προπαγάνδα πως είναι αθώοι του αίματος, τα χέρια τους είναι καθαρά και μπορούν να τεντώσουν από τον καναπέ το απαστράπτον δάκτυλό τους για να δείξουν καταγγελτικά τον κάθε Νίκολσον της επικαιρότητας ώστε ύστερα να επιστρέψουν στο πάρτι πίνοντας μαργαρίτες και πίνια κολάντα; Το μόνο που έχω να πω γι’ αυτό, είναι το κλασικό “ανθρώπινο.. πολύ ανθρώπινο..”
Αλλά αν βολεύει, είπαμε: «τα βασανιστήρια είναι αναποτελεσματικά» από τη μία πλευρά και «μα γι’ αυτό η Αμερική δεν βασανίζει» η επίσημη απάντηση της άλλης. Και όλοι κατα βάθος είμαστε έτσι ευχαριστημένοι, το ένα ψέμα τροφοδοτεί το άλλο.
Εν πάση περιπτώσει το πρώτο σκέλος σου με καλύπτει αρκετά και θα το σταματήσω εδώ.
@ oldboy: "..καταληκτικά πρέπει να αποφασίσουμε ποιος τρόπος σκέψης μας καθηλώνει στην εποχή που τρώγαμε μπανάνες". Το προσυπογράφω!
Όμως αυτή την αρχή θα πρέπει να την υπενθυμίζεις και στον εαυτό σου όταν, για λόγους ιδεολογικούς υποθέτω -λέγε με και τυφλό φανατισμό-, γράφεις πράγματα που στην ουσία νομιμοποιούν πράξεις βίας. Και μάλιστα παρουσιάζεσαι το ίδιο αγανακτισμένος με όσους δεν συμφωνούν μαζί σου, όσο τώρα που -πολύ σωστά- αγανακτείς επειδή τίθεται προς συζήτησιν ζήτημα χρησιμότητας των βασανιστηρίων.
Οι αρχές πρέπει να είναι απαρέγκλιτες -δεν νομίζεις;
“…όσοι έχουν τις εγκεφαλικές προδιαγραφές…”
Ουάου μάμη, ή σε άλλο level, ούι μάνα μ’,
ούι.
Εν τω μεταξύ
250-300 ευρώ κατώτατο μισθό και πιο ευέλικτες εργασιακές σχέσεις ζήτησαν από την κυβέρνηση , οι εκπρόσωποι 11 πολυεθνικών εταιρειών.
«Σε μια χώρα όπου η ανεργία στους νέους έχει φθάσει σε απίστευτα επίπεδα, δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί πρέπει να υπάρχει η δέσμευση του κατώτατου ημερομισθίου. Ας κοιτάξουμε την ανεργία στα μάτια, μπας και μπορέσουμε να ανέβουμε level ως είδος. Όχι, δεν ανεβαίνεις level με το να αγκαλιάσεις την εκμετάλλευση φόρα-παρτίδα, δεν θα υπονοούσα κάτι τέτοιο. Αυξάνεις τις πιθανότητες όμως να συνεισφέρεις εξόχως εποικοδομητικά στην σκυταλοδρομία των γενεών, όταν δείξεις την προθυμία να κατανοήσεις τον μηχανισμό που παράγει π.χ. μακροχρόνια ανεργία και εξαθλίωση με ειλικρίνεια αμείλικτη. Δεν γίνεται να προσπαθείς να αλλάξεις τον κόσμο χωρίς να μπαίνεις στον κόπο να τον κατανοήσεις ως έχει. Είναι μια ιδέα που θα πρέπει να σκεφθείτε, για να μειωθεί άμεσα το ποσοστό της ανεργίας, και μάλιστα τους νέους. Ειδικά τώρα που ακούμε ολοένα και συχνότερα "μια δουλειά θέλω, ό,τι να 'ναι και όσο να 'ναι"».
"If someone really thinks, in advance, that it is open to question whether such an action as procuring the judicial execution of the innocent should be quite excluded from consideration, I do not want to argue with him; he shows a corrupt mind."
"Αν κάποιος πραγματικά πιστεύει εκ' προοιμίου, ότι είναι ανοιχτό θέμα και υπό αμφισβήτηση το ΑΝ (μια πράξη όπως το να εκτελείς τους αθώους) δεν πρέπει να είναι (απλώς) απαράδεκτη, δεν θέλω να συζητήσω μαζί του, παρουσιάζει έναν διεφθαρμένο νου."
H Anscombe αγαπητέ ήταν moralist από τους λίγους. Apropos για το passage που αναφέρατε, εννοεί ΑΚΡΙΒΩΣ την απάντηση "γιατί έτσι" υπό ηθικό πρίσμα. Η μετάφραση σας δηλώνει το ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΟ.
Μάθετε να κάνετε καλύτερη μετάφραση ή αν τελικά το θέμα δεν είναι λεξιλογικό και απλώς δεν καταλάβατε τo passage, μελετήστε καλύτερα το έργο της για να καταλάβετε και ποια ήταν η Anscombe που είχε τέτοια άποψη.
Αν και μπορώ να πω πως ήταν πολύ αστείο που χρησιμοποιήσατε τη λέξη "προϋπάρχει".
@άπιαστος λέιζερ, respect.
Μπράβο!
Α.Ν., υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο τα όσα γράφω και τα οποία «στην ουσία νομιμοποιούν πράξεις βίας», στην ακόμη πιο βαθιά ουσία να τα διαβάζεις εσύ έτσι, επειδή είναι πολύ πιο εύκολο ψυχολογικά να μην διαβάζεις κάθε φορά ακριβώς τι λέει ο άλλος, αλλά αντ' αυτού να διαβάζεις κάτι άλλο στη θέση του, κάτι απέναντι στο οποίο μπορείς να αμυνθείς πολύ πιο εύκολα.
@άπιαστος λέιζερ
Πράγματι δεν έχω μελετήσει καθόλου το έργο της Anscombe. Το passage το βρήκα στα ελληνικά αυτούσιο όπως το μετέφερα εδώ, στην σελίδα εκατόν εξήντα τέσσερα του βιβλίου «100 φιλόσοφοι: Η ζωή και το έργο των μεγαλύτερων στοχαστών του κόσμου» του Peter J. King, Εκδόσεις Σαββάλας ISBN 960-423-544-3
Το παραθέτει όπως ακριβώς το έγραψα, χωρίς σχολιασμό. Η παρατήρησή σου με προβλημάτισε, το έψαξα στα αγγλικά όπως το έδωσες και πράγματι φαίνεται να έχεις δίκιο (αν και θα παραδεχθώ πως θεωρώ οτι αν ίσχυε η ερμηνεία του βιβλίου θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον.) Σε ευχαριστώ.
Δηλαδή, συντροφε old-boy καταδικάζεις τα βασανιστήρια (αλλα οχι τη βια) απ' όπου κι αν προέρχονται; Αφού αγαπάς τον κινηματογράφο, θα ήθελα την απάντηση σου στο κλασικό χολιγουντιανό δίλημμα: Οι χρυσαυγιτες έχουν απαγάγει τον 5χρονο γιο σου χωρις να ξέρουν ότι αν δεν πάρει το φάρμακο του στις επόμενες 4 ωρες θα πεθάνει. Η αστυνομία ή το εάμ β´ πιάνουν τον κασιδιαρη που δηλώνει ότι ξέρει αλλα δεν σας λέει πού ειναι ο γιος σου. Ακόμη χειρότερα, λέει ότι θα σας πει μόνο αν εσύ προσωπικά τον χτυπησεις / χαστουκισεις / βασανισεις. Στ' αλήθεια τι κάνεις;
Kronstadt13
@άπιαστος λέιζερ
Διάβασα την τελευταία ανάρτηση στο δικό σου blog που αφορούσε τα σχόλιά μου εδώ και αφού σου είμαι τόσο αποκρουστικός που θεωρείς πως δεν πρέπει να συνδιαλεγεί λεκτικά μαζί μου κανένας, ας δώσω μια απάντηση από αυτό το βήμα γιατί πιστεύω οτι συνεισφέρει πολύ στη συζήτηση που άνοιξε και δεν θα είχε αντίρρηση ο old-boy που δεν φτάνει σε σημείο ηθικολόγου ταλιμπάν να θεωρήσει οτι λερώνεται και μόνο που με διαβάζει.
Να σου επισημάνω λοιπόν οτι αυτά που έγραψα με τόσο (ατυχώς ίσως) προκλητικό τρόπο, δεν τα έγραψα επειδή είμαι υπέρ τους και επικροτώ την ύπαρξή τους.
Τα εξέφρασα λοιπόν σε μια προσπάθεια να επισημάνω πως είναι υποκριτικό να μετέχει κανείς στον δυτικό πολιτισμό και να απολαμβάνει μέρισμα από τις κατακτήσεις του αλλά η κριτική του απέναντι στους τρόπους και τις μεθόδους αυτού, να γίνεται υπό οπτική και ένταση δηλωτικές μιας απόλυτης σιγουριάς οτι θα μπορούσε να τα απολαμβάνει και χωρίς αυτές τις μεθόδους. Ή αν θέλεις, χωρίς την λειτουργία της Αδικίας γενικότερα. Εκτός αν είναι ερημίτης ή έχει μεταναστεύσει σε “τιμιότερες” πολιτισμικά χώρες όπως η Βενεζουέλα και η Κούβα.
Κι εγώ απεχθάνομαι τα βασανιστήρια κι αν γινόντουσαν μπροστά μου δεν ξέρω αν θα ξεπερνούσα ποτέ το σοκ μέχρι να φύγω από τη ζωή. Πέρα από απέχθεια όμως, μπαίνω στον κόπο να νιώσω κυρίως ενοχή. Προσωπική ενοχή, αφού είμαι παιδί τους. Αποτέλεσμά τους. Έκγονο των μεθόδων και της νοοτροπίας του δυτικού πολιτισμού. Γι’ αυτό και εξάλλου έσπευσα να αποστηθίσω την λανθασμένη μετάφραση του Σαββάλα ως προς την τοποθέτηση της Anscombe, Συνεπώς δεν με διακρίνει η αυτοπεποίθηση η δική σου στον τρόπο με τον οποίο θα δείξω με το δάκτυλο εκείνους που καταπιέζουν και λιώνουν άλλες συλλογικότητες για να μου δώσουν εμένα το πληκτρολόγιο απ’ το οποίο σου γράφω αυτό το κείμενο, αντί να σου το μεταδίδω με σήματα καπνού από φωτιά που θα είχα ανάψει κάπου στα Μάταλα υπό τους ήχους Doors, αν οι κακοί σταματούσαν να είναι κακοί και “επέτρεπαν” στους λαούς της μέσης ανατολής ή της νότιας Αμερικής να διαχειρίζονται τους ογκοδέστατους φυσικούς τους πόρους όπως θα βόλευε τα συμφέροντα τα δικά τους. Είμαι ένας βαρύτατα ένοχος κλεπταποδόχος. Και τόσο μάλιστα πολύ μπλεγμένος στον συλλογισμό μου που δεν νομίζω οτι δικαιούμαι να πάρω ξεκάθαρη θέση σε αυτά τα θέματα χωρίς να γίνω γελοίος. ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή είμαι ένοχος και δεν μπορώ να βρω κάποια ηθική διέξοδο από την ενοχή μου χωρίς να προσκρούει στη λογική και τις παρατηρήσεις μου.
Χαιρετίσματα στην γυαλιστερή και μεταξένια αθωότητά σου κύριε εισαγγελέα, η οποία σου επιτρέπει να δηλώνεις κάθετη και απερίφραστη αποστροφή για το άτομό μου.
Και εν πάση περιπτώσει “άπιαστος λέιζερ” αν διαφωνείς -όπως αφήνεις στην ανάρτησή σου να εννοηθεί- με την παρατήρηση πως η ανθρώπινη συμπεριφορά και οι επιλογές μας υπόκεινται κι αυτές σε νόμους που τις καθιστούν “φυσικά φαινόμενα” όπως μια κατολίσθηση, μια πλημμύρα ή ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να ακούσω την δική σου τεκμηρίωση περί του αντιθέτου. Το ζήτημα της «ευθύνης των πράξεων» απασχολεί μέχρι και σήμερα τους κορυφαίους επιστήμονες νευροψυχολογίας αλλά και σύγχρονους στοχαστές, αν μπορούμε να το λύσουμε εδώ τώρα δα σε μια κόλλα χαρτί ας το κάνουμε, γιατί όχι.
Από την πλευρά μου έχω βρει το εξής γιατρικό: όπως μια πράξη είναι φυσικό φαινόμενο, εξ’ ίσου φυσικό φαινόμενο είναι και η αντίδραση στην πράξη αυτή, όπως και μια κριτική τρίτου παρατηρητή στην αντίδραση τους δεύτερου, κ.ο.κ.
Κι αν όλο αυτό το ζαλίσουμε πολύ, καταλήγουμε στην Πλατωνική θέση πως ουσιαστικά το μόνο πραγματικό ερώτημα, η μητέρα όλων των ερωτημάτων, είναι η αυτοκτονία.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
@απολίτιστος λεϊζερ
Ως προς το αν γνωρίζω για τι μιλάω που μάλλον αναφέρεται για πολλοστή φορά στην παραπομπή για την Anscombe, νομίζω έδωσα τις εξηγήσεις μου.
Όσο για το «δεν σας θεωρώ ούτε αποκρουστικό, ούτε σας προσάπτω κάτι επί του προσωπικού.» αναιρείται από το ακόλουθο: «δεν θα συζητήσω με κάποιον που θεωρεί ότι δεν είναι άνθρωπος με επιλογές, αλλά δηλώνει πως δυνητικά λειτουργεί όπως ένα φίδι. Και δεν σας καταλαβαίνω όσους συνδιαλέγεστε».
Αν εγώ πριν ξεκινήσω τον σχολιασμό εδώ έπρεπε ίσως να φροντίσω να είμαι πιο προετοιμασμένος και με καλύτερο ειρμό, νομίζω ότι κι εσύ πριν ξεκινήσεις αυτό που ξεκίνησες έπρεπε να σιγουρευτείς ότι διατίθεσαι να το συνεχίσεις με ειλικρίνεια.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Για να το θέσω απλούστερα:
Αν στην πορεία εκείνων που θεωρούν σωστό για τα συμφέροντα της συλλογικότητάς τους, υπάρχουν γουρούνια που παραγγέλνουν ή συμμετέχουν σε βασανισμούς κρατουμένων και κάμποσοι πολίτες τοποθετούνται με συστολή απέναντι στο φαινόμενο κοιτάζοντας τις μύτες των παπουτσιών τους βγάζοντας ενοχικά τον σκασμό, ποια ακριβώς είναι η θέση ή ο χαρακτηρισμός εκείνων που (ως παθητικοί θεατές κι αυτοί) κάθονται στην άκρη κουνώντας απλώς τα κεφάλια τους με αποδοκιμασία;
Θα δανειστώ μια λέξη από την συζήτηση περί βασανισμών για να πω, για το κυρίως θέμα, ότι για μένα ένα από τα πιό βασανιστικά ερωτήματα που βάζω στον εαυτό μου είναι ποιά πλευρά θα είχα διαλέξει αν ζούσα σε διάφορες παλιές εποχές. Είναι εύκολο να πιστεύει κανείς ότι πάντα θα είχε πάρει την πλευρά του δίκαιου και της αρετής -- αλλά θα το είχε κάνει; Και θα ήταν π'αντα η σωστή επιλογή;
Η Μπάρμπαρα Κόππελ έφτιαξε άλλο ένα βραβευμένο ντοκιμαντέρ, το American Dream. Αυτό περιγράφει μια άλλη ιστορία απεργίας, αυτή την φορά στα χρόνια του Ρήγκαν. Εδώ το αποτέλεσμα είναι αλλιώτικο, και οι απργοί χάνουν. Ενώ προσπαθούσαν να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή για τις οικογένειές τους, χάνουν κι αυτήν που είχαν. (Και δεν ήταν αυτή η μόνη απεργία που απέτυχε στα χρόνια του Ρήγκαν και μετά).
Είναι λοιπόν το σωστό να παίρνει ένας εργάτης παντα την πλευρά της απεργίας χωρίς να δει την μεγαλύτερη εικόνα της εποχής του; Είναι το σωστό να πηγαίνει κανείς πάντα με το μέρος κάθε εξέγερσης, κάθε επανάστασης, αρκεί να είναι το μέρος των καλών και εναντίον των κακών ή των αδίκων; Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν πιθανότητες για επιτυχία, κι αν ριψοκινδυνεύει αφανσισμό του εαυτού του και των δικών του; Η Ελληνική επανάσταση πέτυχε (κυρίως με την βοήθεια των Ευρωπαίων) αλλά οι Αρμένιοι είχαν διαφορετική τύχη. Αν ήσουν Κούρδος θα γινόσουν επαναστάτης; Θα ακολουθούσες τον Σπάρτακο; Τον Ζαχαριάδη; Θα ήταν καλύτερα τα απράγματα στην Ελλάδα σήμερα αν είχε κερδηθεί ο εμφύλιος -- ή θα ήταν και οι Ελληνίδες υπηρέτριες και πόρνες στην Ιταλία;
Λίγα πράγματα συγκινούν όσο ο Πήτ Σήγκερ όταν τραγουδάει Whose side are you on (απ' αυτόν το πρωτάκουσα) αλλά η απάντηση δεν νομίζω είναι πάντα εύκολη -- εκτός ίσως για τους νεότερους ή γι αυτούς που σκέφτονται με απόλυτα. Ο Μαρξ είχε ίσως καταλάβει ότι μεμονωμένες απεργίες και μεμονωμένα συνδικάτα δεν έχουν πολλές ελπίδες όταν υπάρχουν άλλοι άνεργοι που χρειάζονται δουλειά. Γι αυτό ίσως κάλεσε τους εργάτες "όλων των χωρών" να ενωθούν. Γιατί χωρίς μια τέτοια ένωση, οι εργοδότες πάντα θα κερδίζουν βάζοντας μερικούς αργάτες αντιμέτωπους με άλλους. Αυτό γίνεται και σήμερα.
@ΒΑΠ χωρίς να θέλω να αναφερθώ εμμέσως στον old-boy, ενδεχομένως αυτές οι συζητήσεις τις περισσότερες φορές να διεξάγονται επειδή ορισμένοι τις ανοίγουν θέλοντας να αυτοεπιβεβαιωθούν και να συγκριθούν: «Δεν ξέρω τι θα έκανα σε άλλες εποχές και υπό άλλες συνθήκες, πάντως σε αυτή την εποχή και υπό τις παρούσες συνθήκες καταδικάζω απερίφραστα και με σιχασιά το ένα και το άλλο. Οι υπόλοιποι που το κουβεντιάζετε το πράγμα και προβληματίζεστε άνευ a priori καταδίκης αυτών των φαινομένων, θα έπρεπε να ντρέπεστε και οι λόγοι είναι ο τάδε και ο δείνα».
Κάτι σαν υπαρξιακά καλλιστεία όπου ο καθένας συμπεριφέρεται σαν παγώνι ή παραδείσιο πουλί σε οίστρο.
Αξίζει να αναφερθεί ότι στην τελευταία διαμάχη μεταξύ αγροτών/μικροαστών και εργατών/μεταλλωρύχων το κόμμα σου και η πλευρά σου επιλέγει κατηγορηματικότατα τους πρώτους.
@ ΒΑΠ: Πολύ ενδιαφέρων ο προβληματισμός σας (δείχνει στοχαστικότητα), όμως νομίζω ότι το θέμα του ποστ και της συζήτησης είναι διαφορετικό: δηλαδή, το αν υπάρχουν οικουμενικές αρχές και αξίες με απόλυτη και απαρέγκλιτη ισχύ (ανεξαρτήτως χρησιμότητας/σκοπιμότητας της τυχόν παραβίασής τους.
Μια από αυτές αποτελεί -τουλάχιστον βάσει των Συνταγμάτων όλων των πολιτισμένων κρατών μετά τη Γαλλική Επανάσταση- ότι είναι απολύτως η ανεπίτρεπτος ο βασανισμός οποιουδήποτε ανθρώπου -δηλαδή, η αντιμετώπισή του όχι ως ατόμου, αλλά ως πράγματος/μέσου για την εξυπηρέτηση κάποιας σκοπιμότητας.
Το να τεθεί και πάλι προς συζήτησιν ένα τέτοιο ζήτημα και ο σχετικός προβληματισμός αποτελεί επιστροφή στη βαρβαρότητα. Και αν η ταινία ανοίγει τέτοιους δρόμους, συμβάλλει σ' αυτό.
Φιλικά
Δεν υπάρχει «επιστροφή» στην βαρβαρότητα πάντοτε στη βαρβαρότητα ζούσες, ζεις και θα ζεις μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα. Απλά αλλάζει η αισθητική της, π.χ. άλλες μέθοδοι βασανισμού επί Μεσαίωνα άλλες στον 21ο αιώνα. Δεν μπορείς να πεις, μια κάποια ποιοτική αναβάθμιση ανάμεσα στις μεθόδους της Ιεράς Εξέτασης ή του Ιβάν του Τρομερού σε σχέση τη CIA και το ΝΑΤΟ υπάρχει. Τώρα αν σε καλύπτει αυτό να το ονομάσεις “πρόοδο” είναι πράγματι θέμα οπτικής.
Γενικά είστε βολεμένοι οι περισσότεροι με το να πιστεύετε οτι αυτά που απολαμβάνετε και ο τρόπος που ζείτε είναι κατά βάσει αποτέλεσμα υγιούς ανταγωνισμού και διαφανών διαδικασιών με κάποιες ατυχείς παρενθέσεις και άκρως δυσάρεστους αστερίσκους ασχήμιας που “σταδιακά και συν τω χρόνω θα εκλείψουν αρκεί όλοι να βάλουμε ένα χεράκι”. Και αυτό στην καλύτερη, γιατί υπάρχουν και οι εντελώς καβαλημένοι άνω των 25 που εξακολουθούν στα σοβαρά να ονειρεύονται αταξικές κοινωνίες όπου όλοι οι άνθρωποι θα αλείφουμε ισότιμα και ισόκυρα μερέντες στον ήλιο και θα γελάμε.
Τίποτα δεν θα εκλείψει αν πρωτίστως δεν διασφαλιστεί οτι υπάρχει πλέον η δυνατότητα να αλλάξει μορφή ώστε να εξακολουθεί να λειτουργεί συγκεκαλυμμένο παρασκηνιακά κάτω από τη μύτη μας για αρκετό καιρό μέχρι οι χαοτικές παράμετροι να αυξήσουν την συστημική εντροπία ξεμπροστιάζοντάς το πάλι, όπου φυσικά θα διαμαρτυρηθούμε εκ νέου για να αλλάξει ξανά μορφή κ.ο.κ Είναι ένα αναγκαίο process γιατί όταν ΞΕΡΕΙΣ, δεν πάει η μπουκιά εύκολα κάτω και το μαγαζί κατεβάζει ρολά, οπότε το Σύστημα κάτι τέτοια πρέπει να τα προσέχει, τα πρόβατα τσινάνε όταν έρχονται αντιμέτωπα με ωμές αλήθειες περί του τι εστί πρόβατο, τσοπάνης, στάνη και τι ρόλο ακριβώς επιτελεί το όποιο τσοπανόσκυλο.
Ο προηγμένος ανθρώπινος πολιτισμός είναι λερωμένος με αίμα γιατί απ’ ότι φαίνεται δεν γίνεται αλλιώς, πράγμα που σε κανέναν στοιχειωδώς υγιή άνθρωπο δεν αρέσει ούτε θέλει να συμμετέχει άμεσα σε αυτό, αλλά αν τολμάει κανείς να απόσχει πραγματικά και να αποτάξει το βάρος της συνενοχής του χωρίς να το παίζει ηθικός εισαγγελέας εκ του ασφαλούς, μπορεί να πάει να ζήσει σαν ινδιάνος και τότε πραγματικά θα είναι άξιος να του υποκλιθούν όλοι και όταν μιλάει με περιφρόνηση για τα αίσχη των μεθόδων αυτοσυντήρησης του δυτικού τρόπου ζωής να κάθονται όλοι μπροστά του σούζα και να τον ακούνε με δέος. Τότε ναι, έτσι μάλιστα. Ή εναλλακτικά ας πάρει ένα καλάσνικοφ να επιχειρήσει να φέρει το πράγμα τούμπα στα δικά του μέτρα, αν και το να προσπαθήσεις να διώξεις την κακία και την απονιά του κόσμου με καλάσνικοφ κάπου δεν στέκει και πολύ, αλλά εν πάση περιπτώσει κερδίζεις περισσότερο σεβασμό σε σχέση με τους παθητικούς θεατές που τολμάνε να θεωρούν πως έχουν δικαίωμα στην ισχυρή καταγγελτική διάθεση για το ένα ή το άλλο που υποκριτικά τους ξινίζει.
Επίσης ένα άλλο φαινόμενο που πρέπει να σταματήσει πριν βγούμε στον πηγαιμό να αλλάξουμε τον κόσμο είναι η τάση μας να αναφερόμαστε σε βασανιστές, βιαστές, ναζί, στάζι, κατά συρροή δολοφόνους ή οτιδήποτε παρεμφερές χαρακτηρίζοντάς τους «τέρατα» ή «κάτι έξω από τον Άνθρωπο». Δεν είναι τέρατα, άνθρωποι είναι όπως εσύ κι εγώ. Μεταξύ άλλων η έννοια «άνθρωπος» περιλαμβάνει και αυτά. Κοίταξέ το στα μάτια και για αρχή κόψε τις υστερικές κλάψες. Μετά ας κάτσουμε κάτω στα ΣΟΒΑΡΑ να συνεννοηθούμε για πώς θα αλλάξουμε, προς ποια κατεύθυνση, υπό ποιο πλέγμα παραγόντων και με ποιους πρακτικούς τρόπους θα το καταφέρουμε όλο αυτό το ωραίο.
Αν και σε αυτό το σενάριο πάλι κάτι δεν κολλάει καλά γιατί ακόμα κι ΑΝ ήταν εφικτό, δημιουργείται ένα σημείο στην κόκκινη κλωστή της ιστορίας του είδους, όπου όσοι ζήσουν στον πλανήτη μετά από εκείνο το σημείο θα βιώσουν την νιρβάνα της «ιδανικής κοινωνίας» ενώ όσοι έζησαν πιο πριν και υπέφεραν θα αποτελούν τους «άτυχους» της υπόθεσης που γεννήθηκαν σε λάθος εποχή. Και αυτό είναι κάτι που δυσκολεύομαι να πιστέψω (μέχρι και εγώ το κυνικό καθίκι), είπαμε οτι η ζωή είναι άδικη άλλα έχει ένα elegance στον τρόπο διασποράς της Αδικίας, δεν την έχω ικανή για τόσο δομικά ασύμμετρη χοντροκοπιά τέτοιας μόνιμης διάρκειας. Και πάλι όμως, ποιος ξέρει..
Α.Ν., πράγματι έγραψα κυρίως για το "Whose side are you on" και τα διλήμματα που δημιουργεί.
Έχω γράψει σε πρόσφατο σχόλιο εδώ για την θέση μου πάνω στον βασανισμό. Εκεί δεν βλέπω διλήμματα -- είμαι απόλυτα εναντίον.
Πράγμα που ίσως οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ταύτιση (ή και μόνο η παρομοίωση) απεργίας και βασανισμού σαν θέματα στα οποία δεν χωράει συζήτηση και προβληματισμός για την σωστή στάση είναι, για μένα, προβληματική.
@ ΒΑΠ: Και μόνον η σκέψη ότι θα μπορούσε να παρομοιωθεί η απεργία με βασανισμό είναι κατά τη γνώμη μου εντελώς γελοία!
Αν απαντάτε σε τέτοιου είδους δίλημμα έχετε απολυτο δίκιο, και μάλλν εγώ παρανόησα.
Πάντως, για να συνεχίσω με το θέμα των βασανιστηρίων, νομίζω ότι το ζήτημα που τίθεται δεν είναι αν συμφωνούμε ή όχι με αυτά (ασφαλώς τα αποδοκιμάζετε), αλλά το αν πιστεύουμε ότι είναι νοητή και μόνη η συζήτηση για τυχόν χρησιμότητά τους! Αν, δηλαδή, είναι νοητό να υπάρχει σχετικό δίλημμα. (Ταινίες όπως αυτή που σχολιάστηκε, ή σειρές σαν το 24 βάζουν από την πίσω πορτα τέτοια ζητήματα -αυτό ήθελα να επισημάνω).
Επιπλέον δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση σε θολωμένα μυαλά, σαν αυτό του παραπάνω ανώνυμου των 9:40'.
Πολύ φιλικά
Διάβασα όλα τα σχόλια. Είμαι στη φάση κορεσμού μετά από 2 χρόνια ανεργία, σχολιασμού και ανάγνωσης post στα χιλιάδες blog εν Ελλάδι. Το μόνο που θέλω πια να επισημάνω είναι : Τώρα ολόκληρο 1.500.000 Πορτογάλλοι στους δρόμους σε μία και μόνον διαδήλωση όταν στην Ελλάδα δεν μαζευτήκαμε 1.500.000 Έλληνες σε όλες τις διαδηλώσεις από τη Χούντα κι έπειτα. Τι δεν καταλαβαίνουμε ? Αυτά. Καλή αντάμωση.
"Και μόνον η σκέψη ότι θα μπορούσε να παρομοιωθεί η απεργία με βασανισμό..."
Νομίζω ότι ο ΟΒ αναφέρει την σωστή στάση προς απεργίες και προς βασανισμούς σαν παραδείγματα θεμάτων που είναι ασπρόμαυρα και δεν θα έπρεπε να συζητούνται καν. (Ξαναδιάβασε το κείμενο μετά το "ας πάμε στο γενικότερο συμπέρασμα"). Δηλαδή ο συσχετισμός που κάνει είναι ως προς το αν υπάρχει χώρος για διλήμματα σε τέτοια θέματα.
Τουλάχιστον αυτή ήταν η δική μου ανάγνωση. Και η διαφωνία μου ήταν ότι, στο θέμα της απεργίας, υπάρχει πράγματι χώρος για διλήμματα -- και αυτό νομίζω κάνει συνειδητά και η ΒΚ στο δεύτερο ντοκιματέρ που ανέφερα.
Κατά τη γνώμη μου, πέφτετε έξω για το Νίκολσον στο Α Few Good Men. Ναι, στην ταινία καταδικάστηκε, αλλά μού φαίνεται ότι αυτό έγινε μόνο επειδή έτσι όφειλαν οι δημιουργοί προς τούς χρηματοδότες τους.
Εν τω μεταξύ, φρόντισαν να τού δώσουν την ατάκα που τελικά έμεινε στην ιστορία. You can't handle the truth. Η οποία ατάκα έχει γίνει κομμάτι τής ποπ κουλτούρας και είναι το μόνο που θυμούνται οι περισσότεροι από όλη την ταινία.
Οπότε "καταδικάστηκε" εντός εισαγωγικών. Μάλλον θριαμβευτής βγήκε.
Από τον Μ. Αλέξανδρο μέχρι τους “ήρωες” του 21 (μεγάλα καθάρματα όλοι, κουμάσια ένας κι ένας τύφλα να χουν οι χρυσαυγίτες), από τον Καίσαρα μέχρι τον Χίτλερ, τον Μέγκελε και τον Shiro Ishii που τους φακέλους με τα πειράματα τους αξιοποίησε η Δύση, από τον τρομοκράτη μέχρι τον ανακριτή με τις αποκρουστικές μεθόδους, τον Πάπα μέχρι τον τελευταίο μαφιόζο που δίνει στον λαό πουτάνες, τζόγο και τα ναρκωτικά που θέλει, θα εκπλαγείτε όλοι αν βγάλετε το κεφάλι σας από εκεί που το έχετε βολικά παραχώσει και συνειδητοποιήσετε σε πόσο συντριπτικά μεγάλο βαθμό όλος ο πολιτισμός, τα αγαθά και η τεχνολογική σας πρόοδος οφείλετε ακριβώς στη δράση καθαρμάτων από επίπεδο "κτήνος" και πάνω. Δεν είπα να τους πούμε και μπράβο ή να τους κάνουμε κουπεπέ, άλλο πράγμα προσπαθώ να πω. Απομόνωση από το κοινωνικό σύνολο χρειάζονται όταν έρχεται η στιγμή που η μουσική σταματάει και συλλαμβάνονται, είναι και αυτό μέρος του όλου παραλογισμού. Μια διαδικασία πολύ άτιμη που δεν μας τιμάει εμάς τις αθώες χορεύτριες όταν βολευόμαστε με αυτή χωρίς να μας ενοχλεί η ασυνέπειά της και να μη μας προκαλεί έστω σε φιλοσοφικό επίπεδο. Αυτό που συμβαίνει από κτίσεως ανθρώπινου πολιτισμού είναι μια τεράστια κωμικοτραγική κατάσταση στην οποία έχουμε χωριστεί σε ποιητές και χασάπηδες παίζοντας τις κουμπάρες. (Ο χασάπης ειρωνεύεται τον ποιητή ενώ χωρίς αυτόν η ύπαρξη του ιδίου δεν έχει νόημα στον πλανήτη, και ο ποιητής παίρνει αποστάσεις ετών φωτός από τον χασάπη κοιτάζοντάς τον με περιφρόνηση ενώ χωρίς τον χασάπη ο ίδιος δεν θα βρισκόταν καν εδώ να γράφει τα ποιήματά του). Το χειρότερο είναι πως καύσιμη ύλη της προόδου μας μοιάζει να είναι ακριβώς αυτή η διαφορά δυναμικού μεταξύ καλών και κακών ανθρώπων. Κατά τα άλλα αντί να σκεφθείτε στα σοβαρά αυτά που λέω πετάτε έναν αφορισμό τύπου «μπήκε ο θολωμένος εδώ στα σχόλια και μας τάραξε στις χαζομάρες» για να αλλάξετε ήρεμοι πλευρό.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home